Niezobowiązująco i krótko o życiu [M]

Pierre de Ronsard

Lecz o północy rozległo się wołanie: "Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!" Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy.
Mt 25, 1-13

Pieśń dedykuję moim najzaciętszym przyjaciołom, którzy nie potrafią odróżnić obowiązku od przyjemności.

Jedz tak, abyś zawsze chodziła głodna.
Paryfraza z jakiegoś świętego mądrali.

Poemat prozą, a proza poematem. Między Bogiem a prawdą: między bogiem (Hefajstosem) a kowadłem. Tam właśnie znajduje się spragniony człowiek, którego uszu dobiegają dźwięki wystrzeliwanej z rozkoszą przez czajnik pary wodnej i osłaniającego ją gwizdka. Woda obwieszcza, że osiągnęła zenit, a ogień ją doprowadził do orgazmalnej gorączki. Świętuje się tym samym stustopnie. W tym całym zamieszaniu zapominamy jednak o roli czajnika, który traktujemy instrumentalnie. Byt autoteliczny, ale jakże przydatny.
Spragniony człowiek podchodzi: kuchnia tuż tuż. „Kuchnia” pisana dużą literą oznaczałaby wspólnotę, natomiast „kuchnia” minuskularna to wyłącznie pomieszczenie, w którym tragedia się rozgrywa. Ciężko określić te komplementarne słowa. Stopa już miała przekroczyć próg, a gdy zadzwonił dzwonek do drzwi, gwałtownie się obróciła. Dzwonek, przypominamy, zdołał wyodrębnić się z bydgąszczu czajniczej prozodii.
- Kto tam? – spytał człowiek, któremu chciało się pić.
- Listonosz tylko.
Zdjęto łańcuch (jak w każdym filmie, bo w życiu się przecież takich nie zakłada. Chociaż…) i otwarto wiadomą rzecz na oścież.
- Paczka dla pana. Nowe rajtuzy na zimę, bo to chłodno się zaczyna robić. Nadawca? Mama.
Pokwitowano, podpisano, poskromiono. Ręka człowieka zniecierpliwionego papała na pożegnanie. Wrócił do kuchni. Znów usłyszał dobijanie się do drzwi, tym razem zamkniętą dłonią. Pukanie. Walenie.
- Dzień dobry – rzekł brodacz w klapkach. Jesteśmy z organizacji Bluepeace i zajmujemy się ochroną bytów hydrobiologicznych. Pewnie wyobraża sobie nas pan jako brodaczy w klapkach skandujących „ratujmy wieloryby!” i abnegatów taplających się w wodorostach. Nic bardziejmylnego. Proszę zadeklarować kwotę.
Odszedł, nie wiemy z czym. Spodzień podcięgnięty, ruszył człowiek zdenerwowany po herbatę. To znaczy, aby dopiero ją zalać. To znaczy, torebkę. Pewna prawidłowość się ujawniła natychmiast: najpierw został zawrócony prosto z progu, później udało mu się zrobić krok. Tym razem zrobił już drugi krok, ale na tym poprzestał, gdyż znów usłyszał dzwonek. „Judasz” zdradził, że w drzwiach czekała kobieta. Nareszcie kobieta. Drzwi się otworzyły, a żeński głos błagał:
- Niech pan przyjdzie mi pomóc, bo wylało. Rura lekko pękła, ale zanim mąż wróci. Niech pan się zlituje i weźmie z sześć ręczników, aby próg zatkać.
A człowiek herbaciany nie miał wyjścia. Musiał się zgodzić pod nie wiadomo jaką karą. Nagrodą była utrata poczucia czasu. Wrócił po kilku (jak mu się wydawało) chwilach. To, co zastał, zasługiwało na wpisanie w rejestr precedensów. Nie parowało. Nie było co parować, nie miało z czego. Woda cudownie wniebowstąpiła, czajnik się przypalił, a niebiesko-źółte promienie tańczyły w najlepsze. Okrutniki, gwałtowniki.
Człowiek był niegdyś spragniony, ale nie umarł z tego powodu. Miał inne obowiązki niż zaspokajanie jakichś kulturalnie wpojonych potrzeb. Jakaś herbata, jakieś coś tam. A woda z kranu to co? A ciecze zawierające się w każdej komórce przeżuwanego jedzenia? Dlaczego gorąca? Był odźwiernym, wiernym. Nie Kuchni, ale tych wszystkich, których obowiązek i pilność sprowadziły w jego obręb. Nie był tak naprawdę spragniony. Był człowiekiem, nie otrębem.

Hien

Na początek narzekactwo:

Lill

Odźwierny Kuchni. Mam interpretację, bynajmniej nie typu "co autor miał na myśli", bo autorowi mogło chodzić jedynie o niebieskie zasłony. Dla mnie to taki wycinek tego naszego codziennego, bzdurnego uwikłania w sekwencje czynności, które to uwikłanie jest jednocześnie niewolą-klątwą i najwyższym błogosławieństwem. Albowiem gdybyśmy musieli się zastanawiać nad każdą czynnością...A z drugiej strony, niewola, bo uzależnienie od innych ludzi (mamy, listonosza...) oraz od innych zjawisk/obiektów/przestrzeni. Odźwierny Kuchni. Wryje mi się to w korę mózgową na długo.

