Wspólna czyjaś autofikcja

Pierre de Ronsard

Wspólna czyjaś autofikcja

wszystko będzie dobrze mówili
ta pani co służyła pomocą i radą
sama zamieniła się w świnię

wszystko będzie dobrze mówili
kiedyś słyszeliśmy tylko śpiew syren nienaganny
dziś one same przywiązują nas do masztów

kiedyś
baliśmy się cyklopów postposejdońskich
kiedyś
dostrzeżemy ich samotności i brakujące oczy

kiedyś
żeglowaliśmy by osiągnąć cel
dziś naszym celem jest choćby szalupa
kiedyś
żeglowaliśmy a gdy nie udał się nam cel
zawsze mieliśmy ukończoną podróż za sobą
kiedyś
pomyślimy nad nią stukrotnie i zwieńczymy nagłówkiem wycieczka

umarł demodokos i nikt już nam nie pomoże
nie narodzi się telemach i nikt nas już nie wesprze
do lotofagów chcemy wrócić lecz ci dawno już pomarli
chcieli się wydostać sami ze swej krainy
bezwiednie ale jednak

kiedyś
obficie czerpaliśmy od eola i zeusa
kiedyś
dowiemy się że ich nigdy nie było

Laj-Laj

Wydaje mi się, że jesteś bardzo samotny w swoich wierszach. Trzeba dużo wysiłku i wiedzy, żeby je zrozumieć. A to bardzo źle, bo wiersze powinny być uniwersalne Twoje są bardzo hermetyczne i sądzę, że na tym forum nie znajdują odbiorców. Forumowicze boją się je komentować, bo wydaje im się, że nie zrozumieją ich sensu tak, jak Ty byś sobie tego życzył.
Odnoszę wrażenie, że piszesz je dla siebie. Mnóstwo odniesień, nowomowy, aluzji literackich, historycznych i szyfrów. Z pewnością Twoja twórczość jest cholernie mądra. Uwielbiasz zagadki, łamigłówki i ukrywasz w każdym wierszu czy opowiadaniu klucz do otworzenia zamka, za którymi kryje się oświecenie, rozwiązanie.
Tymczasem chyba nikt z nas nie ma pojęcia gdzie tego klucza szukać, więc największą radochę z tworzenia i odszyfrowywania masz Ty. Zazdroszczę, ale z drugiej strony współczuję, bo jesteś dla mnie autorem niemal zupełnie niezrozumiałym.

Pierre de Ronsard

Tu akurat powinno być prosto, bo jest tylko Odyseja i transwaloryzacja pewnych jej elementów Razz

Tęsknota za prostym dziecięcym światem i krytyka przyszłości, na którą nigdy gotowi nie będziemy.

Hien

Laj dokonał rzeczy ciekawej - oznajmił, że wiersz jest niezrozumiały, ale tak, by jeszcze się przypodobać. Jesteśmy pod wrażeniem.

Nam wiersz nie wydaje się niezrozumiały, przynajmniej w porównaniu z niektórymi innymi utworami, a ogólny klimat łapiemy i nasze odczucie zgadza się w znacznej mierze z tym, co żeś już wyjaśnił. Chociaż może temat przemijania tudzież dorastania nie należy do wybitnie nowatorskich, pozostaje aktualny właściwie zawsze, a takie potraktowanie tematu całkiem nam się podoba, chociaż Odyseję pamiętamy bardzo przez mgłę. Chyba pora sobie powtórzyć. Ale ogół widać i bez powtarzania, więc nie wiemy, czegóż Laj się tu czepia, no.
Tak więc myśmy mieli fun, czytając ten wiersz, bo akurat w tym udało się osiągnąć równowagę. Trzeba rozplątywać, jak to Pierre'owy wiersz, ale nie jest to węzeł gordyjski i przy odrobinie wysiłku się da. I dobrze, bo hien chętnie rozplątuje i nie lubi wierszy, których wymowę widać na pierwszy rzut oka. No dobrze, nie to, że nie lubi, ale do nich nie wraca. Bo nie ma po co.
Tak więc my byśmy rzekli, że jeśli dążyć do większej zrozumiałości ogólnej, to właśnie tak.

Hermi

Że to tyczy się dorastania to bym na to nie wpadła, uznałabym raczej, że jest o zmianie świata albo jego postrzegania. Zmianie mitów. Chociaż... może to i jest moja definicja dorastania?
Pochlebiam sobie, że zauważyłam od razu odnośniki do "Odysei". Kirke, syreny, cyklopów, lotofagów, Demodokosa, Telemacha, Eola... Tylko Zeus mnie zdziwił, prędzej spodziewałabym się Ateny, która, częściej niż Eol, a na pewno częściej niż Zeus pomagała Odyseuszowi. Tym razem bohaterowie są przynajmniej z tej samej bajki. Wiersz mi się podoba, widać, że ma sens do którego da się dotrzeć bez pomocy poety Smile

Hien

No jak nie? Zmiana postrzegania często idzie w parze z dorastaniem, zwłaszcza jeśli związana jest w przeminięciem młodzieńczych mitów. Chociaż masz rację, nie wygląda to na zmianę jednostki, tylko jakąś większą. Ale i kultury przecież dorastają, stają się mniej naiwne.

artemen

masz talent! Very Happy

BRAWO !