Teleturniej [M]

Pierre de Ronsard

- Jak nazywał się król, za czasów którego słynny kardynał Richelieu zinstytucjonalizował sztukę? Podaj lata panowania!
Idiotyczny dźwięk rodem z wesołego miasteczka, sztuczny głos i mocny błysk tandetnej lampy kosztującej podobno krocie rozpoczęły odliczanie. Pięć sekund to było jednak za mało. Dziadek Antoni Wróblewski nie wiedział. Nawet słowo „słynny” mu nie pomogło. Na pewno znał odpowiedź, ale pięć sekund to już nie na jego refleks… tak to wytłumaczy. Stał w środku. Po jego prawicy stał grubiutki i niski mechanik samochodowy z jakiegoś małego miasteczka w Polsce południowej. Miał radosne wąsy i rubaszny wyraz twarzy. Aż chciało się stanąć obok niego i powiedzieć jakiś niedrogi dowcip, a później obserwować jego reakcję. Że też taki prostak posiadł wiedzę tajemną, do której – jak uczył dziadek – dostęp będą mieć tylko nieliczni. Ale to chyba przypadek. Tam, gdzie kończyła się lewa ręka dziadka stał chuderlawy lekarz z Gdańska o obliczu impotenta, na którym hodował całe życie meszkowąsik. Elegancki, około czterdziestoletni, w niemodnym garniturze. On nie może przecież wiedzieć, jednak gdyby zapytano o odczyn Biernackiego albo o (te takie) wysepki w trzustce – miałby prawo znać odpowiedź. Ale co temu hipokrytesowi do literatury!? Pewnie miał jakieś kursy filozofii jako zapchajdziurę na studiach.
Czy tak trudno było odpowiedzieć, że chodzi o „Ludwika”? Tak, prowadzący nie sprecyzował: czy ma być numerek od XI do XVII, czy też nie. Następnym razem pójdzie lepiej.
Pojawiły się nowe pytania. O leki tradycyjne, o mundial sprzed dwunastu lat, o samochody (tak, tu grubas mógłby się nawet oblizać) – nic na temat medycyny, jak dobrze. Te pytania muszą być wystarczająco nudne, żeby nie przypaść do gustu nawet dziecku, które nie rozumie. I to był ratunek dla dziadka. Jedyny ratunek na jego nieuniknioną degrengoladę. Trzechsetpunkcie i czterechsetpunkcie okalały jego zacną osobistość, zabezpieczały (o ironio) przed haniebną ucieczką z pola bitwy. Jedyne dziesięć honorowych punktów, które przyszło mu zdobyć z trudem, nie przyczyniało się bynajmniej do jego usprawiedliwienia.
Dziadek przegrał i już nie był najmądrzejszy.
Mały Antoś od tego dnia przestał być zapatrzony w dziadka niczym Chauvin w Napoleona. Dostał coś, jakby różki, jakby zielone światełko do bezczelności i cynizmu. Miał na dziadka haka, a ten, pyszny z początku, musiał się z tym pogodzić. Granica, w której nieomylność dziadka przechodzi w ludzką zwyczajność nie jest jeszcze widoczna w tak młodym wieku. Widzi się tylko efekty takiego podziału. Zdziwienie ustępuje miejsca pokusie, na co tylko czeka Brak Szacunku, który wypatruje pretekstu.

An-Nah

Ooo to mi się podobało. Dowcipne, z sensem, z fabułą idealna na krótką formę, ciekawie opisani uczestnicy konkursu i bardzo dobre zakończenie. Parę razy miałam wątpliwości do użytych przez ciebie sformułowań, ale założyłam, że użyłeś ich świadomie, więc się nie przyczepię. Ty akurat wydajesz się być osobą, która umie bawić się językiem.