Dzień Zmarłych

Cosette

płomień rozświetlający kolorowy znicz,
kwiaty kwitnące oddechem zmarłych.
Topimy się w odmętach pamięci o bliskich i wyżutych wspomnień.
Obcujemy ze sobą obok granicy rzeczywistości.
Senny wiatr muskający roześmiane twarze,
wiatr wywiany ciepłymi słowami tych,
których witamy pod postacią posępnego marmuru.
Ten zaś stoi twardo na ziemi otoczony dziećmi i starcami,
kobietami i mężczyznami.
Wiatr wymieszany z szeptem ostatniego słowa modlitwy.
Kolejny płomień ogrzewa wnętrze znicza otulonego dłońmi beztroskiego dziecka.
Ostatnie chwile refleksji,
ostatnia myśl zagubiona w rozkosznej wizji śmierci.
Jeszcze tylko wujek opowie ostatni dowcip,
znajdziemy razem z siostrą znane nazwisko wśród najbliższych nagrobków.
Jeszcze tylko jedną... ostatnią myśl wypuszczę z niekształconych wnętrzności jaźni.
Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie na kwiaty pobudzone czułym oddechem zmarłych,
na płomień uwieziony pod szklaną czerwienią.
Ostatnie miłe wspomnienie, blask płomienia,
szept ciepłych słów sprzed tak wielu lat.

Pierre de Ronsard

Wiersz okolicznościowy, w nieco innym tonie niż zwykle. Na swój sposób wiersz hermetyczny, zamknięty, z którym jednak każdy może się zidentyfikować. Wersy nieco długie, co wpływa negatywnie na estetykę. Najładniejsza metafora kwiaty kwitnące oddechem zmarłych jest nieco dwuznaczna, ale nie będę brnął dalej w materializm.
Klimat wiersza cieplutki jak na listopadowe dni. Mimo hipokryzji w postaci wujka, którego dowcip ubliża patosowi święta. Ale nie takie było z drugiej strony zamierzenie, bo na granicy rzeczywistości, jak to ładnie określiła autorka, stykają się dwa światy i próbują się przenikać. Ta dyfuzja jest jednak z góry stracona na niepowodzenie, bo powodowana jest przez konwenans, którego dobre imię próbują ratować siostra i podmiot liryczny. Rzeczywistość została określona, a jej granice wytyczone. Poruszamy się właśnie tam, w prawdziwości i autentyczności świata żywych, nie zmarłych. Święto zmarłych jest jałową próbą powrotu do animizmu, szacunkiem oddawanym zmarłym na siłę. I nawet roześmiane twarze nie pomogą, kiedy takie próby, zważywszy na rzeczywistość i jej zgniłe obyczaje od razu, są sztucznie podtrzymywane przy życiu. Niestety, czegokolwiek byśmy nie uczynili, wisi nad nami czas miniony i nie do odzyskania. Rzeczywistość jest sztuczna. Dusz nie ma. Zostało sztuczne święto, w którym mamy złudną nadzieję na to, że przywrócimy choć troszkę z dawnej egzystencji kościotrupom ukrytym kilka stóp pod ziemią. Samiśmy im te dusze zabrali, wrzucili do nicości. A wiersz to tylko naiwna próba wiary w to, że coś możemy odkręcić.

Cosette

Dziękuję za poświęcenie mojemu wierszowi tyle czasu, że znalazłeś go tyle, by dokładnie przeanalizować mój tekst. Wink

Pozdrawiam,
Cosette

Waldemar Kubas

Tuż przed nami to szczególne święto, więc jak najbardziej pasuje przypomnieć wiersz zatytułowany Dzień Zmarłych. Myślę, że to bardzo piękny wiersz, dojrzały i pełen powagi, ściśle wiążący się z naszą egzystencją jako ludzi, a przez to wart przeczytania i przemyślenia nie tylko z okazji święta. Siłą tego wiersza jest prawda. Prawda o nas samych i życiu. Jednocześnie nie jest to jakaś nowa prawda, ale ta dobrze nam znana, z którą jednak wciąż na nowo przychodzi się nam zmagać. Środki wyrazu, jakimi posługuje się Autorka, również nie są na siłę odkrywcze, co można policzyć tylko na plus dla wiersza (czy też samej Autorki).

Jak to zazwyczaj bywa, w dniu Święta Zmarłych nad grobem bliskiej osoby spotykają się członkowie całej rodziny. W zadumie pochylają się więc dorośli, tak kobiety, jak i mężczyźni. Ale nie brak także beztroskich dzieci, które na swój pełen wdzięku sposób czczą pamięć zmarłej babci czy dziadka. Autorka zaś bardzo ładnie i prawdziwie narysowała nam w swoim wierszu taki właśnie obraz, który nasyciła ciepłymi emocjami i mądrą refleksją o przemijalności życia. Zrobiła to pięknie i mądrze, właściwie dobranymi środkami wyrazu artystycznego, bez cienie fałszu. Czy można chcieć czegoś więcej?

PS. Nie mam jedynie przekonania do tych "wyżutych wspomnień". Pomijając już sam neologizm, być może niezbyt zręczny, to w całej frazie na dodatek szwankuje chyba gramatyka?...

Cosette

Waldemarze Kubas, dziękuję Ci za opinię. Mimo, że to nie była zbytnio krytyka, a chwalenie - to bardzo mi się to przydało, chociażby uświadomiło mi, jak powinnam pisać.
Pozdrawiam,
Cosette

Waldemar Kubas

Cosette,

Miło słyszeć, że moja opinia, choć z gruntu pozytywna, w jakimś stopniu Ci się przydała.
To dla komentatora największa nagroda. Ale i przyjemność z czytania podobnych (równie interesujących i dobrych) tekstów.

Pozdrawiam,
Wald