A ty za ile się sprzedasz? [M]

Laj-Laj

- Staram się nigdy nie zaczynać opowiadania od zdania - powiedział.
Przytaknąłem, choć nie mogłem przyznać mu racji. To zależy. Czasem zdanie na początek jest dobre, odświeżające, wciągające, jak obuchem w głowę. Ale w końcu to on mnie do siebie zaprosił, żeby się pochwalić. Zresztą cholera wie po co. Równie dobrze, mógł mi to przesłać na maila.
- Właściwie bardzo mi się podoba tamta debata. Siedzą w zadymionym pokoju i się naradzają. Aż czuć tą gęstą atmosferę, co nie? - zapytał, chociaż jego ton nadawał pytaniu charakter retoryczny. Jednak rzeczywiście muszę przyznać, że dało się wyczuć taką duchotę w tym fragmencie. Chciałem, żeby mówił dalej, ale widocznie oczekiwał ode mnie jakiegoś komentarza. Wiec się odezwałem, ale niechętnie.
- Przywodzi mi nieco na myśl... - zrobiłem krótką pauzę, udając że się namyślam - te świnie z "Folwarku Zwierzęcego".
- Dokładnie! - podekscytował się, odwracając swoją twarz w moim kierunku. Przygryzłem delikatnie wargi, żeby nie zacząć się śmiać. Nie dlatego, że zobaczyłem jego facjatę, która akurat rzeczywiście była śmieszna, bo przypominała Kermita Żabę w okularach, a pojawiająca się co chwilę ślina w kącikach jego ust za każdym razem wzbudzała we mnie ochotę wymienienia uszczelek w kranie nad umywalką. Miałem ochotę się śmiać, bo od zawsze uznawałem nadmierną ekscytację za przejaw jakiegoś zacofania. Zwłaszcza, jeśli ta niezdrowa podnieta tyczyła się własnych wytworów.
Hektor napisał książkę.
To znaczy prawie. Brakowało mu tylko mocnego zakończenia.
Był bardzo podekscytowany. Na pewno za bardzo. Lubił dużo gadać, zdecydowanie nadawał się do pracy w radio. Albo do jakiejś reklamy społecznej w stylu: "Obywatelu, czy wymieniłeś wszystkie uszczelki w kranach? Jeśli nie, to zobacz, co się może z nimi stać".
Cholera. Ja mu po prostu zazdrościłem. Też dłubałem nad swoją powieścią, ale utknąłem w martwym punkcie, który dotyka każdego pisarza. Okres zniechęcenia, zmęczenia i braku wiary we własne umiejętności. Hektora widocznie to ominęło. Albo jest takim palantem, że nie wie, co to "martwy punkt", albo na tyle genialnym pisarzem, że po prostu go to ominęło. Ignorant czy geniusz?
Niechętnie zerkałem w stronę migocącego ekranu i wychwytywałem urywki powieści, które naprawdę były niezłe. Wszystko zmierzało do wyraźnego punktu kulminacyjnego, w którym to autor ma ostatecznie zwieść czytelnika na manowce i zaskoczyć go zakończeniem.
Muszę przyznać, że w tym momencie szala "Geniusz" przeważała nad tą drugą.
- Bohater jest bardzo zmęczony życiem - oznajmił, wyrywając mnie z otępienia.
- Rzeczywiście - zgodziłem się.
Obserwował z lubością swój tekst zza okrągłych, grubych szkieł. Ślina powolutku zbierała się w kącikach ust.
Dzięki Bogu, że Hektor przynajmniej jest brzydki.
I nie ma dziewczyny.
- Lubię od czasu do czasu dać nowy, krótki akapit. - Powiedział z uznaniem dla samego siebie. Pewnie gdzieś w głębi jego duszy siedziała mała wersja Hektora, która teraz z radości wywijała salta, klaskała samemu sobie i grała na cymbałkach tryumfalne hymny o "wielkim, mężnym i dzielnym Hektorze".
Natomiast w głębi mej duszy siedziała mała wersja mnie, z założonymi rękami, która twierdziła, że we wnętrzu Hektora siedzi co najwyżej niedokręcony hydrant.
- Tak jak u Kinga? - zapytałem, zarzucając mu delikatnie wtórność.
- Niezupełnie... - rzekł ("a raczej ciamknął" - powiedziała mała wersja mnie), znów odkręcając się w moją stronę.
Zaczął tłumaczyć różnice między swoimi akapitami a tymi kingowskimi. Nie słuchałem go. Rozglądałem się po jego małym pokoju, na wszelki wypadek co jakiś czas przytakując. Mimo wszystko uważałem, że bohaterowie jego powieści są zawieszeni w próżni, bo rzadko stosuje opisy pomieszczeń. Może nie powinno to dziwić, bo Hektor sam był jakby zawieszony w próżni. Zupełnie białe cztery ściany, jeden regał z książkami (a właściwie pięć drewnianych półek połączonych czarnym, metalowym stelażem) i jarzeniówka podwieszona kilkanaście centymetrów pod sufitem. Nie zdziwiłbym się, gdybym nagle zobaczył sanitariuszy wwożących do pokoju nieprzytomnego pacjenta, którego chwilę później zacząłby kroić jakiś chirurg w zielonym fartuchu.
"Siostro, skalpel" - powiedziałby zapewne.
"Bracie, uszczelkę" - odezwała się moja mniejsza wersja spoglądająca mymi oczami na kąciki ust Hektora.
