Być bohaterem [M]

Mad Len

Tekst pojedynkowy. Nie miałam zamiaru go tutaj dawać, bo uważam, że jest poniżej mojego poziomu, ale wklejam na prośbę Cypiska. I niniejszym jej dedykuję, choć wolałabym dedykować coś lepszego.
Warunki tutaj

Być bohaterem

Być bohaterem - to takie proste.
Musisz mieć ostry miecz i lśniącą zbroję, konia białego jak płatki śniegu i hełm z pióropuszem.
Musisz wierzyć w wyższe ideały, walczyć w imię sprawiedliwości, bronić słabych i uciśnionych.
Musisz dokonać rzeczy wielkich. Nigdy nie możesz zadowalać się tymi małymi. Jeśli kochasz, to księżniczkę, jeśli nienawidzisz, to tylko ludzi potężnych i silnych, jeśli masz coś ratować, to całe królestwo, jeśli czegoś pragniesz, to takich spraw jak pokoju na świecie i szczęścia dla każdego dobrego człowieka.
Być bohaterem - to takie proste.
Przywdziewasz zbroję lśniącą w promieniach słońca, przypasujesz do pasa ostry miecz, dosiadasz białego konia, zakładasz na głowę hełm z pióropuszem i ruszasz na wojnę. Musisz to zrobić, bo chcesz walczyć w imię sprawiedliwości i bronić słabych i uciśnionych. Musisz to zrobić, bo chcesz ocalić całe królestwo. Musisz to zrobić, bo masz księżniczkę do poślubienia, złego króla do znienawidzenia i w głębi serca pragniesz pokoju, dlatego gotujesz się do wojny. A potem, gdy opadnie już kurz bitewny, gdy umilknie wrzawa wojenna, znów wskoczysz na konia (białego jak płatki śniegu) i odjedziesz w stronę zachodzącego słońca.
Być bohaterem - to takie proste?
*

Być bohaterem - to takie proste.
Leżycie w błocie, mokrzy, brudni i zmęczeni, w podartych, śmierdzących łachach. Ostrza mieczy strzaskały się dawno temu i teraz pozostały kije, połamane noże, własne ręce i to, co was otacza (bo wszystko może być bronią, a wy już to wiecie). Żadnego konia nigdy nie było, tylko robaki, węże i ptaki. Tak, ptaki śpiewają gdzieś w koronach drzew, obojętne na wszystkie wojny tego świata.
Być bohaterem - to takie proste.
- Gdybym mógł poprosić o jedną rzecz, byłby to chleb - szepcze Arden, który mógłby być rycerzem, gdyby nie urodził się w chłopskiej rodzinie. Gdyby ktoś wziął go na giermka i odpowiednio szkolił, a nie wepchnął mu w ramiona za duży mundur i kazał iść na wojnę, której powodów nie zna. Gdyby nie powiedziano mu, że ma walczyć z wrogiem (który czasem też miał niebieskie, przerażone oczy i siedemnaście lat) i umrzeć za króla, którego pełnego imienia nie potrafiłby wymówić.
- Gdybym mogła prosić o jedną rzecz, byłaby to głowa Irvina na złotej tacy - śmiejesz się ty, która mogłabyś być księżniczką, gdybyś w odpowiednim czasie poślubiła księcia. Gdybyś nie musiała uciekać z własnego domu, napadniętego przez wojska Mrocznego Rycerza (miał jasne włosy i miły uśmiech, powinni go nazywać Rycerzem Światła) i nie leżała teraz w błocie, ściskając dłoń wieśniaka, bo księżniczki nie zadają się z pospólstwem. Ale twoje marzenie jest dobre, a marzenie Ardena złe, ponieważ chleb to zbyt małe, zbyt prozaiczne życzenie, nieodpowiednie dla bohaterów. Bohaterowie nie bywają głodni.
- Gdybym mógł prosić o jedną rzecz, chciałbym, żebyście się zamknęli! - Jastrząb podnosi głos, zaraz jednak milknie, zły na siebie. Lepiej nie krzyczeć. Krzyk płoszy ptaki. Ptaki zrywają się z drzew, a nigdy nie wiesz, kto je zobaczy. Lepiej nie krzyczeć. Lepiej nie ściągać na siebie uwagi.
- Ciii - szeptasz, przykładając palec do ust. - Ciii, Jastrząb. Już jesteśmy cicho, masz, co chciałeś, a jutro dołączymy wreszcie do reszty armii i Arden dostanie chleb.
Tylko ty nie dostaniesz głowy Irvina na złotej tacy. To trochę niesprawiedliwe, prawda?
Leżycie w błocie, mokrzy, brudni i zmęczeni, w podartych, śmierdzących łachach. Ostrza mieczy strzaskały się dawno temu i teraz pozostały kije, połamane noże, własne ręce i to, co was otacza (bo wszystko może być bronią, a wy już to wiecie). Żadnego konia nigdy nie było, tylko robaki, węże i ptaki. Tak, ptaki śpiewają gdzieś w koronach drzew, obojętne na wszystkie wojny tego świata. Śpicie, czujni nawet przez sen, niczym zwierzęta, nasłuchujące, czy w pobliżu nie pojawił się jakiś drapieżnik. Trójka, tylu was zostało, trójka niedobitków z jedenastego oddziału.
Być bohaterem - to takie proste.
Jutro pójdziecie dalej. Walczyć i być może zginąć, choć nie wiecie za co, dla kogo, w imię czego. Walczyć i być może przeżyć, żeby odejść w niewiadomym kierunku (czy zostanie jeszcze jakieś słońce?) i zestarzeć się w biedzie i samotności.
Z tej męki nie będzie ksiąg. Nikt nie pisze historii o trzecioplanowych postaciach, które przemykają się gdzieś w tle głównego bohatera. Pojawiają się w ciszy i w ciszy odchodzą.
Być bohaterem - to takie proste.
Kiedy nikt nie dał ci wyboru, nie masz po prostu innego wyjścia.
Musisz być bohaterem, choć nie masz miecza ani konia.

