Z dystansem cudzej osobistości. [M]

kasieńka

Beznamiętnie wciągnęła ostatnie dymienie życia cienkiego, wygniecionego papierosa i zmieszała go z ziemią jednym, wprawnym ruchem stopy. Ze znudzeniem oblizała spierzchnięte, popękane usta i znów otępiale wpatrywała się w blat stołu. Noc była ciepła. W sam raz na letnią zabawę pod gołym niebem. Kobieta siedziała w przetartych, starych jeansach, adidasach i ciepłym, równie zielonym jak cały jej strój polarze przy zdezelowanym i naznaczonym działaniem lat, polowym stoliku. Za jej plecami szumiał zwiewnie las; przed nią roztaczała się polana. Po swojej prawej zwykła spać – niewielka przyczepa; raczej model sprzed ładnych kilku lat.

Była sama. Ręką przeczesała rude, bezładnie spięte w kitkę, lekko przetłuszczone już włosy. I znów sięgnęła po papierosa. I tak jeden za drugim, jeden za drugim. Minuta w minutę. Niemalże niezmiennie.

I tylko czasem wymachiwała chudą ręką, bogatą w sterczące żyły, by odgonić natrętne i co silniejsze komary odporne na spowijającą ją woń tanich papierosów i specyfiku na insekty. I nawet wtedy nie odrywała wzroku od stolika; jakby zahipnotyzowana niekończącym się ciągiem połączonych, czerwonych kwadratów rodem z obrusowego królestwa. Mimo późnej godziny miała szeroko otwarte oczy, tępo skierowane małymi źrenicami w stronę ‘książęcej rodziny’; cała jej uwaga prowadzona była z mózgu małymi krwistymi, pokrętnymi kanalikami przez gałkę oczną, wprost w tęczówkę. Zmęczone takim przepływem informacji i ciągłą gotowością oczy były podkrążone i powoli zaczęły się już przygotowywać do walki. Barwy wojenne tej jednostki przywodziły na myśl dojrzałą śliwkę. O tej godzinie przybrały je dopiero bruzdy na dolnych powiekach.

Kontrast. Z białą cerą i świeżo zagojonym zadrapaniem na lewym policzku. Kolejny papieros padł na ziemię, przygnieciony ciężarem brutalnej stopy. Przestała wpatrywać się w stół. Wstała nagle, uderzając w niego dłońmi z impetem. Ostentacyjnie zdjęła z serdecznego palca lewej ręki pierścionek i cisnęła go w otchłań by zginął i przepadł razem z petami.

-Pieprzę Cię!

Krzyknęła i splunęła dodatkowo w kierunku krześlanej nogi.

Po szramie na policzku spłynęła gorzka łza.

Kobieta weszła do przyczepy i chwyciła leżącą na kuchennym blacie złożoną starannie kartkę. Rozwinęła ją i tylko rzuciła okiem na tekst kreślony jej własną ręką. To już nie był wzrok pełen lubieżności dla kwadratów, to było raczej coś na kształt upewnienia się w swoim przekonaniu. Wyciągnęła z kieszeni polara zapalniczkę i praktykowanym przez cały wieczór ruchem podpaliła róg listu.

Słowa znikały, pożarte przez tańczące płomienie, figlarnie pochłaniające swoją nieświadomą ofiarę. Gorącym powiewem wspinały się do góry, nabierając coraz większego apetytu. Aż nawet:

‘Mój drogi. Jesteśmy ze sobą już tak długo. Przemyślałam wszystko i… chyba jestem Ci w stanie jeszcze ten jeden raz wybaczyć. Jednego jestem pewna – wciąż Cię kocham. Ufam Ci.’

spłonęło w żarze namiętnego ognia mieszając się w popiele z plamami łez i papierem makulaturowym.

Laj-Laj

Utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że budowanie klimatu to Twoja mocna strona. Krótko ale sprawnie nakreśliłaś tło tej historii i muszę przyznać, że naprawdę to widziałem. A to duża sztuka - zwłaszcza w tak krótkiej formie Smile

Na początku raziła mnie duża ilość przymiotników (prawie co drugie słowo), ale później przestałem zwracać na to uwagę. Może już ich tyle nie było, albo po prostu wsiąkłem Razz

Szczegóły, czyli stolik polowy, polar, środek na insekty, świetnie tu pasują. I tworzą ten Klimat - przez duże "K". Akcji nie ma za wiele, mamy tylko delikatny zarys, jakby stronę wyrwaną z czyjegoś życia. Możemy się domyślać, co było przedtem, możemy zgadywać co będzie potem.
Dla mnie jest to bardzo autentyczne, chociaż zaczyna się banalnie.
Ale warto było czytać do końca Wink