Za oknem panował absolutny mrok, któremu akompaniowały świerszcze w jakimś hekstastecie skrzypcowym. Ale nie rozpoznawałem tej melodii.
Oparta o metalowy stelaż półek, spoczywała poduszka. Nie pasowała tam. Owszem, była biała, ale podłoga to nie jest dobre miejsce dla poduszki. Uderzyła mnie myśl, że może oto Hektor zarywa noce, żeby pisać, a w ramach zdrowia śpi na podłodze. Przekląłem w myślach swoje wygodne łóżko i obiecałem sobie spróbować tego typu ascezy. Zbyt wiele rzeczy w pokoju może rozpraszać.
- Mój bohater jest zagubiony - powtórzył Hektor. Przestałem rozmyślać na tą zmianę wątku. - I chce dokonać rzeczy absolutnie radykalnej.
- Samobójstwo? - zaciekawiłem się.
- Nie do końca - powiedział tajemniczo. Aż mu ślina przestała cieknąć. - Chce doznać doświadczenia nieuchronnej śmierci i ostatecznie pokonać ją, by na nowo zacząć żyć. Symboliczna odnowa. Katharsis.
Byłem zdumiony swoją reakcją, bowiem słowo "geniusz" cisnęło mi się na usta. Ale byłem zbyt dumny, by je wypowiedzieć na głos. Wiedziałem jednak, że w obliczu całej powieści takie zakończenie będzie absolutnie rewelacyjne. Może Hektor opisy miał takie sobie, ale obrazowanie ludzkich emocji i przeżyć opanował w bardzo wysokim stopniu.
Kipiałem z zazdrości i ekscytacji. Niebezpieczna mieszanka.
- Zaprosiłem cię tutaj, żebyś mi w tym pomógł.
W tym momencie poczułem przypływ dumy. Hektor najwidoczniej zrozumiał, że w zakończeniu powieści będzie potrzebował pomocy takiego kogoś, jak ja. Profesjonalnego, rzetelnego... Nie lubię pisać o sobie, ale pointy były od zawsze moim konikiem.
- Chcę, żebyś pomógł mi w prawie-samobójstwie - rzekł, sięgając po leżącą na podłodze poduszkę.
Zamarłem.
- Co?
- Przyłożysz mi ją do twarzy i będziesz ją trzymał tak długo, aż prawie-umrę. - Powiedział śmiertelnie poważnie.
- Ale dlaczego nie zrobisz tego sam? - byłem wzburzony i przestraszony, dlatego Hektor usłyszał to w formie oskarżycielskiego pisku. Nie wiem, czy nie przekroczyłem skali słyszalnej dla człowieka. "Jeśli zbiegną się psy z okolicy, to powtórzę to jeszcze raz, trochę niżej", pomyślałem, zupełnie absurdalnie.
- Sam bym stchórzył. Nie trzymałbym odpowiednio długo.
- Ale skąd będę wiedział, w którym momencie mam zabrać poduszkę? - spytałem skonsternowany. Niewykluczone, że w tym momencie to mi nie zaczął przeciekać hydrant.
- Kiedy tupnę oboma nogami jednocześnie. Wcześniej nawet nie próbuj!
Znałem Hektora od lat. I nigdy nie widziałem takiej determinacji w jego oczach. Ta determinacja była tak silna, że przenikała przez jego grube szkła okularów.
Ani się obejrzałem i trzymałem poduszkę w ręku.
- Gotowy? - zapytał.
Przytaknąłem, chociaż w głowie mi wirowało. Hektor zdjął okulary i położył je przy monitorze. Wziąłem głęboki oddech i przyłożyłem mu poduszkę do twarzy. Siedział na krześle, tyłem do mnie, dlatego bardziej przypominało to obejmowanie kobiecych piersi niż pseudo-samobójstwo.
Początkowo siedział nieruchomo, ale wystarczyło kilkanaście sekund, by powoli zaczął się wić.
- Jeszcze trochę - powiedziałem, zupełnie spokojnym głosem. Podziwiałem się za umiejętność samokontroli. Strach gdzieś odszedł, a ja stałem się panem życia i śmierci.
Ręce Hektora zacisnęły się nerwowo na poduszce, ale wciąż nie dawał znaku nogami. Zresztą było na to za wcześnie. Nie chciałem na niego patrzeć, więc mój wzrok powędrował na monitor, na którym znajdowała się prawie kompletna powieść Hektora. Mrugała do mnie zachęcająco. Czekała na dopisanie fascynującej końcówki, która zwieńczy kapitalne dzieło.
"Weź mnie" - szeptała powieść, zagłuszając niemy krzyk Hektora spod poduszki. "Właściwie, to jestem twoim pomysłem" - przekonywała mnie, a ja oczarowany, nie zwracałem uwagi na bolesne wbijanie paznokci w moje ciało. "Idealnie pasuję do ciebie" - mruczała niczym najczulsza kochanka, a echo odbijało się po pokoju przypominając tupanie obu stóp w podłogę jednocześnie. Chwilę potem wszelki ruch zamarł.
Puściłem poduszkę i podszedłem do komputera. Napisałem maila do samego siebie, dodając jako załącznik tą powieść. Już wiedziałem, jak się kończy.
- Hektor dawno powinien był to zrobić - powiedziałem do martwego mieszkania i wyszedłem bardzo szybkim krokiem.
Miałem dziwne wrażenie, że kran w moim mieszkaniu przecieka.

