Życie z życia

Cosette

Pozdrowiony bądź,
Lęku mój ujawniony
absurdem istnienia przed
ludzką niewrażliwością
namnożony niezdarnością,
odmienności w stosunku do nich
wstydem

Pozdrowiona bądź,
miłościo ma najdroższa
co w pocałunku ujawniona
oraz troską
naznaczona
w mroku rolą światła

Pozdrowiona bądź,
ma oryginalności,
odmienności o wyrazie
nie-lęku przed innością

Pozdrowiona bądź,
świata niezwykłośc ta
co przedeniowi ściezki wyznacza
i tajemnice ukrywa przed nami
i chowa za nami

Pozdrowione bądź,
życie w życiu
co tchnieniem miłości swój
pąk rozwija
Żywot uwiązany do źródła
miłości poznaje
a samą checią poznania istnieje
od miłości naukę funkcjonalności
pobiera
a świata krętą ścieżkę ma
przed sobą
co kroczyc przez nią będą
twory biologizmu nowopowstałego.

Pierre de Ronsard

Bardzo zręczny początek: odwrócenie sytuacji, nie pozdrowienie, a "ozdrowienie". Nie "lęku" jako synonimu nowego życia, ale lęku przed nowym życiem. Co by nie mówić, zdrowe spojrzenie na świat. Czym jest ów lęk, którego chce pozbyć się podmiot liryczny? Nieco patetyczny ton, nieliczne inwersje i podniosłe słowa to rzeczywistość i reakcja ludzi na stereotyp, choć bardzo częsty, do którego purytańskie społeczeństwo nie przywykło.
niezdarność odmienności w stosunku do innych - tu przecinek byłby zbędny, w co nie wierzę, jednak takie rozwiązanie estetyczne i wersyfikacyjne byłoby
bardziej słuszne niż niezdarność i lęk odmienności. Chociaż oba rozwiązania są bardzo sprytne i idealnie wpasowujące się w panujące zwyczaje. Ta niezdarność: jeden fałszywy krok, który jest konsekwencją saperyzacji zachowań kobiety i mężczyzny w obliczu tych niesprzyjających i tych sprzyjających: 2 obozy purytańskie, władzy i posłuszeństwa. Jeden zabrania, drugi czuwa, aby nie wynikły żadne konsekwencje, ani nowe życie. W całej tej konfuzji kontekstów religijnych i społecznych łatwo jest się poddać i pogrążyć w pesymizmie. Odwaga podmiotu lirycznego wychodzi z wewnątrz.
Pozdrowiona - już nie ma literówki, ani wariacji. Kolejne 3 strofy paralelne, anafory poczęte od tego samego słowa. Druga strofa to odniesienie do partnera, który jest zarazem doczesny, wpływający na przyjemność, ale ta przyjemność etyczna, niematerialna ciągnie się dalej w postaci konsekwencji: pozytywnej, odpowiedzialnej. Nie ma oskarżeń o brak odpowiedzialności i o to, że to właśnie on wprowadził podmiot liryczny w ten mrok, nawet jako światło.
Następnie przechodzimy do megalomanii - jedni powiedzą, do samoobrony - powiedzą inni. Faktem jest, że uznanie siebie pod presją społeczeństwa za bohatera, chociaż wszystko wskazuje na to, że bohaterem się nie jest, jest jakąś reakcją obronną, zdrową i godną pochwały. Kolejna zwrotka to pochwała stanu, tego błogosławieństwa, w którym nagle znalazł się podmiot liryczny. "Co przededniowi ścieżki wyznacza" - bo nie chodzi o samo życie, ale życie przed życiem - następuje tu inny wymiar tytułu.
Konfuzja następuje przy ostatniej zwrotce i słowach:

Cosette

Dziękuję za życzenie szczęścia w pisaniu.
Miło mi niezmiernie, że poświęciłeś mojemu tworowi tyle uwagi, cierpliwości na interpretację tego wiersza.
Ale nie do końca trafiłeś z poszukiwaniem tego, o co mi chodziło.
Mam podać właściwą interpretację? Czy poczekać?

Pierre de Ronsard

Jej, zapomniałem odpowiedzieć. Myślę, że możesz podać "odpowiedzi", to wtedy będzie z czym polemizować.

Cosette

Ów wiersz traktuje o ciąży.
życie w życiu - miałam tu na myśli nowe życie w życiu.
od miłości naukę funkcjonalności pobiera - dziecko uczy się od matki [miłości] normalnego funkcjonowania.

Pierre de Ronsard

Ależ ja dawno to pisałem (2 lata temu), nowopowstały filolog przed licencjatem z neofickim zapałem. Odpowiedź była tak prosta. Teraz widzę, że "pozdrowiona bądź" to aluzja do biblijnej sceny zwiastowania, wszystko rysuje się w zgrabną całość. Że zapytam prostacko: ta fizyczna "odmienność" tyczy się samego dziecka czy kobiecego ciała?

Cosette

Hermi

Literówka:

Cosette

Milo mi, że Ci się spodobało, Hermi.
Wiesz, ja też się na tym nie znam, czego po treści moich komentarzy nie widać. xD