Ćwierk [M]

Pierre de Ronsard

Po pierwsze, nigdy nie wchodzę tam, gdzie mnie nie proszą. Krzaki dziwnie się patrzyły na mnie, ale zaryzykowałem postawienie śmierdzącej stopy na świeżutkich źdźbełkach. Świętokradztwo z urzędu, bluźnierstwo z ciekawości. Zaczęły mnie kłuć w sposób oczywisty. Nie one, te maleńkie, delikatne i kochane słomki, których dekapitacja wypełnia przepięknym zielonym odorkiem atmosferę w promieniu kilku metrów (w zależności od obfitości ofiary). Nie, nie one. To te kurwy, ludzie-krzewy, które zielone są tylko z wierzchu, a w środku matowe, w ekstremach czarne. One mają kolce. Kłują mnie w tłuste bioderki, kiedy przechadzam się po glebowym łonie, tak zadbanym, że prędzej stopy bym uciął każdemu niż by ten miał uczynić krzywdę maleństwom. Marzę o sekatorze, najlepiej elektrycznym, abym miał jak najmniejszy udział w eksterminacji roślin nieprzyjemnych. Jakiż kontrast się zarysował między tymi dwoma charakterami, jakież głębokie myśli mnie nawiedzają. Nie te nerwy je produkują, które powinny to robić. Piszę jak myślę, myślę jak mówię. To język ma pierwszeństwo. A mówię dziś: zazdroszczę temu Piłatowi, który nie miał nigdy krwi na rękach. Wredne społeczeństwo oskarżyło go o niekompetencję! Uczeni w swoim piśmie, nieznający prawdy. Wydał Pana Naszego na śmierć! Ale gdyby go nie wydał, gdyby bohatersko obronił Pana, kosztem posady i szacunku, skazałby przeszłość, teraźniejszość i przyszłość na niebyt. Na nicość. Na zatracenie. Utopił się, biedak, tak zaszczuto owego urzędnika roku (jeszcze nie) pańskiego 33. Dobra, gadam już od rzeczy, podbudowany nieprzyjemnym uczuciem zakłócania pracy nerwów. Jedno jest pewne: to Judasz i Piłat zasługują na najwyższe honory! Na pochwałę! Taka była ich rola w chwalebnym procesie zbawienia ludzkości. Nie stawiajmy na nich krzyżyka, krzaki moje! Ludzie! Łapy precz od tych dwóch mężów, którzy życie (jeden) i karierę (drugi) poświęcili, aby mogło się dokonać to, co się dokonało. Chwała bohaterom, niesława nieposłusznym. Moja stopa cała zielona już była od soku, moje nagie ciało zaczyna krwawić, piecze, bo źle oceniłem odległość fałd skórnych od kolców. Boli!
Potem rozkopałem nieco ziemi i wyjąłem ohydne szczątki, które spoczywały w moim ogródku od dwóch już lat. Mogłem deformować je w garści! Wspaniały sukces! Moja ręka steruje życiem po życiu, życiem po śmierci! Ptasie zombie się rusza, nic mnie nie brzydzi. Zniechęcają mnie nieliczne miękkie fragmenty ciała. Ciebie też nie uratowano. Chciałem się tobą pobawić. W moich oczach jesteś bohaterem. Dziękuję ci.
Burza. Widzę. Wszyscy uciekają do domów, nieliczni patrzą na mnie i odzywają się w te słowa: deszcz! Zaprawdę on musiał być wariatem! Ale nie widzą, co robię, wadzę im tylko tym, że jestem przemoknięty na własne życzenie. Burza nigdy nie ustąpi. Godzina piętnasta piętnaście, zgubiłem ptasi szkielet i przeklinam wszystko. Amen.

An-Nah

Przeczytałam, ale ja już naprawdę nie wiem, jak mam komentować i interpretować twoje teksty. Bo że stylistycznie są fajne, to wiadomo, że z językiem się bawisz i ci wychodzi, to też (gra słów w tytule kojarząca się ze świerkiem, ale i z ptakiem - tym ptakiem, którego szkielet odkopuje narrator/podmiot lityczny). Bo czytałam kilka razy i drugiego dna jakoś nie widzę. Myśl o Judaszu i Piłacie trafna, bo trafna, choć dla mnie nie nowa. Szkielet ptaka? Ptak porównany do Jezusa, a "narrator" do Judasz i Piłata? Za mętny trop. Za mało danych, bohater myśli skojarzeniami i nie wiemy, skąd właściwie i po co ten ptak. Przeczytałam tekst kilka razy, zastanawiając się, jakie próbowałeś tam wsadzić przekaz, ale przekazu nie widzę - ani tego, który mógłby się sam wytworzyć w mojej głowie, ani tego, który uznałabym za włożony przez ciebie. Widzę tylko dobrze napisany luźny ciąg skojarzeń w głowie nie do końca chyba poczytalnego człowieka odkopującego ptasi szkielet.

Wiesz, chyba wiem, jaki mam problem z twoją twórczością: może na siłę zakładam, że ma być przekaz? Może przekazu nie ma?

Soba

A mi się wydaje, że praca ta pisana jest tak, że przekaz każdy może sobie znaleźć swój. Podoba mi się to bardzo, sama tak kilka cykli prowadziłam. Zabawa słowem, dziwny, poplątany styl i mówienie o "niczym", co jest wielkie i ma sens, jednocześnie go nie mając. Cytat:

Pierre de Ronsard · Wysłany: Sob 16:07, 31 Mar 2012 Temat postu:

Czasami sam się sobie dziwię, co we mnie wstąpiło, kiedy pisałem podobne teksty. Za bardzo przekombinowałem ze słownictwem, ciężko się to czyta. Ale treści za nic w świecie nie zmienię. Szaleńcy są potrzebni ludzkości.