Serce [M]

Cosette

Serce to miejsce, gdzie kryje się tajemnica całego naszego fizycznego życia. Pompuje krew która, dzięki żyłom, rozprowadza się po całym ciele, umożliwiając chodzenie, ruszanie rękami, palcami. Jako symbol jednego z najważniejszych uczuć - miłości - stanowi synonim słowa życie. Zarówno duchowego, jak i fizycznego, tego namacalnego.
Dlaczego jego kształt różni się od tego, jaki zazwyczaj rysują dzieci? Ach, pamiętam, jak miałam te osiem lat. Zawsze, jak zbliżały się walentynki albo urodziny kogoś bliskiego, robiłam laurki w tym kształcie - kształcie serca. Po całym domu krzątały się wycinki z ciemnoczerwonego kartonu, które mama zawsze musiała sprzątać. Nie zauważyłam, by kiedykolwiek narzekała, więc śmieciłam dalej. Pani w szkoe podpowiadała mi, bym zrobiła, dla odmiany, żółte serce. Albo chociażby różowe. Tyle że nie takie kolory tak naprawdę ma, prawda? Poza tym żółć to kolor zazdrości. A prawdziwa miłość nie szuka poklasku. Nie unosi się pychą i nie pamięta złego, jak mawiała mama. Powiadała również:
- Słońce, jesteś naprawdę śliczna. Dziękuję niebiosom, że możesz być moja. Kiedyś znajdziesz mężczyznę swojego życia, który z pewnością odzwierciedli twoje uczucia. A jeżeli nie, popamięta, co takiego zrobił; spraw, by już nie miał serca, by nie mógł pokochać innej, gdyż ty bedziesz jedyną, która będzie warta jego miłości.
Mój najdroższy nie ma już serca, by pokochać inną, mamo. Siedzę teraz w swoim mieszkaniu, w drogim, skórzanym fotelu i przyglądam się swojej zdobyczy pływającej z czerwonokrwistej cieczy, w niewielkim słoiczku. Zrobiłam tak, jak chciałaś, ale... wszędzie była ta krew... teraz pozostało jedynie jezioro z zafarbowaną na czerwono od krwi wodą i ciełem na jego dnie. I serce, w niewielkim słoiczku, co należy do mnie.

roślinawędrowna

Alice

No to jazda xD.

T.

Niepokojąca bardzo ta miniatura. Mroczna. Krzycząca negatywnymi emocjami. Trochę jakby zbyt dosłowna. Trochę zbyt melodramatyczna. Nie pozostawiająca wątpliwości. Turpistyczna.

Ale bez wątpienia wywołująca emocje. Przepełniająca smutkiem.

pzdr. T.

Pierre de Ronsard

Od banału do pięknego zakończenia, czyli ewolucja odbyta w trakcie pisania utworu. Tym bardziej zdumiewająca, że utwór czyta się około minuty. Inaczej mógłbym opisać dzieciństwo, więcej magii by się zdało, mniej banalności, język bardziej mówiony niż pisany. Niemniej pomysł znakomity, do którego przyczepić się nie sposób.

Cosette

Dziękuję Wam wszystkim za opinie i sugestie. Wink

Pozdrawiam,
Cosette

Pierre de Ronsard

Tak, wiem, czego tu brakuje. W ostatnim akapicie przydałoby się więcej makabry, więcej krwi, więcej wnętrzności. Nie mówię tu o konwencji gore, ale coś, co kontrastowałoby z dziecinnymi opisami z pierwszej części. Nie mówię o całości, bo by się gryzło... ale detal jakiś.

xoskix

trzeba by nad tym popracować

taka sugestia: może zadaj sobie pytanie: Czy starasz się odpowiedzieć na zadane przez siebie pytanie: dlaczego dzieci rysują serca inaczej niż, a nie jak na lekcji biologii przykazano? Czy może chcesz opowiedzieć historię o dziewczynce co serce wyrwała chłopakowi?

i jeszcze: może zastosować taki formalny, beznamiętny język jak z encyklopedii do całości - w sumie brak emocji opisuje psychopatów

KarolinaBas

Cosette, ciekawy pomysł na taki króciutki szkic i podziwiam, że zawarłaś w nim tak wiele. Mnie osobiscie dobrze sie czytało, choc samo zakończenie, zaskoczyło, bowiem nie spodziewałam się czegos takiego. To zaskoczenie, to duzy plus. Pozdrawiam!

Cosette

Hien

Wreszcie mam chwilę, by skomentować... więc biorę się do roboty. Opowiadanie stare, odgrzane niedawno, ale skorośmy jeszcze nie skomentowali - to komentujemy.