Cedalia

Alice

Ciężko mi jakoś skomentować, bo... nie podobało mi się tak bardzo jak twoje pozostałe teksty. Mam dziwne wrażenie, że rozpieściłaś nas: przyzwyczaiłaś do wysokiego poziomu, a teraz nie miałam tego uczucia zadowolenia, jakie dawały mi twoje inne publikacje Smile

.
Na przykład to zdanie:

Laj-Laj

No właśnie... Z jednej strony dzięki przymiotnikom bardzo dobrze można sobie wszystko wyobrazić, ale chyba powinnaś je jakoś sprytnie poukrywać, bo ja zanim złapałem nastrój opowiadania, to mimowolnie je sobie wyłapywałem. Dopiero od bodajże piątego zdania się wciągnąłem i nie miały dla mnie znaczenia żadne rzeczowniki, przyimki, przymiotniki i inne tego typu błahostki.
Zobaczyłem całą konstrukcję, która była jednolita i spójna. Bez wnikania z czego się składa.
Może mam jakiś inny gust, ale mi się bardzo podobało i jest dowodem, że kasieńka się coraz bardziej rozwija. Z czasem pewnie będzie pisać coraz dłuższe rzeczy (choć to wyczerpujące Razz

), ale tu chodziło o miejsce, wydarzenie. Ja to widziałem. Dla mnie to było cholernie wyraźne i rzeczywiste.
Jasne, że historia jakich wiele i nie powala na kolana. Ta miniaturka nie jest niczym więcej niż miała być. Dlatego nie oceniam tego pod kątem małej ilości wątków, postaci, braku intrygi i zaskoczenia. Kasieńka nie siliła się na nic takiego.
Podjęła się napisania jednej, konkretnej sceny. I zrobiła to świetnie. I z klimatem.
Jak zwykle:)

Lill

Ładny, sprawny warsztat, choć mimo wszystko z odchyłem tak poetyckim, że bardziej to już się nie da Smile

Scenka wprawdzie bez fabuły, ale przecież można jej wybaczyć - wszak chodziło o klimat. Oczywiście, rzecz totalnie nie w moim guście, ale doceniam umiejętności Smile

Co mi osobiście nie grało, to lekkie przeładowanie przymiotnikami na początku, gdybyś je faktycznie poukrywała, jak proponuje Laj-Laj, byłoby chyba przyjemniej czytać.

i to:

roślinawędrowna

Nie mam świra, nie cierpię na drobiazgowość, bo przeczytałam i nie doszły do mojej świadomości przymiotniki, więc jestem przyznam dość lajtowym czytelnikiem. A styl płynął i tak miękko omotał mój mózg na wakacjach, więc czuje się, jakbym posiedziała sobie na plaży i porozmyślała dla odmiany o romanasach, które się mnie nie tyczyły. ; ) Klimat jest działkowy czy tam kempingowy - wyobraźnia nie mogła się zdecydować i dlatego na raz widziałam dwa obrazy. I właśnie dobrze jest poczytać nie raz o normalnych sprawach, o ludzkim wyluzowaniu w stosunku do spraw o niebagatelnej dla niego roli, gdy mu pod wpływem miłej atmosfery zaczyna wszystko wisieć. Luz to dobre słowo, mam wrażenie, że właśnie on jest tematem. I to straceńcze działanie, gdy słowa, w które się tak wgłębiało, postara się ni z tego ni z owego potraktować ogniem i nie móc tego cofnąć, niby się nie docenia odwagi potrzebnej do tego czynu, ale przecież wymaga jej.
Fantazja jednak nie pozwala mi powiedzieć, że tekst został najlepiej zrealizowany jak tylko było można. Bardzo prawdopodobne, że podchwytuje znane mi wrażenia po innych tekstach o zaprzepaszczonej miłości oraz o wszelkich szaleństwach, gdy temat pociągnięto na full wypas (coś dzisiaj się mnie ima slang). Gdy człowiek po wielu chwilach bezowocnych zamartwień, wspomnień i kombinacji nad wszelkimi sztuczkami, nagle zaczyna się rozładowywać, następuje przybój absurdalnego optymizmu, gdy zaczyna się ktoś dziwnie zachowywać, bo niby stracił wszystko i już nic nie jest dla niego ważne, popada w tymczasowy obłęd, nim się opamięta. Rozumiesz to uczucie? Na pewno, ogólnie psychika jest walnięta. Można tutaj bardziej poświrować, nie tylko poetycko - tu jest git, ale również bardziej ożywić sytuację, bo... można tą scenę nawet ukazać za najweselszą chwilę życia, oczywiście mam na myśli taką wielką dawkę ironi.
Temat jest uważam bardzo dobry, obraz ukazany olśniewająco, ale jeszcze krajobraz w duszy trochę po macoszemu został potraktowany i za to można po jakimś czasie o miniaturce zapomnieć. Mimo to ogólnie na plus! Rozwijaj się z impetem, wzbudź zazdrość w nas robaczkach, bo na pewno byś potrafiła. Pozdrawiam. : ) Wen z Tobą!