To miasto wcale nie było zimne [Z]

mapple

I nie rozczarowałam się. Naprawdę świetny pomysł. Niby prosty, niby nic odkrywczego, ale wciąż świeży i sympatyczny. Dobrze wykorzystałeś wszystkie pozornie niezwiązane ze sobą motywy, pod koniec scaliły się zgrabnie w jedną całość. Podtrzymuję też to, co pisałam wcześniej, o "filmowości" opowiadania, dałoby się z niego zrobić kawał klasycznego filmu z intrygą i słynnym aktorem w roli głównej ;-)

Przestraszył mnie jeden moment:

Laj-Laj

Dziękuję tym trzem osobom, które dobrnęły do końca:) Dziękuję dwóm spośród trzech, którym się podobało i niezmiernie mnie cieszy, że udało mi się napisać to w taki sposób, żeby Was przyciągnąć.
I podziwiam Malarię za masochizm i samobiczowanie jakiego doznała czytając ten tekst (21 stron A4) brawa dla tej Pani! Wink

Rzeczywiście może narracja nie zachwyca bogactwem słownictwa, ale w tym tekście zupełnie o to nie chodziło. Może zresztą mój słownik nie jest zbyt bogaty, dlatego też nie porywam się na coś, czego nie zdołam udźwignąć. Grunt, że czytelnik się nie zamęczył i nie zniechęcił, że akcja się nie dłużyła, a bohater zachowywał się dość naturalnie (jak na taką dziwaczną akcję, of course...).
Dalej nie rozumiem, droga hieno, dlaczego przeszkadzają Ci rzeczy, które wydają się nieistotne (zresztą oprócz wspomnienia o piątkowym pączku, które Cię tak rozjuszyło, wszystkie pozostałe okazały się istotne).
Nie widziałem sensu, aby przeładowywać jakimiś pobocznymi opisami scenę w sali bilardowej, bo pomiędzy nią, a rozdziałem pierwszym była istotna różnica.
Otóż w pierwszym nasz bohater pokonywał drogę od bramy parku aż do swojego biurka w redakcji. A więc był w ruchu, wykonywał różne czynności, dał kasę żebrakowi i to był najlepszy moment, żeby go przedstawić. Jego, a także nadać jakiś delikatny rys charakterologiczny osobom z jego otoczenia (recepcjonistka, z którą miał kiedyś nieudaną randkę; szef działu sportowego, który jest otyły i zwraca się do ludzi po nazwisku). To nie są rzeczy nieistotne.
Ale taki opis w knajpie z bilardem nie był potrzebny. Znaliśmy bohatera, grał z kolegą w bilarda, palił papierosa. Nie widzę sensu opisywania co się po kolei z papierosem dzieje do momentu z gaszenia, bo to by było dopiero nieistotne (hipokryzja Twisted Evil

).

Hien

Cóż, doczytałam na razie do końca rozdziału piątego. A wytykam rzeczy, które mnie osobiście rażą w tym konkretnym opowiadaniu. Styl wydaje mi się wyjątkowo nieciekawy (chociaż przecież wspomniałam, gdzie się znacznie poprawia, czego waćpan nie zauważył), a więc i bzdety nim opisane są bardziej bzdetowate niżby były, gdyby styl mnie nie odrzucał. Wytknęłam ci kilka bzdetów, na które uniosłeś się dumą, że są śmiertelnie ważne. Wytknęłam, gdzie bzdetu brakuje, ale nie zauważyłeś, oczywiście. A raczej uznałeś, że to będzie bzdet. A tymczasem papieros jest gaszony, mimo iż wedle narracji, nie został nawet zapalony. Chodzi mi o to:

Laj-Laj

Ach, więc nie przeczytałaś do końca:) TO by tłumaczyło, dlaczego niektóre bzdety wydawały Ci się bzdetami:P
Ja wiem, że styl nie powala. Ale jak na moje możliwości to bardzo trudno by mi było wykrzesać coś więcej. Przydałoby się kilka trafniejszych sformułowań, to fakt.
Ok, zapalę papierosa nieszczęśnikowi Razz

A co do struny sentymentu... Nie zabraniaj mi używania takiego sformułowania. Może za kilka lat, jak Cię ogarnie sentyment, poczujesz tą strunę i się zdziwisz:P
A tak btw, czy biologia uczy o duszy? Bo sobie nie przypominam, by w człowieku taki twór siedział Twisted Evil

Ende, ależ proszę, komentuj:) Po prostu odniosłem wrażenie, że z jakiegoś powodu mnie nie lubisz, toteż na moje twory wchodzisz i same złe rzeczy w nich widzisz, więc się zdziwiłem...

