Magiczny przedmiot [M]

Cosette

Oj, dość dawno mnie tutaj nie było. W sumie ostatnio mało piszę, a ów tekst ma parę miesięcy - jednakże przed tą datą miałam również sporą przerwę w pisaniu. Dlatego wszystkie uwagi mile widziane, bo chcę powrócić do pisania.

Przez ukwiecone zasłony wdaje się nieco promieni słonecznych. Mimo, że to środek zimy. Wyglądam przez okno i widzę, jak resztki brudnego śniegu zajmują poszczególne partie chodnika i trawników. A owe promienie to tylko swoista walka ciemności ze światłem próbującym wywalczyć ostatnie chwile radości dla mieszkańców. Cisza i mrok zabierają ostanie resztki nadziei.
Ale ja nie daję się ponieść tej ponurej oraz a jakże depresyjnej atmosferze. Wchodzę na łóżko by dosięgnąć półki z książkami, wybieram którąś z tych pozycji, do których lektury zabrać się jeszcze nie miałam okazji.
Niezwykle zadowolona, biorę książkę pod pachę i kieruję się w stronę kuchni. Z szafki mieszczącej się nad blatem wyciągam swój wielki skarb. Jedyną pamiątkę po babce, jaką mam. Wykonana w Japonii, porcelanowa, przywołująca na myśl styl Vintage. Filiżanka.
Lekko nadkruszona na brzeżku oraz w środku, gdzie widnieje jakby kreska od tego uszkodzenia. Z cieniutkim uszkiem, wzorzysta we fantazyjnie przeplecione ze sobą pozłacane linie, są podobne do szlaczków, jakie się rysowało w zeszytach ze szkoły podstawowej.
Włączam elektryczny czajnik oraz wrzucam do filiżanki torebkę karmelowej herbaty. Otwieram książkę na przypadkowej stronie i czytam losowe zdanie. W sumie to zawsze przed lekturą tak robię. Oho, woda się zagotowała, więc zalewam naczynie wrzątkiem. Słodki zapach karmelu roznosi się po całej kuchni.
Ostrożnie przykładam filiżankę do ust. Gorący płyn sprawia, że ciepło roznosi się po całym moim ciele. Smak i zapach ogarnia zmysły. To niesamowite uczucie. Wie o tym każdy, kto pił z tej filiżanki. Bo to ona daje esencję odbierania przyjemności z picia z tego przedmiotu. Magicznego przedmiotu.
Dla jednych skarbem jest książka, dla innych wisiorek. Dla mnie czymś takim jest ta filiżanka, przenoszona w mojej rodzinie co drugie pokolenie. Mimo, że ten obieg trwa od niedawna. Zawsze, jak ją trzymam, oglądam ją bądź po prostu piję z niej, czas jakby się zatrzymuje. Nie wątpię, że ma magiczne właściwości. Ale nie mylić tego rodzaju magii z paranormalnością. To magia sentymentalizmu. Ponadto filiżanka ta jest przepełniona miłością babci do mnie. Czuję ją za każdym razem, kiedy jest w pobliżu. Jakby i Ona w takim momencie pojawiała się blisko mnie. Zeszła z Nieba na Ziemię, by objawić mi się w myślach. Oraz w filiżance.
Ale teraz, po krótkim zastanowieniu, stwierdzam, że magii tej filiżanki nie dane jest doznać komuś innemu, aniżeli mnie. Bo ktoś będzie tą niezwykłą moc odczuwać, przeglądając album ze zdjęciami albo modląc się za pomocą różańca. Każdy ma taki przedmiot, który napawa go tym niezbyt dobrym do opisania uczuciem. Magicznym uczuciem. A moc filiżanki objawia się jedynie mnie. Tylko mnie.
Pamiętam, jak odwiedzałam matkę mojego ojca, będąc jeszcze dzieckiem. Filiżanka miała swoje stałe miejsce w barku z szybką, powieszonym nad szafką z szufladami. Jej właścicielka zabraniała mi dotykać tego skarbu. Nawet, kiedy patrzyłam się w tamtą stronę, stronę łososiowej ściany z zawieszonym na niej mebelkiem – potrafiła mnie skarcić i przywołać do porządku. Jakby samo podziwianie filiżanki było karygodnym błędem.
Ostatni obraz babci, jakiego dane mi było zobaczyć, to jej wizerunek, jak leżała na łożu śmierci. W szpitalu. Jej zastygłe w bezruchu ciało, obwiązane niezliczoną ilością rurek i kabli, wijących się po jej ciele niczym stado kąsających węży, było niezwykle wychudzone. Grobową ciszę zakłócało jedynie równomierne pikotanie wydobywające się z wysłużonych monitorów. A nieskazitelną biel ścian urozmaicał wazon kolorowych kwiatów, których zapach roznosił się po całej sali szpitalnej, jakby walczył z wonią charakterystyczną dla takich miejsc.
Teraz siedzę wygodnie na miękkim posłaniu fotela, w pokoju, do którego zawitałam przed chwilką. Widzę, babcia wpatruje się we mnie wprost ze powieszonego na ścianie i oprawionego w ramkę malowidła. Spojrzałam na jedną z czterech tudzież występujących. A tam znów jej wizerunek; ten sam przyjacielski uśmiech uzupełniający się z krągłymi policzkami, którego nie sposób rozróżnić. Jej raczej ani trochę smukła postać uwydatniona farbą żywego koloru. Miała charakterystyczne rysy twarzy. Nie sposób jej nie rozpoznać. A kto zobaczył ją tylko raz w życiu, już nabrał sympatii do jej osoby. Mimo, że za życia była czasami naprawdę surowa. Ale wybaczam jej każde złe słowo, każdy powód mojej łzy, bo wiem, że babcia mnie kocha, i wszystko, co czyniła, czyniła to z miłości. Czuję tę magię poprzez jej prezent. Prezent mający w sobie tyle z praktyczności, ile również z sentymentalności.

