Fortepianista

Laj-Laj

"Kochasz?" spytała patrząc mi w oczy
"Kocham" odparłem całkiem spokojnie
"Zagraj mi" rzekła chwytając za rękę
"Zagraj mi miłość, płynnie, dostojnie"

Fortepian czekał, a każda struna
I każdy, nawet najmniejszy młoteczek
Był już gotowy by wybrzmieć menueta
Polkę lub marsza, przy mdłym blasku świeczek

Siadłem, a dłonie wprawnym manewrem
Przemknęły miękko po klawiaturze
Najpierw rozbrzmiały dudniące basy
By potem szybko pobiec ku górze

Chociaż me palce były narzędziem
Jednak nie one tworzyły muzykę
Grałem swym sercem, umysłem, duszą
Kreśląc miłosną arytmetykę

"Kochasz?" spytała, kiedy skończyłem
"Kocham" odparłem i nastała cisza
"Więc czemu zatem, fortepianisto,
Grałeś jedynie na czarnych klawiszach?"

kasieńka

O... Zdecydowanie najbardziej ze wszystkich Twoich mi się podoba ten. To chyba wina zamieszczonego tam fortepianu... a to taka moja mała słabostka ;p

Płynnie, zwięźle, rytmicznie - no po prostu bajka. Jedynie,o tu:

Chociaż me palce były narzędziem
Jednak nie one tworzyły muzykę
Grałem swym sercem, umysłem, duszą
Kreśląc miłosną arytmetykę

Użyte zostało słówko arytmetyka. Jeszcze w dodatku miłosna! Wydaje mi się, że arytmetyka jest zbyt ścisła, żeby można ją było przypasować do całkiem abstrakcyjnej miłości, która się nie trzyma ściśle określonych zasad. A jeszcze bardziej co do muzyki, biorąc pod uwagę, że fortepianista robił tu za kompozytora... A oni mimo pewnych ścisłych zasad muzyki mogą sobie pisać jak im się żywnie podoba, bo to właśnie oni są autorami. To samo tyczy się Ciebie jako kompozytora poezji, ale arytmetyka mi tu nie pasuje ze swoim znaczeniem Wink

Miłego dalszego tworzenia Smile

Lill

Arytmetyka w pewnym sensie też jest abstrakcyjna, Kasieńko.

Co do wiersza - miły dla ucha, lekko się czyta, gładko. Bardzo plastyczny, z gatunku takich nieprzeładowanych środkami stylistycznymi i dlatego przyjaznych mało poetyckiemu czytelnikowi.

Tylko dwie rzeczy mnie gryzą:
1) interpunkcja - przecinki raz są, raz ich nie ma. Brzydko to wygląda. Zdecyduj się na jedną wersję interpunkcyjną.

2) "Kochasz?" spytała, kiedy skończyłem
"Kocham" odparłem i nastała cisza
"Więc czemu zatem, mój fortepianisto,
Grałeś jedynie na czarnych klawiszach?"
Pierwszy wers nie pasuje ilością sylab. Niby drobnostka, ale mi osobiście zazgrzytało nieprzyjemnie w tym momencie.

Laj-Laj

Zmieniłem interpunkcję, usunąłem jedną sylabę z trzeciego wersu w ostatniej zwrotce (zamiast dodawać w pierwszej). Dziękuję za uwagi i, jak zwykle, proszę o więcej ;D

Pierre de Ronsard

Grał, bo czarne są odrobinę wyżej, a on grał przecież w jakimś miłosnym uniesieniu. Tematyka pianina i fortepianu już zawsze kojarzyć mi się będzie z Hanekem i jego (nie jego) "Pianistką". I pod kątem seksualności ludzkiej i biologii będę spoglądał na ów wiersz. A ten jest bardzo niedoskonałym wierszydełkiem, choć przyjemnym w czytaniu i rozumieniu.

Laj-Laj

"Niedoskonałe wierszydełko" brzmi dosyć upiornie Razz

Akurat to, czy się gra na czarnych czy białych nie ma żadnego znaczenia, bo żadna tonacja nie jest lepsza od innej. Bazowałem na skojrarzeniu laików (kobieta z wiersza), że czarne klawisze oznaczają smutną melodię. Był kiedyś nawet taki dowcip, że białe klawisze w organach są na śluby, a czarne na pogrzeby Smile