Arena

Pierre de Ronsard

Będąc ostatnio zagłębionym w wiersze o tematyce biurowej i braku życia tudzież jego szarości, jestem pod wrażeniem. Bardzo dobrze technicznie, mogłabyś jednak dodać interpunkcję - ale Twój wybór. I bez tego wiersz jest zrozumiały. Ale aby był zrozumiały, trzeba się nad nim pochylić kilka razy, porządnie. A to trudna, bezznaczkowa konstrukcja ułatwia, tzn zrozumienie. W ten sposób neguję swoją tezę niejako. Ale z przecinkami byłoby łatwiej czytać. Czytać, a rozumieć. Jedni czytają, drudzy rozumieją. Ci z Cyrku Życia rozumieją, widzowie koloru nijakiego tylko przeczytają, obejrzą.
Skąd tyle pesymizmu w pierwszej zwrotce? Reszta tekstu wydaje się buntownicza, dająca nadzieję, ale pierwsza wszystko z góry przekreśla. To uwaga merytoryczna. Taki zabieg wzmacnia wymowę wiersza: ukazuje rzeczywistość i nie powoduje cukierkowości. Elementy egzystencji źle dobrane powodują jego częściowe lub całościowe przekreślenie. I nic nie dadzą najlepsze chęci i kolorowe stroje. Człowiek zależny jest innych. Człowiek potrzebuje innego człowieka do spełnienia, do szczęścia. Indywidualizm prędzej czy później zostanie odrzucony przez innych, a cyrk okaże się iluzją, kłamstwem. Wszystko musi być podpasowane pod kolor większości. Tym samym cyrk, z natury i założenia kolorowy, zrobił się nagle absurdem! Możliwe, że autorka użyła nowoczesnej wersji wyrazu "cyrk", czyli "absurd". Mówi się przecież "Zobacz no, co się wyrabia. Ale cyrki!".
Życie w absurdzie? Niemożliwe. Ale nawet absurd wyłącza indywidualizm, oddala od swojej koncepcji. Tu wszystko ma być poukładane wedle pewnych reguł groteskowości i inwersji. Indywidualizm, co wielokrotnie udowadniano, próbował absurd przywrócić do porządku, do idei pierwotnej, do nieabsurdu, czyli punktu wyjścia. Nie ma bowiem absurdu absolutnego, on musi się do czegoś odnosić.
A może to ostatni krzyk egzystencjalizmu sartrowskiego i bycie "dla siebie", choć błędne? Jeden najmniejszy błąd ogranicza naszą wolność, stąd błądzenie aż do sytuacji, z któej nie ma wyjścia, stajemy się niewolnikami. Sama nicość przemówiła: nawet do nicości człowiek niemyślący i nieodpowiedzialn się nie nadaje. Różnie można to objaśniać.
Ciężko jednoznacznie oceniać ten wiersz. Jest bardzo dobry: temat troszkę oklepany, ale podejście jak najbardziej świeże. Jest tylko jedna rzecz, która wiersz ów może przekreślić:
wśród szarych nijakich wybrałem tą drogę
Tę.

roślinawędrowna

Przeczytałam parę razy, bo miałam rozbiegane myśli, co zrobić z tak fajnym jak co tydzień piątkiem. Uroki mnie zmyliły i nie zauważyłam, że podzielam decyzję osoby tu mówiącej. Bo dla wszystkich liczą się tylko silne wrażenia, wszystko przejaskrawione i oczywiste, a czasami to coś lepsze trudniej ujrzeć, szybki osąd i po wszystkim, ale trzeba olać cały zgiełk i robić swoje. Łatwo przychodzi odrzucanie, trudniej pochylić nad czymś czoła i w razie czego doradzić. Chyba wszyscy się często spotykamy z podobnymi okolicznościami, nie raz są one bardziej dobitne, nie raz sporo spływa tylko po człowieku. Ogólnie fajny wiersz, nie wiem, czy słusznie, ale to "nierzeczywiste" jakoś zbija z pantałyku i niby się oczekuje "nierzeczywisty", celowo, traf chciał, bo ja wiem. : P Ogólnie na plus!