Martyna [M]

Aszka

Pisane pod wpływem chwili. Mam nadzieję, że nadmiar enterów nie będzie bardzo nieestetyczny, ale uznałam to za konieczne, aby odpowiednio czytelnie oddzielić napisane elementy.

__________________________________

Patrzyła na nią przyjaźnie tymi swoimi wielkimi, czekoladowymi oczami i podsuwała mały talerzyk z ciasteczkami.

- Dziękuję, Martynko kochana, dziękuję ci najmocniej, ale nie mogę, rozumiesz, nie jestem w stanie. Tak, tak, to znów Marcinek, on mi tak zawrócił w głowie. On był taki… Och, przepraszam, masz może chusteczki pod ręką? Dziękuję ci bardzo. Bo widzisz, Martynko, ja tobie chyba nie opowiadałam, jak to się zaczęło.

Opowiadała. Opowiada co miesiąc. I to jest zawsze trzydziesty. Martyna pamiętała, wiedziała co do joty „jak to się zaczęło”. Ale nie odezwała się słowem.

- Bo widzisz, Martynko, on był od zawsze. Zresztą, jakie to śmieszne, przecież nie ma „zawsze”, prawda? Sam mnie tego nauczył, Marcinek. No ale wracając: był, kiedy końce świata zaczęły mi się powtarzać każdej nocy. Nie wyobrażasz sobie, jak to jest mieć koniec świata codziennie. Jak to jest widzieć, że żadne słońce nie wstaje o poranku. I że jesteś ze szkła, i że to szkło coraz bardziej się rysuje. I dasz wiarę, że są na to tabletki? Lek na koniec świata, a to dopiero. Kobieta, od której je dostałam mówiła, że to nie żaden koniec świata, a depresja po prostu, ale co ona tam wie. Siedzi w tym swoim fartuchu za biurkiem cały dzień. Co ona może wiedzieć o życiu, powiedz mi, Martynko?

Martyna założyła tylko kosmyk włosów za ucho, by ręką ukryć delikatny uśmiech, a gdy ponownie podniosła głowę, jej spojrzenie znów było bystre i czyste. Nawet cała jej twarz słuchała teraz.

- Ale on wtedy przyszedł, rozumiesz, przyszedł w sylwestra zupełnie inaczej. I dasz wiarę, że gdyby nie przyszedł wtedy, nie czekałabym na niego później? Zresztą, co też ja mówię. W ogóle na niego nie czekałam. Nic a nic. Myślisz, że ktoś czeka na swojego przyjaciela, aż ten przyjdzie i mu powie: „Moja jesteś, najmojsza”?

Martyna tak właśnie myślała.

- A potem był już każdego dnia. A tydzień później, szóstego (to w środę wypadło, mam rację, Martynko?), przyszedł znów i pocałował mnie, jakby to było najbardziej naturalne w świecie. Przyjaciele się przecież nie całują, Martynko! Ale on chyba już wtedy przestał być moim przyjacielem. Nie narzekałam, nie powiem. Masz jeszcze te ciasteczka? Nawet nie wiem, kiedy zjadłam ci wszystkie, a przecież nie miałam ruszać, no widzisz sama, jak to ze mną jest... I był, rozumiesz, Martynko, tak pięknie, a jak go nie było i te końce świata miałam znowu, to i tak wiedziałam, że Marcinek wróci. A jakby nie wrócił, to ja bym wróciła. Przecież my już wtedy nie mogliśmy bez siebie żyć. Już wtedy, kiedy w dwudziestostopniowym mrozie chodziliśmy tyłem, żeby mroźny wiatr nie uderzał nam w twarze. Już wtedy, kiedy nawzajem rzucaliśmy się w zaspy. Wtedy, gdy dopiero uczyliśmy się rozmawiać ze sobą. (Bo dasz wiarę, Martynko, że my wcześniej, przed tym szóstym stycznia, nie rozmawialiśmy prawie nic a nic?) I później, gdy zgodnie czekaliśmy na wiosnę, potem truskawkowe lato. Każdego dnia dziękowałam Bogu za to, że go mam i co drugi dzień płakałam w poduszkę. Bo było mi smutno, że i jemu jest, było albo też może być. Było mi smutno, gdy był szczęśliwy, bo przypominałam sobie, że nie zawsze ze mną był. Bałam się, że mogę go stracić przez ten brak szczęścia i bałam się, gdy mówił mi, że jestem najcudowniejszą istotą w jego świecie, bo przecież niebawem mogłam przestać być. Bo widzisz, Martynko, jak komuś świat się skończy więcej niż raz, traci się szansę, by mógł się odbudować do takiego poziomu, na jakim powinien być. Ostatecznie sprawa wygląda tak, że…

Martyna wyłączyła się, ale tylko na moment. Wiedziała, wiedziała mnóstwo o końcach świata. Wiedziała też dużo o permanentnych końcach świata, kiedy nie wie się nawet, czym jest słońce. Ale nie zamierzała, rzecz jasna, wspominać o tym.

