Makabreska

Laj-Laj

Gdzieś na rozstaju dróg poza światem
Stoi samotnie czarna postać
Spowita mgłą i tajemnicą
Przykryta cieniem i szkarłatem
Od której wszystko można dostać
Lecz po co?

Napiętnowana suchym śpiewem
Misternym walcem przepleciona
Bawi się losem wszystkich istnień
Drażni radością, rozśmiesza gniewem
Po szczęście wyciąga ramiona
plugawe...

Próżna wędrówka choć cel jasny
Wszak nikt jeszcze stamtąd nie wrócił
Nie cofnął nikt jego wyroku
Od ludzkich łez wór opasły
W jar głuchy i ciemny wyrzucił
bezdenny...

Tam, w labiryncie stu iluzji
Gdzie nawet jest duma złamana
Donikąd każda ścieżka wiedzie
Donikąd, tak, oprócz konfuzji
A pod maską błazna, szatana
nicość...

Chcesz przejść choćby krok w tamtą stronę?
Szaleństwo to najczystszej próby
Kraina, gdzie mrok nie ma końca
Gdzie wszystkie są mosty spalone
Ten obłęd prowadzi do zguby
każdego...

Położy on całkiem beztrosko
Twe szczęście i życie na szali
A oczy lśnią pustką bezkresną
Tej władzy nie dostał od ludzi
Tej władzy mu inni nie dali
Wziął sobie...

Konieczność złożona w ofierze
Błagalny wzrok w niebo, ku górze
Więc kogo dziś straci swym gestem?
Więc kogo dziś komuś odbierze?
Więc kimże jest postać w kapturze?
to ja jestem
służę...

ZŁAMANA

Powiem Ci szczerze, że trochę się w tym utworze gubię. Nie wiem czemu. Trochę przeszkadzają mi te pojedyncze wyrazy na końcu każdej strofy. Burzą rytm. Hm.. pomyślę jeszcze nad nim. Może jest dla mnie zbyt skomplikowany....

Laj-Laj

W sumie to było moim zamiarem, żeby zrobić coś nie-tak-rytmicznego-i-zgranego jak poprzednie wiersze. Żeby było inaczej i żeby było ziarnko grochu, bo i tematyka taka trochę dziwna Razz

Czyli się udało Very Happy

Ale to tylko taki eksperyment. Wolę jednak jak się rymuje logicznie Smile

ZŁAMANA

Ja też wolę Twoje poprzednie wiersze ale eksperymentować zawsze warto Smile