Technikalia? Ja nie od tego, Mal jest od dłubania w przecinkach i spacjach. Za to strona stylistyczna to już prędzej, i na stronę stylistyczną też nie można narzekać. Udane metafory, ładny czajnik, ładny, i przed czajnikiem też było ładne. Między bogiem a kowadłem, ach. Przytłaczasz czytelnika oryginalnymi rozwiązaniami stylistycznymi, ale w tym tekście to nie szkodzi. Natomiast gdybyś rozwijał kiedyś to dzieło albo jakieś inne, to nie wal w każdym akapicie metafor i wywalonych bebechami wwierch kolokacji, albowiem czytelnik może nie zdzierżyć Wink

Takie tam moje marudzenie na przyszłość, ale tekst był mimo swej krótkości i filozoficzności fajny, dobrze się czytało. Więcej takich!

Pierre de Ronsard

Mimi

Paryfraza (chyba raczej „parafraza”?) z jakiegoś świętego mądrali.
- Dzień dobry – rzekł brodacz w klapkach. (myślnik) Jesteśmy z organizacji Bluepeace i zajmujemy się ochroną bytów hydrobiologicznych. Pewnie wyobraża sobie nas pan jako brodaczy w klapkach skandujących „ratujmy wieloryby!” i abnegatów taplających się w wodorostach (hehe, to było dobre, uśmiałam się). Nic bardziej (dać spację) mylnego.

Spodzień podcięgnięty (?), ruszył człowiek zdenerwowany po herbatę. To znaczy, aby dopiero ją zalać. To znaczy, torebkę.

„Judasz” zdradził, że w drzwiach czekała kobieta. Nareszcie kobieta. (a może, żeby nie było powtórzeń, napisać: „Nareszcie jakaś płeć piękna.”)

- Niech pan przyjdzie mi pomóc, bo wylało. Rura lekko pękła, ale zanim mąż wróci. (tu by się przydały wielokropki, zamiast kropki)
A człowiek herbaciany nie miał wyjśćia (literówka).

Pierre de Ronsard

Mimi

Właśnie nie byłam pewna tych dwóch rzeczy. Dzięki za wyjaśnienie. Wink

Pierre de Ronsard

Nie ma za co. Literówkę natomiast poprawiłem. Nie zmienię jednak kropki na wielokropek w jednym zdaniu. Wyginam w ten sposób czasoprzestrzeń.

Laj-Laj

Już chyba wszystko zostało powiedziane - bo w sumie i miniaturka krótka, więc i komentarze wychwyciły zdecydowaną większość istotnych spraw.
Ale ja też dorzucę swoje trzy eurocenty.
Podobało mi się, ale cały czas miałem nieodparte wrażenie jakbym czytał fragment z życia Adasia Miauczyńskiego.
Całość zdaje się być czymś na wzór rozbudowanego scenariusza do filmu Koterskiego okraszonego o trudne słownictwo i nowomowę, którymi uwielbiasz się popisywać - i może tych popisów troszkę jest za dużo i gdzieś mniej więcej w połowie zaczynają irytować - ale czytać się da, w końcu niedługie.
W sumie rozumiem. Znasz dużo słów, to się chcesz pochwalić Razz

Właściwie w każdej miniaturce czy wierszu. Grono potencjalnych odbiorców Twych wyobrażam sobie jako grono brodatych językoznawców w klapkach, którzy hobbistycznie czytają starofrancuskie wiersze i zaśmiewają się przy herbacie z zamierzonej literówki, bądź jakiejś głęboko ukrytej aluzji literackiej:)

Pierre de Ronsard

Pan pozwoli, że tak brzydko będzie, w punktach Smile

a) Koterski? O, młodzieży! Gdzie wasz gust filmowy, że jedynym, który przychodzi wam na myśl jest "chrystus" kina polskiego robiący najbrzydsze filmy pod słońcem?
b) Ależ towarzystwo brodatych filologów w klapkach to zacne towarzystwo. I dla socjologów też znajdziemy miejsce na kanapie (wszak będę literaturą kanapową jak partie) Smile

c) I poproszę nie popadać w konflikt forma vs treść, gdzie jedno wyklucza drugie. Ja mam i to i to Razz

ana

Bardzo mi się podobało instrumentalne podejście, nawet do człowieka. Wszystko jest tak wspaniale prozaicznie ujęte. Niby żadna historia, wycinek z dnia powszedniego człowieka ale dzięki różnym zabiegom min. dokładnym opisom i śmiesznym porównaniom funkcjonowania wszystkich przedmiotów martwych oraz karykaturze zachowań człowieka opowiadanie staje się dobrą komedią.

Ada00

Gdyby ktoś szukał pomocy to polecam [link widoczny dla zalogowanych]!

RebelMac

Warsztat dobry, pisać umiesz. Fabularnie - groteskowo i malowniczo. Krótkie i spuentowane otrębem. Smile

Dobra miniatura. Pozdrawiam.

kornel.kornel

Piękny warsztat!