Książki, przy których płaczecie

Zaheel

Tylko jedna ksiażka jest w stanie doprowadzić mnie do łez, a mianowicie "Stowarzyszenie umarłych poetów" kiedy to Keating odchodzi, a chwilę wcześniej jest opis samobójstwa Perry'ego. Nie wiem czemu, ale łzy same mi płyną po twarzy, nie jest to szloch, czy coś, tylko płynące łzy. I nie to, że czytałam to pierwszy raz - za każdym razem jest to samo. To jeden wyjatek, jeśli chodzi o filmy to niewiele, jeśli jakikolwiek potrafi mnie wzruszyć - musi być naprawdę "mocny" w sensie niesione ładunku emocjonalnego.

Lill

"Wodnikowe wzgórze". Zawsze przez ostatnie 3-4 rozdziały ryczę jak bóbr. Tak po prostu.
I jeszcze "Atramentowe serce" i jego kontynuacja.
To są dwie ksiażki, przy których najbardziej płaczę. Bo tak naprawdę, wstyd się przyznać, ryczę przy lekturze niemal każdej, która jest choć trochę wzruszająca.

Yen

A ja ryczę przy końcówce „Siewcy Wiatru”. Wyjątkowo uparcie. Nie jest ona jakoś specjalnie ckliwa, czy coś w tym stylu, jednak stężenie emocji w tym fragmencie (nie można go czytać samodzielnie – naprawdę rusza, kiedy ma się za sobą lekturę całej książki. Ja przeczytałam ją z cztery razy) jest tak niesamowite, że musisz je z siebie jakoś wyrzucić, bo przestają się w tobie mieścić. Cudo.
No, płakałam też przy końcu „Mgieł Avalonu”. I chyba za pierwszym razem, gdy kończyłam „Córkę Czarownic”, nie jestem już pewna.
Doba, jestem niesamowicie ruszają mnie takie rzeczy. Trochę by się tego cholerstwa znalazło.

Martwa

Ja płakałam nad "Rillą ze Złotego Brzegu".
Nad "Władcą Pierścieni" nie. Ale też płakałam na wszystkich bajkach Disneya (włączając Tarzana, Toy Story, Kopciuszka itd, a Pocahontas w szczególności), ale na "Królu Lwie" nie.
Nad czym jeszcze płakałam? *myśli*
"Cień wiatru". Oj tak, łzy lały się po policzkach, spadając na karty książki.
"Sto lat samotności" kiedy mrówki (chyba one o ile pamiętam) zjadły to dziecko ze świńskim ogonkiem. Czyli na samym końcu.
I prawie się popłakałam ostatnio na filmie przyrodniczym o słoniach. Kilka razy miałam łzy w oczach!
Ale kiedy chcesz cały film siedzieć z chusteczką przy oczach, polecam "Zaklinacza koni".

Cedalia

No cóż ja jeszcze nie natknełam się na taką książkę, ale takiej właśnie szukam książki, która poruszyłaby moje uczucia Wink

. Dlatego poluję teraz na "Stowarzyszenie umarłych poetów" po przeczytaniu napisze moje przeżycia Wink

Obłoczek

Płakałam przy dzienniku Brdget Jones.
To nie jest smutna książka ale jak jej się tak nie powidziło to mi się smutno zrobiło Rolling Eyes

mad_hatter

Ech, głupio się przyznać, ale ryczę praktycznie na każdej książce, która mi się spodoba ^^'. Po prostu każda bardziej dramatyczna/tragiczna/romantyczna akcja wyciska mi z oczu łzy, zwłaszcza, że strasznie się zżywam z bohaterami.

Yumikais

Książka musi być naprawdę dobra, żeby doprowadzić mnie do płaczu. O wiele łatwiej jest mi płakać na filmach, tam słowa to tylko połowa sukcesu na emocje działa tam wszystko. A jeśli chodzi o książki, to jednak trzeba musieć niezwykle dobrze pisać, żeby samymi słowami doprowadzić mnie do płaczu.