Z rośliną nie mogę się zgodzić co do tych faktów przedstawionych sucho a banalnie. Może i banalnie, ale jak na nasz gust - pasuje to do bohaterki. Niemniej jednak opowiadanie ma sporo wad i kilka zalet, które w tych wadach toną. Po pierwsze - chaos. W monologu narratorka przeskakuje z tematu na temat bez łagodnego przejścia. Przedstawia serce, a potem się dziwuje, czemu dzieci je dziwnie rysują. Opowiastka stanowi po prostu zbitek kilku różnych kwestii, połączonych tylko narządem do pompowania krwi. Brakuje też jakiejś konkretnej scenerii, pojawia się ona na końcu, a może warto byłoby dać parę wskazówek, które byłyby zrozumiałe dopiero po puencie. Pomysł z pewnością do nowatorskich nie należy, wot dziewoja, która zabiła byłego i wsadziła jego serce do słoika. Takie typy są wszechobecne w popkulturze. Tutaj nie ma nawet konkretniej przedstawionej postaci - niby prezentuje się raczej psychopatycznie, ale w zasadzie można jej wcisnąć garść łzawych argumentów i w zasadzie może być też pannicą w afekcie. My byśmy postawili bardziej na jej psychikę niż na samo zaskoczenie czytelnika końcówką - ten suchy opis serca pasuje do psychopaty, niezdolnego do odczuwania głębszych uczuć. To niezrozumienie pojęcia miłości, które zostało jej w dzieciństwie wbite do głowy... to byłby dobry pomysł, żeby to zaakcentować. To, jak silnie matka wbijała jej do głowy tę miłość (np. matka typowo kobieca, emocjonalna, romantyczna, niekoniecznie toksyczna, jak sugerowała Alice, ale przekonana o swojej racji i często używająca metafory serca - jeszcze jak miała duży wpływ na psychopatyczną córkę, to efekt będzie z pewnością uroczy i makabryczny), i to, jak osoba ze skłonnościami psychopatycznymi nie jest w stanie pojąć tego uczucia. Dla takiej osoby faktycznie filozofowanie jest jedyną opcją rozważania tego uczucia, bo nigdy go nie doświadczy, za to często myli miłość w związku z uwielbieniem ze strony partnera i kontrolą nad nim od jej strony, z całkowitą wyłącznością i tak zwaną złotą klatką. Zrań dumę takiej baby, a serduszko stracisz.
Inaczej nie rozumiem tej miniatury, bo osoba niepsychopatyczna podeszłaby do kwestii zupełnie inaczej i przenośni nie potraktowałaby dosłownie. A nawet jeśli, to nie ma mowy o tak bezemocjonalnym filozofowaniu nad słoiczkiem z serduszkiem... jeśli już, to musiałby pod tym siedzieć jakiś afekt, a nie spokój. Jednak wtedy cały monolog szybko zmieniłby się w gniotowate przeżycia zranionej panienki, która waha się gdzieś pomiędzy rozpaczą a obłąkańczym rechotem. Bo gdyby rozwinąć to opowiadanie, mogłoby pójść właśnie w te dwie strony - psychopatka lub zraniona panienka w afekcie.

Ogólnie - wypadałoby rozwinąć tę postać, bo przecież na niej się miniatura opiera. Nie żeby miniatura zaraz wyrosła w powieść, ale parę drobnych słów, sposób wyrazu, przedstawienie pojęć w odpowiedni sposób i rozmyślania z tą specyficzną logiką ludzi upośledzonych emocjonalnie i bohaterka byłaby łatwiejsza do rozpoznania jako psychopatka. Ewentualnie jako zranione dziewczę, ale wtedy trzeba byłoby końskiej dawki rozczarowania, rozpaczy, etc.

A co do refleksji nad kształtem serca - dla nas ona tak rozmyśla, patrząc na ten słoik i dziwuje się, że serce ma inny kształt. Ale może trzeba to wyraźniej zaznaczyć.

Cosette

Malario, cieszę się, że poświęciłaś tyle czasu i uwagi mojemu tworowi, czego rezultatem jest tak bardzo rozpisana Twoja opinia. Aż cieplej się zrobiło na sercu - sądzę, że nie tylko mojemu, ale też temu w słoiczku. Wink

Pozdrawiam,
Cosette

vyvy

nie czytam innych opinii, bo zwyczajnie mi się nie chce. pomysł ok, ale realizacja mi się nie podoba. zakończenie zaskakujące - i dobrze. ale nie na tyle przekonywujące, by można powiedzieć: o! to jest to! czegoś ewidentnie tu brakuje. język też mnie nie przekonuje, jest zbyt (jakby to powiedzieć) infantylny, chyba że mamy tu do czynienia z kimś bardzo młodym (z młodocianym wariatem)
przypomina mi się taki film, tytułu nie pamiętam, chodziło o to, że facetka nie miała przyjaciela i sobie go stworzyła, a że lubiła ładne części ciała, to sobie owego przyjaciela stworzyła z najdoskonalszych części ciała ludzi których znała. też makabryczne i przerażające, tyle że obraz ów był bardziej przekonujący od twojej miniatury. pomysł fajny ale to nie wszystko.

i jeszcze odnoście zaimków, kiedy można wywalaj je
jak na przykład w tym zdaniu:
"Zrobiłam tak, jak chciałaś, ale... wszędzie była ta krew... " 'ta' zupełnie niepotrzebne, wiadomo przecież o co chodzi

Adamus91

Ze wszystkich opowiadań, jakie przeczytałem na tym forum, to spodobało mi się najbardziej. Powodem jest niewinny początek, niezobowiązujący opis przechodzący w tak drastyczną końcówkę. Wink