Cykl wierszy dla ludzi z dysfunkcją

Pierre de Ronsard

1. Świat poprzestał

Nastał świat
Przystał świat
Postał świat
Wystał świat
Nie zastał świat
Przestał świat
i czego się doczekał, nawet się nie spodział
rąk nie ma, aby zetrzeć z siebie wesz oddział
o bogu nie słyszał, bo on nie tworzy planet
drży o życie jak całe multitudo w ten zamęt
jest jedynie miejscem, a miejsce jest przedmiot
Nastał
Przystał
Postał
Wystał
Nie zastał i przestał. A po nim powstał szczebiot

2. Wiejski ojciec dziecko uciszył

Łojciec spłodził głupka
Ła młatka spłowiła szczłenię
Łi szła rłodzina szczęłśliwa
W błoże narłodzenie

Ryczy dziecię, bo głupie
Cóż ojciec ma poradzić?
A chrzest już o kilka kroków
„Toż głowę może rozsadzić!”

Zdenerwowany wielce
Matczynej nieuwagi zażył
Rypnął dzieckiem w…
Bo na to się odważył

Dziecko płakać przestało
Słowem nie pojękując
Bo ksiądz chrzcił z jednej strony
Na końcu ojcu dziękując

Imam się mej cywilizacji...

Krzyczał raz działacz:
Chcemy tolerancji! Chcemy mieć prawo…
mamy prawo narzucać naszą chęć
i z chęci macie prawo tej korzystać
Mamy prawo się panoszyć
Stroszyć piórka i szczerzyć ząbki
Rozsiadliśmy się na tysiącu wiorstach
Kwadratowych, kolistych, półksiężycowych
…
Urwał się hejnał po wystrzale cywilizacji
Lud odepchnął i odetchnął z ulgą
Znajcie nasze serce i wasze miejsce
Następny działacz nie przyszedł

Zaufanie

nie ufaj
musze między dziesiątkiem jaszczurek
łzom wypłakiwanym środkiem oka
torturowanemu dziecku
czaszce przebitej z tyłu
półmartwemu robactwu
podnieconym apostołom
oni mają tylko jeden cel

zaufaj
policji wojsku przekupionym lekarzom
guru w kolorach nowego wszechświata
skazańcom po przeprowadzonych wyrokach
beztroskim szaleńcom
racjonalnym zdrajcom
oni nie oszukują
i nikt ich nie naciska
nie myślą tylko o sobie