- I wiesz, on zawsze mi mówił, że ma na mnie ochotę. W środku nocy dostawałam SMS-y, że chciałby teraz przy mnie leżeć i… Cudowny był. I taki dobry. Ale potem tak po prostu, jakby nigdy nic, pozwolił mi się zostawić, kiedy poznałam tego Pawła. Marcinek z taki spokojem przyjął, że chcę zobaczyć, jak to jest z kimś innym, zwyczajnym. Miał takie smutne oczy. Powiedział… Gdzie te cholerne chusteczki… Powiedział, że rozumie, że i tak mnie kocha, że… Och, Martynko, gdybyś tylko mogła mówić, powiedziałabyś mi…

Martynie zaszkliły się oczy. Gdyby mogła…

- Przepraszam cię, Martynko, najmocniej w świecie, nie powinnam tyle paplać, jakaż ja jestem…

Gdyby mogła mówić, wcale nie powiedziałaby: „Nie martw się, kochana, to po prostu nie było to”. Ale nie powiedziałaby jej także, że ona by wiedziała, że wystarczy zawinąć sobie kosmyk jej włosów na palec i nie trzeba mówić, że ma się na nią ochotę. Nie powiedziałaby jej także, że jej oczy są naprawdę piękne, gdy ma rzęsy posklejane łzami. Ani że brzoskwiniowy zapach jej szamponu sprawia, że ma problem z uspokojeniem serca. Ani nawet tego, że nie mogła złapać powietrza, kiedy widziała ją wychodzącą spod prysznica, z wodą kapiącą z włosów na nagie ramiona.

Kiedy Alicja wyszła, Martyna otworzyła szafkę w lustrze. Wyjęła mały, brązowy słoiczek i odetkała go. Wysypała kilka tabletek na rękę. I jeszcze parę. I jeszcze…

Czy lekarstwa na koniec świata muszą przed nim chronić…?

roślinawędrowna

Chyba tylko wystukam tu samo "och, ach", ale wiem, że nie można. ; ) Bardzo ładny styl, urzekający wręcz i tak swobodnie ta Alicja opowiadała, szczerze. Zainteresowana byłam jak to wszystko się skończy i się nie zawiodłam ostatecznie, myśląc, że to musi okazać się ciekawe. Historia taka mogłaby się każdemu zdarzyć, ale nie każdy by ją tak odczuł i tak pięknie o niej opowiedział. Zupełnie nie widzę powodów, aby tu cokolwiek zmieniać, wg mnie idealnie skrojona miniatura. Gratuluję i wklejaj tu mnóstwo innych swoich tekstów.

Cedalia

Hm... Ciekawie, potencjał na pewno jest, zdania urzekają.
Nic negatywnego nie napiszę, bo mi się podoba, miniaturka jest dziwna wydaje się, że Alicja ma jakieś zaburzenia psychiczne. Martynka co miesiąc dzielnie wysłuchuje jej miłosnego przeżycia, a sama czuje do niej pociąg. Końcówka jest dobra taka nie wyjaśniona no, bo dlaczego Martynka nafaszerowała się tabletkami? Wydaje mi się, że właśnie przez Alicję.

Błędów wytykać to nie wytkam, na przecinkach i gramatyce to ja się średnio znam, a nic rażącego nie widziałam Very Happy

No i muszę to napisać na koniec - ładny tekst ^.^

Aszka

Dokładnie tak było, jak myślałaś, Cedalio! Martyna była przy tym niemową, co chyba jednak dość jasno wynikało z tekstu, więc nie wchodziło w grę, by mogła o tym kiedykolwiek powiedzieć Alicji. Swoją drogą, nie wydaje się to trochę za bardzo, no wiesz, dramatyczne?

Cedalia

Hm... no może trochę dramtyczne, ale nie ma w tym nic złego. Wręcz przeciwnie, mi właśnie się to podobało. Tekst jest taki skąplikowany, a ja to lubię ^^
W każdym bądź razie patosu nie wykryłam. Postacie to nie tacy zwykli i noramlni ludzie i dlatego tekst jest niezwykły. Ta szczypta dramtu jest tu niezbędna.

kasieńka

A ja na początku powiem, że bardzo dobre wrażenie zrobił na mnie ten tekst. Smile

Wprowadziłaś taki przyjemny klimat. Czytając widziałam jak dwie kobiety siedzą przy kuchennym stole, wszystko jest takie ciepłe i bezpieczne, widziałam, że Alicja skubie obrus jak opowiada - nie wiem skąd, ale tak mi się zdawało Wink

- i jak ukradkiem sięga po ciasteczka. Wszystko było takie swojskie i 'ucacane'. Razz

Nie wychwyciłam niczego rażącego - mówię tu o błędach czy zgrzytach. Stylistycznie bardzo miło, że tak to ujmę. Bardzo spodobał mi się fakt, że Martynka aż tak bardzo lubiła Alicje. To było takie... ciut dramatyczne. Ale przedstawione w bardzo zgrabny i udany sposób. Oprócz tego chciałabym podkreślić, że nazwanie depresji końcem świata mnie ujęło. Taki metaforyczny przekaz... i no cudo. Nawet się to nie gryzło z tą śmieszną stylizacją mowy Alicji. Rozumiesz? Co to ja tam? O jejciu... te ciasteczka. Taka roztrzepana kobietka żyjąca w zupełnie innym świecie.

Bardzo, bardzo mi się podobało ;D

Pozdrawiam, Kasieńka Wink

vyvy