Czego nie było... [M]

An-Nah

Nie fanfik, mimo potężnej analogii do pewnego komiksu.

CZEGO NIE BYŁO...

Lato było upalne tego roku. Spędzała je na wsi, w jednej z tych, które trudno znaleźć na mapie, które na google earth są tylko zamazaną plamą, nazwą wiszącą na tle mglistych zdjęć statelitarnych. Zagubiona wśród lasów miejscowość: kilka domów w centrum, pola i sady, droga wijąca się przez las. Wielkie jezioro o szmaragdowej tafli, gładkiej w bezruchu lata.

Po drugiej stronie akwenu leżał kurort – wszelki ruch turystyczny skupiał się tam, pozostawiając wieś spokojną i pustą, czyniąc ją wymarzonym miejscem na wakacje dla każdego, kto lubił zaszyć się w głuszy.

Dziewczyna lubiła. W ogrodzie starego, drewnianego domu, przedostatniego we wsi, upał stawał się znośniejszy. Słońce mniej prażyło pod koronami starych drzew owocowych lub w soczystej trawie. Często kładła się w niej na brzuchu, z laptopem przed sobą. Jego szmer łączył się ze szmerem owadzich skrzydeł i delikatnym szumem wiatru gdzieś w górze.

Miała też inne miejsce – w rozległych konarach starej śliwy ktoś przybił kilka desek, idealnych by położyć się na nich. Między gałęziami można zaklinować butelkę z mrożoną herbatą. Laptopa strach tam wynieść, ale od czego jest papier? Z ogromnego drzewa miała poza tym świetny widok na drogę wiodącą od wsi do ostatniego domu – równie starego, dużego, przylegającego niemal do jeziora.

Początkowo w owym domu nie mieszkał nikt i dziewczyna myślała, że jest opuszczony, lecz zmieniła zdane: zbyt zadbany na ruderę, poza tym powiedziano jej, że na wiosnę remontowano go intensywnie. Ktoś go kupił, ktoś planował spędzić w nim lato.

Właśnie ze swojej śliwy zobaczyła, jak przybywają. Nie wszyscy na raz, może dla zachowania pozorów, może z innych przyczyn. Bez samochodów, autobusami, kilka razy dziennie zatrzymującymi się na piaszczystym placu w centrum wsi. Obładowani walizkami i plecakami szli potem drogą w stronę ostatniego domu, nie podobni większości turystów i w wyborze miejsca na wakacje i w zachowaniu. Oni także chcieli się zaszyć i mieli po temu doskonały powód.

Dopiero po pewnym czasie dziewczyna zorientowała się z kim może mieć do czynienia. Zaskoczyło ją to i zafascynowało. Słyszała o nich – większość ludzi o nich słyszała, choć część nie dawała wiary pogłoskom o ich istnieniu. Nadnaturalne moce były w końcu domeną filmu i komiksu, nie czymś, co zdarzało się w rzeczywistości. A jednak ludzie nimi obdarzeni istnieli i chcąc nie chcąc zdarzało się im odegrać rolę superbohaterów. Stąd zdjęcia, mgliste, rozmazane, możliwe do znalezienia w internecie. Część z tych zdjęć przedstawiała członków grupki spędzających wakacje w domu nad jeziorem.

Oczywiście, internetu w tej wsi raczej nie było, nawet i słaba łączność z komórki nie wystarczała, by zweryfikować dane z jego pomocą. Były jednak inne sposoby i dziewczyna zamierzała je zastosować.

Ukryta w listowiu, w gęstym lesie otaczającym ostatni dom, podkradała się do płota i patrzyła. Widziała grupę ludzi bawiących się i wypoczywających, boleśnie normalnych, jak duża rodzina lub grupa przyjaciół. Byli w różnym wieku i tak od siebie odmienni, że trudno byłoby zrozumieć, co naprawdę ich łączy. Ona zdawała sobie z tego sprawę, a obserwacja zaczęła to potwierdzać: drobiazgi, oczywiście, nic spektakularnego, ale gdy ma się moc, wykorzystuje się ją. Rozmowy bez słów, gest dłoni przyciągającej szklankę z napojem… drobiazgi. Poza nimi byli absolutnie i kompletnie ludzcy.

Notowała co widzi. Może to nie było fair, ale zawsze chciała napisać coś wielkiego, a cóż jest większego od rzeczywistości która dawno przerosła najśmielsze fikcje? Mogłaby stworzyć kiedyś wielką powieść opartą na faktach, przedstawić ich jako ludzi – ludzi, którymi byli. Ludzi, których zaczynała kochać.

Patrzyła więc na nich z daleka, i zaczynała marzyc, by należeć do nich – lub przynajmniej zawrzeć znajomość trwającą to jedno lato. Nie miała jednak nawet odwagi, by podejść i zacząć rozmowę. Należeli w końcu do tak różnych światów, poza tym, jak oni zareagowali by na fakt, że jakaś smarkula przejrzała ich incognito? Więc trzymała się z dala, patrząc tylko.

Czasem któryś z nich przechodził znów drogą do wioski. Jeśli dziewczyna leżała wówczas na swojej śliwie, zerkał na nią. Odwracała wtedy wzrok. Aż do dnia, kiedy spojrzał na nią ich przywódca – ich rzecznik? – nie była pewna jego funkcji. Nie była pewna niczego, poza tym, że to on najczęściej pojawiał się w mediach, cierpliwie tłumacząc naturę posiadanych przez niektórych członków ludzkiej populacji mocy. Był mądrym człowiekiem i potężnym telepatą, dziewczyna zaś przekonała się o prawdziwości obu tych określeń, gdy spojrzał jej w oczy, badawczo, stanowczo i łagodnie zarazem. Mądry, spokojny, choć przeszywający wzrok. Dreszcz na karku. Wibrowanie pod czaszką.