Cedalia

Nonononono jestem po maturach, to się biorę za komentarze, a co! Brak nowych tekstów, więc takiej świeżynki nie można przegapić.

Podoba mi się zdanie:

Pierre de Ronsard

Nawiązując do wypowiedzi wyżej, owo wyrażenie przyimkowe "we fantazyjne" to fonetyczne ułatwienie, powinno być legalne, żebyśmy się wszyscy nie zapluli i nie przypominali podnieconego Hannibala Lectera, fsfffff Smile

Ja mam jedną uwagę: zdanie, które poprzedniczka określiła jako "przyjemne ze względu na opisowość" muszę, niestety, zanegować. Bo jak historia babci i wspomnienia o niej jest ciekawa, tak gubię wątek za sprawą nagromadzenia przymiotników i zdań nie do końca pertynentnych (xD). Co nie zmienia faktu, że to piękny utwór.
Moje bezduszne uwagi natury gramatycznej:

Cedalia

Pierre, ja tam nie wnikam w kwestie poprawności ( wszak każdy kto zna jakikolwiek mój twór wie, że jam osoba, która nie powinna w takowych sprawach pouczać)
Zawsze komentuje teksty tylko i wyłącznie pod kątem odczucia. Jeśli coś mi zgrzyta, to o tym piszę. Jednak nie jest, to na zasadzie mojej znajomości spraw technicznych, po prostu wyłapuje na "wyczucie"
W połowie jestem wzrokowcem, ale w większej połowie słuchowcem dlatego zawsze jak czytam tekst napisany w pierwszej osobie ( uwielbiamubóstwiammłamłamłamła! Za to całus dla autorki!) mam wrażenie, że zamiast czytać, słucham opowiadanie. Ponad wszystko inne stawiam język mówiony, dlatego odczuwam go swym "uchem" a on właśnie tak jak w tym przypadku, woli "w" miast "we"
Lepiej mi się wtedy słuchoczyta. Także dla mego uszka, zawżdy to będzie "nielegalne" Very Happy

Cosette

Cieszę się, że mój tekst wzbudził w pewnym sensie tego słowa kontrowersje. Smile

Dziękuję za komentarze, bardzo mi było miło je czytać.

Hien

Poprawność poprawnością, źle umiejscowiony przecinek zmienia znaczenie zdania czasami, a z pewnością czynią to wyrazy użyte absolutnie błędnie, bez znajomości ich znaczenia. Promienie się wdały. Uśmiechu nie dało się rozróżnić - o, to już wyższa szkoła abstrakcji. Naprawdę wolelibyśmy, żeby sprawdzać znaczenie słów, nim się ich użyje.
Poza tym zgodzimy się tu z Pierrem. Historia może i ciekawa, ale nadmiar przymiotników, kwiecistość i niezrozumiały patos skutecznie utrudniają odbiór, nie mówiąc chociażby o wciskaniu krótkich, pojedynczych zdań (które tną tekst i nadają się tylko do zaznaczania dynamiki, a nie spokoju!). Nam szczególnie mocno przeszkadzał ten naiwny patos, jakieś światło walczące z ciemnością, resztki nadziei, cisza i mrok. Normalnie jak w dramacie, a nie opowiastce w stylu okruchów życia.
Tekst ogólnie nie w naszym guście (zupełnie nie pojmujemy takich sentymentów), ale gdyby był porządniej napisany, nawet może by nam się spodobał - sama historia nawet ma potencjał do stworzenia sympatycznej opowiastki o sentymentach i przemijaniu, ale wyraźny dysonans między skromną treścią a rozdmuchaną formą psuje ten potencjał. Szkoda.

Cosette

Hien

Przykłady są w komentarzu.

Hantiel

Lubię patetyczne teksty.Opisy całkiem dobre. Jak na mój gust zbyt dużo zdrobnień. Parę niedociągnięć a propos przecinków widzę, ale nie jestem z interpunkcją za pan brat, więc nie wytykam. Trochę powtórzeń. Zamysł fajny, ale przydałoby się nieco pracy nad przecinkami i zdrobnieniami, żeby było jeszcze lepiej Smile

ezalder

Dla mnie ekstra trzymaj tak dalej

kicaczek · Wysłany: Wto 11:53, 22 Mar 2016 Temat postu:

Jestem pod wrażeniem, super wyszło. Wciąga Smile

poetaadam

fajnie to jest wymyslone. gratulacje

Marlenka

Świetne

sosna2

/Masz talent! Bardzo wciągło mnie twoje opowiadanie. Masz jeszcze jakieś? pozdrawiam!

Bessli

Masz talent! Świtnie Smile