Co ostatnio czytaliście?

roślinawędrowna

Lubię opowiadac na temat cudzej twórczości, więc daje relacje pod kątem "sztuka dla sztuki" (znaczenie hasła, sztuki brak).

Jasne błękitne okna Edyta Czepiel
Obyczajówka niezbita. Oceniłam na 3,5/6. Mieszane uczucia. Z niechęcią się sięgało po dalszy ciąg, ale potem jakoś się brnęło do przodu. Pomysłu wybitnego nie ma, fabuła taka sobie, duże przywiązanie do szczegółu, do atmosfery, sytuacje opisane z dużą wrażliwością na jakieś nieprawdopodobne bodźce. Do refleksji nie zmusza, taki zabijacz czasu wśród przeciwieństw Mary Sue, jedna wciąż powtarza "Dupa" i została znaną aktorką, druga po prostu sobie żyła z rodziną na wsi. Wątek śmierci od połowy aż do oczywistego końca. Ogólnie styl zastanawia, dośc oryginalny, częśc ludzi przez to nie przbrnęła, ale wbrew pozorom przyjemny, gdy się nad nim siedzi, lecz nie wabi potem do kontynuowania czytania. 3,5 według mnie to odpowiednia ocena.

toska91

Ja ostatnio przeczytałam "Kości niezgody" Charlaine Harris - kobiecy kryminał na jeszcze zimowe wieczory. Główna bohaterka, Aurora, otrzymuje w spadku dom, ale z tajemniczą, kryminalną niespodzianką. Dochodzenie do prawdy to jej specjalność, tym razem obok tajemnicy w życiu Aurory pojawi się przystojny mężczyzna... To co, najbardziej lubię w kryminałach to stopniowanie napięcia, a tego tu nie brakuje

Laj-Laj

Ja po raz drugi w życiu sięgnąłem po książkę anglojęzyczną. Za pierwszym razem był to "Deception Point" Dana Browna, czyli "Zwodniczy punkt" - przeczytałem w języku oryginalnym, bo akurat byłem w Kanadzie, więc przydało się do szlifowania tamtejszej mowy.
Natomiast ostatnią książką po angielsku była "The Spy Who Loved Me" autorstwa Mimi Thebo. I muszę przyznać, że napisana genialnie. I chociaż wydano ją w 2002, nie mogę pojąć czemu nikt nie podjął się tłumaczenia na polski.
Oto bowiem główna bohaterka, pracująca w branży PR, ma problemy w pracy, ma problemy z mężem, który ją zdradza, a dodatkowo pewnej nocy pojawia się - i zaczyna ją regularnie odwiedzać - Święty Piotr, który przybiera postać Seana Connery. I prosi ją o pomoc w kwestiach religijno-pijarowych.
Lektura z pozoru wydaje się łatwa, ale pojawia się tam taka koncepcja wydarzeń sprzed 2000 lat, od której włos się jeży na głowie.
Dodatkowo styl jest bardzo przyjemny i inteligentny.
Nawet ekranizacja byłaby świetnym pomysłem, ale to może faktycznie 10 lat temu, bo teraz Sean Connery jest już chyba bliżej świętego Piotra niż planu filmowego...

Hermi · Wysłany: Sob 21:24, 02 Mar 2013 Temat postu:

Czytałam "Szczęście dziecka" Heleny Izdebskiej. Tą książkę powinien poznać każdy rodzic, mimo że wydana w 1988 zawiera nadal aktualne informacje o psychice dziecka i skutkach jakie może mieć złe wychowanie.

Hien · Wysłany: Czw 11:15, 07 Mar 2013 Temat postu:

No dobra, hienie nowiny z frontu czytelniczego! Skończyliśmy tomik baśni braci Grimm i mamy wrażenie, że mocno pocięła je cenzura, bo nie uświadczyliśmy w tych baśniach słynnej grimmowskiej brutalności. Cukierkowo i słodziutko, albo nachalny retusz, albo nazwiska im się pomyliły... bo jak wszystkie baśnie Grimmów są takie, to już Andersen był od nich brutalniejszy.
Ponadto zmęczliśmy Diablicę Fay Weldon i jest to jedna z najgorszych powieści, jakie czytaliśmy... chyba żeby skończyć czytanie na 3/4, wtedy jest niezłe. Ale zakończenie może służyć jedynie ku przestrodze, bo rozpieprza w drzazgi wszystko, co - jak się wydawało - osiągnęła bohaterka. Koszmarne.
Córka rzeźbiarza Tove Jansson, nadzwyczajnie kiepski zapis szczenięcych fantazji pisarki, ponoć autobiograficzne, ale jak na nasz gust to po prostu literacka kupa pozbawiona jakiejkolwiek treści. Tam się nie dzieje kompletnie nic, to po prostu patchwork tego, co ze swoich szczenięcych rozmyślań zapamiętała autorka. Flaki z olejem.
A poza tym wczytaliśmy się w Thorgala. Czasami nas bawi, czasami wciąga, stylistyka historyj nam średnio, ale czyta się komiks całkiem przyjemnie.

