Przyjaźń [M]

Pierre de Ronsard

- Cześć. Jak się miewasz?
- Dobrze się miewam. A ty jak się miewasz?
- Jeszcze lepiej. Wspaniale tu jest, nawet nie sądziłem!
- Ja także. Chodźmy coś zjeść!
Poszli. Ślad po nich nie zaginął. Zjedli, wypili, nawet zdążyli coś kupić. Potem wrócili i umówili się na następne spotkanie. Nie musieli się zaprzyjaźniać, bo byli już od dawna przyjaciółmi. Od początku świata, musieli się tylko urodzić, aby skosztować tego uczucia. Musieli uważać, bo jeden nieostrożny ruch, mały kroczek, mógł sprawić, że nie zobaczyliby się nigdy. Jedzenie smakowałoby inaczej, a pewien bar pozostałby nienawiedzony przez nich dwoje.

To przepiękne i rzadkie uczucie iść i milczeć. Mówić tylko wtedy, gdy najdzie nas pomysł i ochota, bez sztucznego podtrzymywania rozmowy. Nie?

Ich życie to cztery linijki tekstu, kilka myślników. Życie od jednego spotkania do następnego. Tylko tyle im wystarczy, niech to więc służy za przykład, a nikt nie musi wiedzieć więcej.

(Wiem, że zaraz obudzi mnie zachrypnięty głos strażnika i patetyczny szczęk drzwi. Szamotanina stóp i kołder w maleńkim pokoiku zwanym „celą”, gdzie czterech dorosłych facetów… i tak będzie co dnia. Dnia kończonego i rozpoczynanego pewnym marzeniem sennym, które mogłoby z pewnością być rzeczywiste, gdybym wtedy… władze więzienia się jednak zlitowały i dały mi owo wyobrażenie, abym nawet ja: morderca, kanalia, chuj dla tego świata, abym mógł odczuć coś ludzkiego. Takie miały zamierzenie. Ale to nie jest ludzkie, tylko anielskie lub nawet boskie. Nie mówię tego głośno i chlubię się w sercu nieznaczną przewagą)

Soba

Wielkich liter Ci brakuje pod koniec kilku. A tekst... No cóż, oryginalny, jednak nie bardzo lubię czytać teksty, w których występuje słowo "przyjaźń" pod jakąkolwiek postacią. Ale jak już mnie tu przywiało, to przeczytałam, a jak przeczytałam to powiem, ze przeczytałam i raz trzeci. Bo mi się podoba, bo ma nastrój, melancholijny jakiś taki, choć i z nutką czegoś przyjemnego. I taktuje o życiu, a wszystko, co traktuje o życiu (o jego przemijaniu i o tym, że wciąż chodzimy w kółko, o tak, najświętsza prawda) jest dobre. A jeszcze napisane tym zawadiackim stylem, jaki masz szczęście rozumieć, jest tym bardziej trafiające w sam środek duszy, jak widelec w niedogotowane mięsko.

Cedalia

Hm... Podobało mi się, choć przyznać muszę, że nic w tym tekście wymyślnego nie ma. Historia jak setki innych, tylko jak przekazana! Mam słabość do takich tekstów. Nie umiem negatywnie się wyrazić zbyt mnie zauroczył. Dziwne, że uznaję za uroczy tekst przepełniony goryczą. Dialog taki zwykły, za prosty i odpychał na początku, późniejsze jednak podsumowanie, to ładna perełka. Język zrozumiały dla każdego, ale tekst wciąż jakiś taki "inny" i to lubię. Pięknie opisana przyjaźń. Nie posługujesz się jakimiś wyniosłymi słowami, ale zgrabnie i ze swobodą tworzysz zdania, które wgniatają się w wyobraźnię. Trudno jest takie coś osiągnąć według mnie, więc pokłon w twą stronę. Poza tym cóż ująć urzekł mnie klimat.
Jeden malutki minusik to właśnie końcówka, brakuje mi czegoś, więcej emocji.

An-Nah

Taki kontrast - między rzeczywistością (więzienną) a marzeniem, które wydaje się banalne, ale dla bohatera jest po prostu ważne, a w jakiś sposób - prawdziwsze od rzeczywistości.

Pierre de Ronsard

friendship ain't worth shit, jak to mówił Sam.
Wszystko jest iluzoryczne.

roślinawędrowna

Idea najważniejsza, minimum słów, grunt to przekazać zamysł Ci przyświecało i wypadałoby też krótko skomentować, jak na następczynie poprzedniczki przystało, która myśli tak samo. Z każdej traumy następuje zawsze ucieczka ku czemuś, co w samym założeniu jest milsze od celi, bo jakoś trzeba wypierać z siebie niewygodne prawdy. Dobrze to znałam kiedyś, wypisując swoje teksty, wspominając przeszłość. Ot mechanizm obronny w trochę zawoalowanej formie. Jasno i jednocześnie trzeba przeskoczyć dwie wizje. Ogólnie niby czemu miałoby się nie podobać? Sama prawda i tylko przytaknę, że dobrze powiedziane.
Edit: kurczę, nie siedziałam w celi, a wychodzi, że Wam wmawiam, po prostu o innych problemach wspomniałam. xD