Jej obraz

Laj-Laj

Przebiegam dłonią Twoje włosy
Na wstecznym biegu myśli krążę
Zabieram z liści krople rosy
Determinacją skałę drążę

Boskoniebieski błękit nieba
Rozciąga płachtę swą nad nami
Smak naszych marzeń, zapach chleba
Przeplata smutki moje snami

Jedwabną wstęgą przeznaczenie
Związało kiedyś nasze dłonie
Perłowych oczu Twoich lśnienie
Oblicze Twoje w gwiazd koronie

Spienione fale oceanu
Pod Twoją dłonią wyciszone
Spotęgowane krople z kranu
Twoim spokojem zakręcone

Łagodny taniec naszych spojrzeń
Przykryty chmurą nazbyt ciemną
Czy kiedyś jeszcze Cię w niej dojrzę?
Czy kiedyś jeszcze będziesz...
...ze mną?

ZŁAMANA

Cóż za piękna idealizacja kobiety Smile

i Ty mówisz, że dopiero zaczynasz? To ja się czuje przy Tobie jak nowicjuszka. Bardzo trafnie dobrane epitety, takie wyszukane, działające na wyobraźnię. Końcówka podoba mi się najbardziej. Zrobiłeś to po mistrzowsku. Pytań przecież nie wstawia się tak łatwo a tutaj wszystko doskonale współgra. Zastanawiam się jak niezwykła musiała być....

Hien

No tak *patrzy na komentarz powyżej.* Baby komentujące ładne wiersze o babach. *Wzdycha ciężko.* Byle pozytywnie było, a one się zachwycą. Nie łapiemy tego. Dla nas wiersz jest przedramatyzowany. Wcześniej przez nas przeczytane wiersze mogły urzekać bezpretensjonalną prostotą, pasującą do zwyczajnego tematu i opisującą zwyczajne sytuacje. To chyba decydowało o ich uroku, że nie było burz z piorunami, przewalających się czarnych chmurów i innych dziwów pogodowych. Nie mówimy, że każdy wiersz winien być tak prosty. Ale tu jakieś przeznaczenia, korony i perłowe lśnienia, zgrzyta nam to. Nie pasuje. Wydaje się przesadne, zwerteryzowane. A my strasznie nie lubimy przesady w tego typu wierszydełkach.