roślinawędrowna · Wysłany: Pią 9:25, 08 Mar 2013 Temat postu:

Dziecko Noego Éric-Emmanuel Schmitt
Tak samo lekka opowiastka jak "Oskar i pani róża", tym razem mamy do czynienia z holokaustem. Chłopiec zostaje ukryty w tzw. Żółtej Willi, gdzie szefem jest pewien sympatyczny ksiądz. Przetrwał tam okupację. A ulubiony opiekun w skrytce zachował pamiątki po Judaizmie i w razie czego chłopiec podejmie rolę taką samą jak miał Noe. Ten pomysł mi się najbardziej spodobał. Pewnie wszyscy czytali Oskara to takie same wrażenia, że trochę infantylne, ale ogólnie sensowne.

Póki pies nas nie rozłączy Romuald Pawlak
Tutaj o pudlach, a także o wichrzeniu w internecie, by osiągnąć dany cel. Mianowicie udowodnić, że szef był gwiazdą koszykówki, by mógł błyszczeć na randkach. Poradzić sobie z falsiflorą pod oknem, dość nieprzyjemną, gdy się je otworzy (intensywny aromat), a będącej znowuż tym razem sąsiada wrotami do serca jakiejś pani. No i wszystko przeciwko wystawom psów. I oczywiście tytułowa para, która żyje wśród tych przebojów i marzy o rozejściu, co zbyt trudne. Jednak pies ma misję! (serio ma, Pan Stworzenia nakazał).
Ogólnie czytadło.

; ) Kolejne czytadło:
Rok w poziomce Katarzyna Michalak
Genialnie się czytało, choć przegięcie z tym spełnianiem marzeń, zupełnie jakby jednak istniała jakaś dobra karma, w wielu miejscach naciągana fabuła. O założeniu wydawnictwa, kiepskich materiałach dostarczanych na książkę, aż wreszcie strzały w dziesiątkę (autorce nie wyszły kompletnie te fragmenty, o których potem mówili w superlatywach, że bardzo piękne. Dużo lepiej napisany jest Rok w poziomce). O w zamian funduszach na zakup i remont domu. O założeniu rodziny, której członkowie poza mamą i babcią niemalże z kosmosu się zjawiają, no dobra może dziecko na tabletce gwałtu to sama prozaika. Ogólnie końcówka mnie rozczarowała, za wiele dobrego.

Wszystko, co ważne Jan Goldstein
To chyba najlepsza z tej czwórki. Też wątek z holokaustem. O depresji, dużo o śmierci bliskich i radowaniu się z każdego daru, co niesie dzień, by utrzymać się przy życiu. Babcia, dawniej Polka, cudem wyrwała się z kraju, gdzie ścigało SS. Teraz uczy optymizmu wnuczkę, której najpierw rozwiedli się rodzice, później mamę przejechało auto i rzucił chłopak. Po jej próbie samobójczej, bierze ją pod opiekę i wyruszają w podróż po wspomnieniach. Co kończy się kolejnym śmiertelnym rozstaniem z babcią. Jednak i tak po części happy and, daje nadzieję.
Bardzo dobrze napisane, lubię ten styl w książkach, nie wiem jak go określić, na pół poważny, na pół piękny. Coś na wzór "Pogrążyć się w mroku" Styrona, lecz Goldsteina dużo prościej zrozumieć.

Cedalia · Wysłany: Czw 14:34, 28 Mar 2013 Temat postu:

Dżuma wszyscy wiedzą jakiej, to przyprawy. Camus, poczciwy. Takie mozolnawe, jak dla mnie na niet, niet, niet. Męczyłam się nieziemsko, o ile język Camus ma zacny, o tyle cała historia jest dla mnie zwykła, nudna i koniec.
Nad fabułą nie ma co się streszczać każdy zna. Symboliczne dżumisko i zmieniający się bohaterowie. Dlaczego, więc mam ciągle wrażenie, że wszystko było statyczne?