____________________

„Z tej męki nie będzie ksiąg” - Jacek Kaczmarski, Antylitania

Enigmatyczny

Mad Len

Zwykle nie lubię odpowiadać pod własnymi tekstami, ale tym razem nie mogę się oprzeć Wink

Przede wszystkim dziękuję za komentarz i szczerą opinię - zresztą mniej więcej pokrywającą się z moją.
Ten tekst nie miał pozostawiać śladu w głowie, miał być zwykłą scenką, w miarę dobrze opisaną, cieszę się, że to ostatnie się udało. Hm, podobnego opowiadania nigdy nie widziałam, albo przynajmniej sobie nie przypominam.
Co do kotary i niedosytu - "Tekst ma sprawiać wrażenie wyrwanego z czegoś dłuższego". Warunek wypełniony. Dokładnie o to chodziło.

Ciii i spację poprawiłam, ale płatków śniegu nie mogę znaleźć. Uciekają, wredne.
Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję.

Enigmatyczny

A ja się nie mogę powstrzymać, by nie odpowiedzieć pod Twoja odpowiedzią, bo chcę coś uściślić. xD

Cypisek

Dedykacja? Dla mnie? Dziękuję, dziękuję ; *

Powiem tak - lubię takie miniaturki. Takie niby wyrwane z czegoś dłuższego, z małą ilością dialogów - dobrych i w odpowiednim momencie dodanych dialogów, takie... nie wiem jak to powiedzieć. Niby suche, ale zawierające w sobie spore emocje. I jeszcze wojna, strach, ból - tak, to jest zdecydowanie coś, co lubię.
Początek podobał mi się między innymi ze względu na tę wzniosłość (ukazaną ironicznie), z którą zazwyczaj opisuje się bohatera,. Zbroja lśniąca w słońcu, koniecznie biały koń, duży miecz, który przecież zabije wszystkich złych ludzi i zachodzące słońce na koniec. Pragnienie pokoju, bronienie słabszych i całe to pieprzenie o wyższych ideałach *przypomina sobie kilka filmów, kilkanaście książek i kilka opowiadań, w których był ten schemat*. Tak, to było. Tyle, że u Ciebie jest to mówione z ironią, a przynajmniej ja to tak odczuwam. I to pytanie na koniec - to takie proste? No ba, zbroja, miecz, koń i wio na wojnę. Przecież nic innego się nie liczy, przecież to takie proste.
Dalej. Nagle takie BUM i odpowiedź na pytanie. Nie, to nie takie proste.