Półmrok

Lill

No to od początku. Nie żebym się wyznawała na poezji...

Ten "ciup" pasuje do klimatu jak bizon do psiego zaprzęgu. Zabiłaś nastrój niczym rasowy strzelec wyborowy. Gdyby nie ta linijka, byłoby całkiem... klimatycznie.

Powtórzenie "nadzieję" moim zdaniem niepotrzebne, wytrąca z rytmu, sprawia wrażenie środka stylistycznego na siłę.

"Skryje", nie "skryję".

Tyle technikaliów, a co do wiersza jako wiersza... Prosty. Banalny. Ale jednocześnie ma w sobie coś, co każe mi przypuszczać, że jeszcze rozwiniesz skrzydła. Wybacz, ale podczas lektury niczym mantrę powtarzałam, ile masz lat. Trzeba być geniuszem nad geniuszami, żeby stworzyć coś zachwycającego w tak młodym wieku. Geniuszem nad geniuszami na razie nie jesteś, Twoją oddaną fanką chwilowo nie zostanę, ale jedno Ci powiem - masz, dziewczyno, potencjał. Szlifuj go, szlifuj. Na razie jesteś wydobytym z ziemi kamyczkiem, który trochę się świeci, a czy to diament, czy zwykłe szkiełko, czas pokaże.

I pamiętaj, że szkiełka też się zdarzają prześliczne : ) Wszystko jest kwestią czasu i pracy.

anitkaz

Wszystkie rady biorę pod uwagę.

Szczerze powiedziawszy też miałam wątpliwości, jeśli chodzi o słowo "ciup", jednak nijak żadne inne nie przychodziło mi do głowy, a bynajmniej nie pasujące.
Poza tym - dziękuję za szczerą opinie. Kiedyś tworzyłam banalne wierszyki, teraz staram się pisać coś choćby o krztę dojrzalsze.

Lill

No cóż - Twoja poezja wydaje mi się dojrzalsza od tego chociażby, co tworzy moja rówieśnica, "wielka poetka". Uznaj to za komplement!

"Ciup" psuje klimat. Może w ogóle zrezygnuj z tej linijki? Wiersz na tym nie straci, a zyskać może.

anitkaz

Hm... w sumie. Nie jest to istotny wers., więc można się go pozbyć.

Usunięte Smile

Pierre de Ronsard

a może zamiast ciup dać "ciut", co zmieni nieco ogólną semantykę, ale będzie to słowo neutralne i ciut, ciut ładniejsze? Ach, wszędzie ta sama konstrukcja orzeczenie-dopełnienie, to trochę nudne, jeśli się prowadzi w ten sposób cały wiersz.

Bardzo ładny opis dwojga nastolatków chowających się przed rodzicami, którzy wolą, aby ich pociechy się uczyły, a nie zajmowały się "tym, co nie trzeba".

roślinawędrowna

Ostatni wers o krwistym rumieńcu sprawił, że poczułam podobieństwo do Leśmiana, pomysł też jak chociażby jego "W malinowym chruśniaku", a ten rumieniec kojarzy mi się z balladą o wiśni "Ach, nie po to się czerwienie, żeby gasić twe pragnienie!", ale pewnie i gdzie indziej u niego coś dokładniejszego się trafiło. To mój ulubiony poeta, więc mam nadzieję, że i ciebie czeka jego sława, chociaż zrobił to lepiej, ale to kwestia czasu. Oczywiście życzę ci własnego i niepowtarzalnego stylu. Po prostu dostrzegłam skłonność do myślenia jak Leśmian.
Krótko, bardzo krótko, w takich wierszach trzeba czegoś, co uderzy w klawisz i zmusi do wyrażenia zgody, i w parze kolejnej nuty - zachwytu. Tutaj nie ma tego efektu, sztuką go osiągnąć, ale próbuj na wszelkie sposoby, sama za szybko się poddałam. Poeci moim zdaniem ze swoim piórem są niekiedy mistrzami ciętej riposty, zaczynają budować obrazek i tak kończą, że nic dodać, nic ująć. Zastanów się nad tym i szukaj sposobu, żeby do tego dotrzeć. Nie pomogę ci inaczej, bo nie znam tego środka.
Ten Leśmian wprost się narzuca, kilka razy jeszcze teraz przeczytałam i nijak nie widzę, że się czymś zasugerowałam.

anitkaz