Głos w głowie.

Co robisz?

Zaskoczona, zachwiała się na desce, niewiele brakłoby, a straciłaby równowagę, na szczęście ten, kto budował konstrukcję na śliwie zadbał o jej stabilność.

Zdezorientowana, z trudem sformułowała myśl.

Patrzę na drogę.

Nie przestawał się jej przypatrywać, nie ustawało wibrowanie w głowie.

Poza tym. Krążysz wokół nas. Czemu?

Uczuła palący wstyd.

Wybacz.

Naruszasz naszą prywatność. Nie rób już tego, proszę.

Nie będę.

I przestała. Wróciła do ogrodu, szemrzącego laptopa, czasem tylko odważyła się wracać na ulubioną śliwę. Ktokolwiek spędzał wakacje w domu nad jeziorem, był obcy a ona nigdy nie nawiązała żadnego kontaktu uprawniającego ją do powiedzenia, że tak, zna ich, ze tak, coś o nich wie.

Nie zniszczyła jednak notatek. Telepata nie kazał jej tego uczynić, zastanawiała się potem, czemu, lecz nie znalazła odpowiedzi. Wracała do nich często i czuła ukłucia żalu: straciła coś pięknego, coś, co zaczynała kochać, choć nie mogła tego mieć. Przecież będąc zwyczajną śmiertelniczką nie mogła stać się jedną z nich, nigdy. Nie życzyli sobie nawet przelotnej znajomości z nią. Nie odbierała tego jednak jak arogancji czy poczucia wyższości, lecz jako uzasadniony lęk, ochronę tożsamości, ochronę drobnego kawałka świętego spokoju, jakim mogli cieszyć się w domu nad jeziorem.

Kiedy w następnym roku wybuchła wielka wojna, zwana potem Wojną Obdarzonych, dziewczyna, mając szczęście żyć z dala od dramatu, obserwowała ją w mediach uważnie. Patrzyła, jak giną ci, których przez krótki okres wakacji obserwowała z ukrycia. Żal przerodził się w pustkę.

Kraków, 12 lipca 2011. Godzina piąta nad ranem.

roślinawędrowna

Czytałam wczoraj na LJ. Jakie miałam wrażenia sobie przypomnę. Cały czas czytałam pod kontem słowa klucza "metafora". (Rekonstruuję przeszłość, może to zły pomysł, zwłaszcza na luki w głowie.) Kojarzy się trochę ze wszelkimi rodzajami interesowania się ciekawostkami z możliwego życia, wszystko pod to podpada, i telenowele i biografie znanych osób, a także zainteresowanie psychologią, humanizmem, wielkim światem. Pole manewru jest szerokie, a wór z analogiami pojemny. Dlatego tak trudno zrozumieć niekiedy sen. Może być wskazówką, żeby zająć się własnym życiem, bo inni sobie nie życzą kontroli. Żeby działać w pełni, realizując własne plany na przyszłość. A także ostrzeżeniem, że tak łatwo się zatracić niekiedy w obserwacji, że jednak należy się pilnować.
Sama się nad swoimi snami nie zastanawiam, ale jak uporządkować je logicznie, to nawet mają sens, jak widzę.
Styl jak zawsze w sporym dystansie ode mnie, więc mogę tylko podziwiać i ćwiczyć dalej. I umiejętność prowadzenia historii także. Jeszcze wiedzę o świecie, widoczną w innych twoich tekstach, też muszę nadrobić.

An-Nah

Wow, dzięki, Roślinko, kilka skojarzeń był trafnych w sposób, którego bym się nie spodziewała, ale coś w tym jest jak patrzę na to co napisałaś i myślę o tym, skąd się tekst (a wcześniej sen) wziął...

ana

Poprawnie napisana historia, barwnie i klimatycznie opisana. Ciągnie za sobą czytelnika, wzbudza ciekawość. Niestety jakby (w moim odczuciu) urwana. Nagle ciekawy ciąg przerwany zostaje przez przywódcę, który kazuje zaprzestać bohaterce obserwacji. Bohaterka się zgadza i koniec historii. Spodziewałam się więcej wniosków, jakiejś przygody

Hien

Na początku: chochlik.

Kometa

Ładne. Takie zwyczajnie ładne i... jak to ująć... Chodzi mi o to opanowanie i wyważenie. Ja nie umiem tworzyć krótkich, prostych i spójnych tekstów. Zaraz do każdej pojawiającej mi się na horyzoncie postaci muszę dorabiać historię, wdaję się w szczegóły, w szczegóły szczegółów, i opowieść rozrasta mi się z prędkością światła. Ty natomiast pokazałaś tak dużo, pisząc tak mało. Dałaś jakieś przesłanie, zarysowałaś delikatnie postacie, dając o nich jakieś wyobrażenie, ale jednocześnie nie wdając się w ich historie, nie pokazując zbędnych szczegółów, pozwalając wyobraźni karmić się tym co ma.

Jednocześnie masz bardzo plastyczne opisy, mnie się niezwykle podobał klimat. Lato, urokliwe odludzie nad wodą, cisza i spokój, a jednocześnie jakaś tajemnica i niezwykłość mieszkająca tuż za płotem.

Bardzo przyjemne. To prawda że nie jakieś szczególnie głębokie czy poruszające, ale pozwoliłaś mi przenieść się w miejsce do którego tęsknie, nacieszyć słońcem w te deszczowe dni i zaciekawić małą niezwykłością w zwykłej codzienności Smile

A X-menów też lubię. O.