Hermi · Wysłany: Sob 14:48, 30 Mar 2013 Temat postu:

Nie mam pojęcia, Cedalio.

Ostatnio czytałam „Krainę jaskiń” z cyklu "Dzieci Ziemi". Miałam tego nie czytać, ale przeczytałam. Żałuję.

Airel

A mówiłam! Ostrzegałam, że będziesz żałować. Ja wciąż jestem na etapie wypierania :P

10 tom "Koła Czasu" Jordana po raz kolejny, i "Pieśń Miecza" Cornwella czeka i łypie z półki...

Hien

Pan Lodowego Ogrodu Grzędowicza, nawet niezłe, pomijając robienie z bohatera półkrwi Fina, nie zaglądnąwszy nawet do Wikipedii w kwestii Finlandii i fińskiego. Epizod następców tygrysiego tronu z bystretkami nam się z tego najbardziej podobał. Ogólnie najlepsze z dotąd poznanej polskiej fantastyki z Fabryki Słów, chociaż akurat to żaden wyczyn, bo co żeśmy stamtąd w łapy wzięli, to w najlepszym razie było przy dolnej granicy przeciętności.l

Hermi

Zabrałam się za książki młodzieżowe Ricka Riordana. Jestem po "Znaku Ateny". Niestety następny tom (do tego po angielsku) będzie dopiero w październiku. Ostatnio bogowie w literaturze bardzo mnie ciekawią. Riordan pisze o herosach - dzieciach bogów i śmiertelników w czasach współczesnych.

Podobnie tematycznie jest "Szkoła bogów" Bernarda Werbera, tylko, że w niej są szkoleni nowi bogowie.

Cosette

Jack Womack, Chaotyczne akty bezsensownej przemocy
Odwiedzając bibliotekę, miałam ochotę na jakieś sf. Dlatemu też podeszłam do półki z pozycjami w tym gatunku utrzymanych. I, naiwna, wzięłam tę lekturę, bo opis z tyłu mnie po prostu oszukał. Tak czy owak wypożyczyłam, niczego nieświadoma.
Na początku było niezwykle nudne. Ot, zapiski zwyczajnej nastolatki, nic więcej. Jednakowoż po koniec można zauważyć zmiany w psychice głównej bohaterki. A ostatnia strona jest już tak chaotyczna i obrazowa, że Lola Hart, która zapisała tę stronicę jest zupełnie inną dziewczyną od tej, która zapełniała pierwsze stronice swojego pamiętnika, który to przybrał imię Anne.
Szkoda tylko, że powieść zakończyła się TAKIM momencie, gdzie to fabuła wreszcie poczęła się rozkręcać. ;( Czuję wielki niedosyt. Zbyt wiele miejsca Womack poświęcił na głupoty, i think. Ja chcę kontynuację!

Cedalia

Kawabata Yasunari "Kraina śniegu"
Nawet mi się podobało, choć sama historyjka nieco naiwna. Alealeale za to opisówki porwały me serduszko stokroć.

"Okno było jeszcze — jak normalnie latem — opatrzone metalową siatką chroniącą przed owadami. Na tej siatce też siedziała nieruchomo ćma, zupełnie jak przyklejona. Sterczące czułki przypominały mikroskopijne pióreczka koloru kory cyprysu. Nieledwie przezroczyste skrzydełka były jednak bladozielone. A miały długość nieomal kobiecego palca."

"Pośród śniegu wito nić, pośród śniegu z niej tkano, w roztopionym śniegu tkaninę płukano, na śniegu ją bielono. Począwszy od wysnucia pierwszej nitki, a skończywszy na ostatniej tkackiej czynności - wszystko odbywało się wśród śniegu."

Klimat się udał, nawet bardzo, no <3

Hien

Na srebrnym globie Żuławskiego, czyli s-f z 1903 roku x> zabawne, musim rzec. Abstrahując już od wyjątkowo młodopolskiego stylu, który dla nas mocno ciężkostrawny był, i od ostatnich debili w charakterze postaci, interesujące to było. I te teorie na temat Księżyca <3 taak, kratery powstałe w wyniku bąbelkowania gazu, ahaha. Cóż, ostatecznie można to przeczytać, ale tylko z ciekawości, bo niestety poza tym jest bardzo słabe.

Hermi

"Zapłacisz krwią" Robb. Miałam ochotę na przeczytanie czegoś sobie znanego i niewymagającego. Romans - kryminał był w sam raz.