"Dary Anioła" Cassandry Claire

Mad Len

Miasto kości, Miasto popiołów, Miasto szkła.
Trylogia autorstwa pani, która zasłynęła jako twórczyni Draco Trylogii w fandomie HP.
Często porównywana do książek Meyer... moim zdaniem totalnie niesłusznie, ponieważ Dary Anioła są o niebo lepsze, choć niestety dosyć przewidywalne.

Ktoś czytał? Co myślicie?

mapple

Wiedziałam, że skądś kojarzę nazwę! To jest to ze zdjęciem śmiesznego upudrowanego chłopczyka na okładce? Sięgnęłam kiedyś w Empiku celem szybkiego poprawienia humoru, okazało się, że nie jest tak złe, jak sugeruje okładka (czyli obrazek, tytuł i wytłuszczona pochwała autorki "Zmierzchu" ;-)). Czyta się bardzo prędko i bezboleśnie, nawet pomimo wszechobecnych schematów. Raczej dla nastolatek. Albo na odprężenie.

Miedziana

To ja się wypowiem w uśpionym temacie panny Clare.

Zdarzyło mi się przeczytać. A nóż, widelec może mnie zaskoczy.
Zaskoczyło.
Raz pozytywnie, raz negatywnie, ale liczy się efekt.
Zbyt wymagającą pozycją to to nie jest, aczkolwiek uważam, że nie zasłużyła sobie na ten poniżający komentarz Meyer i jakiekolwiek porównanie do jej radosnej twórczości. Jak już to do "Harrego Pottera", którego podobieństwo ja, zagorzała fanka Rowling, widziałam non stop.
Miłym walorem są barwne postacie. Już nawet nie mówię o samym J.C. a Magnusie Bane [jaki wstyd! Nie postarfię odmienić!;/] i jego kocie Prezesie Miau ;D
Pomysł sam w sobie, jakby to powiedzieć....odgrzewane kotlety posypane świeżym majerankiem [xD]. Powstarzało się co nieco, ale autorka wyskoczyła z różnymi ciekawymi urozmaiceniami.
Przy obecnym szale na młodzieżowe fantasy, "Dary Anioła" prezentują się przyzwoicie.

Hien

My właśnie brniemy przez pierwszą część w ramach odprężenia po "Przedstawieniu" Lill. I musim rzec, że faktycznie - aż tak złe, jak się spodziewaliśmy, owo "Miasto Kości" nie jest. Ale i tak jest słabe. Wali nas po oczach sztampą i wyjątkowo amatorskimi zagrywkami, a i tak cenionego przez nas klimatu kompletnie nie wyczuwamy. Ale spożyć się da.
Aczkolwiek było parę momentów, które doprowadzały do chichotu, sam początek na przykład. Najłatwiej zacząć historię od dziwnego zdarzenia w klubie... szczyt innowacyjności, zaiste. Albo jak jej do głowy zaglądali - wot, zajrzeli i orzekli, że nic zrobić nie mogą, biedni, potężni i tak dalej. Mamy ogólnie wrażenie czasami, że cała fabuła jest tutaj po prostu pretekstem - owszem, obmyślanym i rozbudowanym, ale pretekstem.