Coin · Wysłany: Sob 21:59, 28 Mar 2009 Temat postu:

Cóż. Z bólem serca, przyznaję się, że sporo tego było. Jeśli o to chodzi, to jestem z lekka nadwrażliwa. Hm, tylko przy czym to było...? Na pewno przy Psie, który jeździł koleją [to było w drugiej klasie podstawówki, ale chyba nigdy nie zapomnę tej rozpaczy po biednym, bohaterskim Lambo...], Harrym Potterze i Insygniach Śmierci [ praktycznie przez cały czas od momentu śmierci pierwszego bohatera... nieważne, że był po ciemnej stronie], Jesiennej Miłości [ książkowym odpowiedniku Szkoły Uczuć, może ktoś oglądał...?]... Mogłabym wymieniać pewnie wiele tytułów, ale te mi się najbardziej wryły w pamięć.
P.S Jeśli chodzi o filmy, to chyba najbardziej przy Titanicu [oj, co roku zalewam się coraz większymi spazmami], i wcześniej wspomnianej Szkole Uczuć. Płakałam chyba jeszcze na Opowieściach z Narnii [ moment w Lwie, Czarownicy i Starej Szafie, kiedy mordują Aslana...] ale to stare dzieje...

lolanna

Jest tego wiele. ,,Most do Terabithi'' jak Leslie zginęła, ,,Oskar i pani Róża'' jak Oskar umarł, ,,O psie, który jeździł koleją'', ,,Chłopcy z Placu Broni'' przy Niemeczku... Naprawdę jak znajdę jakiś wzruszający fragment w książce, to płaczę.

Cypisek

Hmm... czy płakałam? Na książkach - raczej nie. Podobnie jak niektórzy moi poprzednicy - płaczę raczej 'duchowo'.
Smutno mi się zrobiło, gdy czytałam 47 (ostatni) tom sagi o Ludziach Lodu. To były moje pierwsze książki, które sama chętnie przeczytałam. I, no cóż, pokochałam tamtych bohaterów.
HPiIŚ - przy śmierci Freda i Snape'a, których ubóstwiałam.
Wiele takich książek było, ale nigdy nie płakałam.

Film? Most nadziei - płakałam i to na 'zwiastunie'! <<'

Hien

Muszę tutaj dodać jedno z opowiadań ze zbioru "Włóczęga i inne opowiadania" Marii Terleckiej. Do tej pory do oczu łzy mi napływają, jak wspominam kota z opowiadania pt. "Wierność".

Paya

Płakałam jak bóbr przy "Złodziejce książek". Tak mnie to wciągnęło i wzruszyło, że nie chciało mi się iść po chustkę i teraz w paru miejscach literki się rozmazały. Smile

To była naprawdę piękna książka.
I płakałam przy HP7, ale nie z czyjegoś powodu, tylko tak z sentymentu. Że to koniec.
A film? Kurczę, ja nie wiem, co to z tym Titanikiem jest nie tak, ale ja mogę nie oglądać początku, włączając tylko te najbardziej dramatyczne sceny i już mi łzy lecą. Czary? Wink

Niepiśmienna

Cóż. Ja akurat często płaczę przy książkach, nawet przy najbanalniejszych scenach. Wystarczy jakaś chociażby kiepsko napisana scena, mająca za zadanie wzruszać, i oto ryczę. Jak sobie (mimowolnie!) wyobrażam, co ten ktoś musiał przeżywać, to mi łzy napływają do oczu, i przez piętnaście minut ryczę nad strasznym losem bohaterki/bohatera/kota/psa/skrzata/ogólnie ich sytuacją życiową.

Bellanin

Płakałam kilka razy. Tylko podczas czytania książek- ogólnie nienawidzę filmów i oglądam średnio dwa na miesiąc, więc jeśli chodzi o filmy to nie miałam na czym. Co do książek... Tak naprawdę nigdy nie były to jakieś wielkie dzieła, a zwykłe książki dla młodszych czytelników. Tak jak Mad Len płakałam na "Pies, który jeździł koleją" i "Rila ze Złotego Brzegu". Dotąd nie wiem dlaczego. Oprócz tego uroniłam kilka łez nad "Lessie Wróć!" i... tyle. Natomiast te prawdziwie smutne utwory, że tak powiem dojrzalsze nie powodują u mnie łez. Mimo, że są naprawdę piękne. Widać, te książki dla młodszych (ciekawie się wypowiadam sama mając 14 lat) mają coś w sobie.