Hien

Irytuje mnie twój styl po prostu. Ale nie łam się, nie pobijesz w tym jednego pana, którego styl doprowadza mnie do szału, ale nie mogę mu odmówić warsztatu ani umiejętności. Pracuj, pracuj. Jak twój styl zacznie mnie doprowadzać do białej gorączki, to znaczy, że idziesz w dobrą stronę xD

Gdyby w tym fragmencie o strunie nie było słowa "ciało", nie czepiłabym się biologicznych zawirowań tudzież dziwnych mutacji, jakie w sobie nosił Chris. W ciele nie ma struny, no chyba że przeszkadzającą żyłkę w źle zbudowanym sercu można tak nazwać. Ale to raczej nie jest zbyt sentymentalna struna.

Ale czytam dalej, w końcu żem już połowę przeczytała. I dobrze, skoro za mało chwalę, co jest dobre, to teraz pochwalę - freudowskie superego i czający się pod skórą rewolucjonista. Myślę, że w tę stronę dobrze byłoby pójść - tutaj widać pazur, błysk, którego często nie widać gdzie indziej. Narrator jest trochę niekonsekwentny - czasami tylko czai się za Chrisem, a czasami pozwala sobie na własną kreatywność.
Rozdział szósty generalnie wydaje mi się lepszy od poprzednich, równowaga myśli i niezbędnych bzdetów, takich jak kałuże na chodniku.

Mała_mi

Nie chciałam komentować pojedynczych fragmentów, postanowiłam zaczekać do końca i wypowiedzieć się od razu na temat całości.

Hmm przyznam szczerze, że miałam troszkę mieszane uczucia, czytając to opowiadanie. Od razu zaznaczę, że podobało mi się. Nawet trochę wciągnęło, na pewno nie znudziło. Czytało się bardzo przyjemnie. Chociaż tak naprawę miałam niekiedy wrażenie, że pisanie tego nie sprawiało ci tak wielkiej radochy jak zawsze. Wydaje mi się, że ze względu na długość, tekst jest nieco mniej dopieszczony niż poprzednie. ( kurde ty mnie chyba nienawidzisz za te bezustanne porównania do poprzednich opowiadań, co? Przykro mi, nic na to nie poradzę, one nasuwają się same.) W każdym razie, ja do stylu się nie przyczepie, bo mi się podoba. Z tym, że było kilka takich sformułowań, które nie były,moim zdaniem, do końca trafione.

Sama historia bardzo ciekawa. Ja naprawdę jestem pod wrażeniem twojej pomysłowości. Średnio raz na tydzień dodajesz nowy tekst i każdy z nich jest całkowicie inny.
Podobało mi się zakończenie. Dosyć zaskakujące, nie spodziewałam się takiego rozwiązania.

Te mirabelki jakoś mnie fascynowały. Ilekroć Chis czuł ich zapach, nabierałam ochoty na owoce:p

Chris jest zupełnie inny od twoich poprzednich bohaterów. Zwykły, przeciętny facet, szaraczek, który niczym nie wybija się z tłumu, ale taki chyba właśnie miał być. Nie wzbudza takiej sympatii jak twoi poprzedni bohaterowie, ale jest w porządku Smile

( Ehh znowu porównanie do poprzednich tekstów)

Zacytuje ci teraz jedno zdanie, które rzuciło mi się w oczy.

mapple

Bohater wykonał czynność niezwiązaną bezpośrednio z akcją opowiadania - zgasił papierosa. Załóżmy, że Chris byłby postacią, której charakter w sytuacjach stresowych oddaje drapanie się po genitaliach. Wówczas przytoczone zdanie brzmiałoby następująco: "Chris przejechał ręką po swych rudych włosach, drugą drapiąc się po jajach". Wcześniej nie było żadnego wspomnienia o tym, że genitalia go swędzą. Ale ponieważ się po nich podrapał - widocznie go zaswędziały. Skoro zgasił papierosa, widocznie wcześniej musiał go zapalić. Całkiem spore umocowanie w logice.

