Mój czyściec

Laj-Laj

Bez wiary w przyszłość stąpam po tym świecie
Tępo wpatrzony w rytm codzienności
Ciężar wszechświata dźwigam na swym grzebiecie
Stąd do wieczności...

Czymże jest życie, gdy szczęście jedyne
Odeszło razem ze zmierzchem lata
Przejdę, przebiegnę, przelecę, przepłynę
Na koniec świata...

Modły błagalne na nic mi się zdadzą
Chyba już dosyć mają mnie w niebie
Prędzej mnie wezmą do domu swego niż
Zwrócą mi Ciebie...

Odeszło wszystko, nawet łańcuchy wzgórz
Gwiazd blask i księżyc w pełni
Została pustka, której to nigdy już
Nic nie wypełni...

Są jeszcze myśli niepoukładane
I moja dusza jak kartka zmięta
Lecz obiecuję, cokolwiek się stanie
Będę pamiętał...

Kochanie...

Pierre de Ronsard

Szkoda, że taki twór nie został skomentowany. Ale temat "Komentarze" mówi wszystko o twórcach takich jak my Wink

Wiersz to bardzo ładne studium samotności, małości i beznadziei. Nie idealne (kiedyś to nieskazitelne mi się wydawały Twoje wiersze, a teraz już trochę mniej).

Hien

No cóż. Wiersz totalnie niekomentowalny dla nas, bo tematyka nas nie łapie i odbieramy ją jako nudną i banalną, ale sam wiersz zrobiony dobrze został. Czyta się płynnie, bez zgrzytów, rymy nie rażą, rytm niezaburzon, więc wszystko w porządku. Studium kwestii raz już wymienionych całkiem zgrabnie wyszło, ale my nie zapamiętamy tego wiersza na dłużej. Nie to, że zły - przeciwnie. Ale tematycznie kompletnie do nas nie trafia, równie dobrze moglibyśmy czytać wiersz o pieczarkach.

Laj-Laj

To jeden z moich pierwszych utworków lirycznych, które charakteryzowały się prostotą przekazu:) i bezwzględną czystością rytmiczno-rymową Wink

Lubię jak tekst płynie, chociaż teraz bym napisał coś mniej... hmm... naiwnego:) Aczkolwiek poezją się już właściwie nie param.
Może kiedyś jeszcze coś...
Nie wykluczam Wink

ana

Laj-Laj mam nadzieję (jak pewnie inni też), ze jednak dalej będziesz parał się poezją, bo piszesz ładnie i przede wszystkim zrozumiale. Wiersze Twoje tak jak ten naszpikowane są emocjami i dostarczają emocji. A właśnie o to chodzi, żeby człowiek przeżywał wraz z autorem treść. Twoje może bezpretensjonalne wiersze mają kunszst głębokiego przekazu, który identyfikuje się z każdym z nas z osobna, a który jest przekazany na "złotej tacy", wprost bez ceregieli, męczących doszukiwań się, które czasami odbierają chęć do zrozumienia a tym samym poznania wiersza. Wiersz ten pięknie składa obietnicę zachowania w pamięci zmarłej osoby jedyną i największą rzecz jaką można podarować zmarłej osobie którą wciąż się kocha.

Pierre de Ronsard

Miałem zrównać z ziemią ostatnie słowo wiersza, które wydawało się dość nie na miejscu. Kochanie - takie dość podniosłe, patetyczne, banalne. Ale teraz widzę, że zostawiłeś otwartą furtkę do interpretowania układu rymów: "stanie - kochanie" lub "zmięta - pamiętał". No i czy jest to bezpośredni zwrot do osoby kochanej czy kochanie jako czynność w ogólności? Sporo tego.