Laj-Laj · Wysłany: Pon 18:14, 01 Mar 2010 Temat postu:

Chyba masz rację, Mi. Może rzeczywiście ten maszynopis powinien być tylko lekko wspomniany. Chris zaciekawił się tytułem, a nawet z początku nie zajrzał na pierwszą stronę.
Chociaż chciałem wykorzystać fakt, że jest recenzentem i dosyć często dostaje różne rzeczy do przeczytania, sprawdzenia, itd.
Ale jak się wezmę za poprawianie wszystkich literówek, to i ten fragment zmienię Smile

Natomiast jeśli chodzi o tą wypowiedź Andy'ego... Bo ja wiem, czy taka znowu nienaturalna? Oczywiście, większość osób wypowiada się krótkimi zdaniami, z namysłem, ale znam też kilka takich osób, które mówią szybko jak karabin maszynowy. A Andy to po prostu elokwentny, wykształcony gość, który lubi gadać Very Happy

Jeszcze raz dziękuję wszystkim, którzy przeczytali. Cieszy mnie to zainteresowanie. Może faktycznie styl mam nienajlepszy, ale ciągle nad tym pracuję, więc wybaczcie Wink

Akurat w tym opowiadaniu bardziej skupiłem się na treści, fabule i intrydze:)

An-Nah · Wysłany: Śro 23:03, 03 Mar 2010 Temat postu:

Rewelacja, naprawdę, rewelacja - wspaniale pokazujesz, jak bohater stopniowo ulega swoim wizjom, jak przekonuje się, że są realne i jak podąża za nimi w końcu, wiedziony obsesją i pragnieniem. Do tego nieoczekiwane zakończenie, wywracające wszystko do góry nogami wszystkie wyobrażenia, które czytelnik tworzył sobie wcześniej, zmieniające wymowę całości. Zdecydowanie, Laj, najlepszy twój tekst.

Laj-Laj · Wysłany: Czw 23:56, 04 Mar 2010 Temat postu:

Tja, czekałem na Twój głos w tej dyskusji, a jak tylko zobaczyłem tą niebieską kropkę po lewej stronie, a po prawie "An-Nah", to muszę przyznać, że się przestraszyłem:) Nie wiedziałem czego się spodziewać, jakiej opinii. Ale to, co napisałaś przeszło moje najśmielsze oczekiwania!
Nie przeszkadza Ci mój styl? Bo były takie opinie Wink

Bardzo mnie zaskoczyłaś, uznając to za rewelację i moje najlepsze opowiadanie. Chociaż w sumie spędziłem nad tym najwięcej czasu, żeby fabuła miała sens, żeby bohater nie był papierowy, żeby zakończenie trzymało się kupy, żeby wątki się łączyły i żeby nie poganiać akcji.
To było trudne zadanie, więc teraz się będę dłużej zastanawiał nad każdym większym projektem Very Happy

Mała Mi:
Wspomniałaś, że pisanie tego tekstu chyba nie sprawiło mi tyle frajdy co poprzednie... Wiem, że mówisz o J., które rzeczywiście dało mi dużo radochy, ale było całkowicie improwizowane i napisane... bo ja wiem? W godzinę? No i było przede wszystkim humorystyczne, co też daje sporo frajdy. Natomiast w tym opowiadaniu postawiłem na fabułę, no i było też dużo mniej akcentów humorystycznych (zauważ, że łatwiej o humor w narracji pierwszoosobowej).
Zdaję sobie sprawę ze swoich niedostatków i wiem, że dało się to napisać lepiej.
Ale skoro An uważa, że to mój najlepszy tekst, to oznacza tylko jedno. Że idę do przodu i się rozwijam. A to dla mnie największy komplement.\
Dziękuję Smile