roślinawędrowna

Czuć w tekście ten obłęd bohatera, który za wszelką cenę chce zrównać się z geniuszem kolegi. Przerażające dążenie do tego, aby być podziwianym, aż mi w głowie szumiało przy czytaniu. : P Tekst niewątpliwie nie jest przyjemny, pomysł można nazwać groteskowym, bo wszystko, co tu zaszło, wydaje się takie zbyt mocne. Grozę uzyskałeś. Mroczni, ponurzy plagiatorzy kontra zdolni (chyba do wszystkiego) autorzy, brrr. Nie pamiętam, abyś kiedyś napisał coś spokojnego, czemuż?
"Zawieszenie w próżni" - forumowe inspiracje, hyhy.

Laj-Laj

Dobrze, że tekst wywołuje jakieś emocje (przynajmniej u Ciebie) Smile

bo przecież o to właściwie w pisaniu chodzi. A tekst nie jest przyjemny, bo taki być nie miał.
Napisałem jakieś dwie czy trzy spokojne miniaturki.
Chyba Very Happy

I tak, jest tu ukrytych kilka forumowych inspiracji Razz

Cedalia

No dla mnie rewelacja, świetny tekst *-*
Nie pasuje mi tylko to zdanie tylko "Hektor najwidoczniej zrozumiał, że w zakończeniu powieści Hektor będzie potrzebował pomocy takiego kogoś, jak ja."
Tak Hektor dwa razy w jednym zdaniu toroszkę dziwnie brzmi.
A co do fabuły, bardzo mi się podobało, te emocje twojego bohatera, zazdrosnego o Hektora. W ogóle, jakoś straszliwie podobała mi się ta scena kiedy Hektor prosi głównego bohatera by go dusił poduszką. Trzymało mnie to w napięciu. Końcówka jest no świetna takie zaskoczenie i to lubię w takich krótkich tekstach!
Dobra to teraz zakładam fan klub pana Laj-Laja, kto chętny? ^^

Laj-Laj

Po pierwsze, tylko nie "pan". Jeszcze młody jestem i mam dużo włosów Razz

Po drugie, bez przesady Wink

Ot, taka zwykła miniaturystyczna miniaturka. Zresztą wystarczy ocenić po zainteresowaniu i chęci komentowania, że większych emocji nie wzbudziła...
Po trzecie, pamiętaj aby dzień święty święcić Razz

Cypisek

To jest... naprawdę dobre!
Napięcie jest i to do samego końca. Emocje głównego bohatera są dobrze pokazane, zwłaszcza to wszystko, co dzieje się w jego duszy. Ta zazdrość, nienawiść.
Fakt, że ten pisarz zaufał mu na tyle, żeby powierzyć swoje życie nadaje temu tekstowi jeszcze więcej grozy. I to, jak bardzo zatracił się w tej swojej historii, że posunął się do czegoś takiego.
Naprawdę bardzo mi się podobało!
Nawet nie mam się do czego przyczepić, a ja zawsze się przecież czepiam najmniejszych wad!

Pozdrawiam i duużej weny życzę!

Lejwodna

Nie jest źle, jest bardzo dobrze, ale nie w moim stylu Smile

. Przyznaję- emocje są bardzo dobrze ukazane, ćwicz dalej, a dojdziesz do perfekcji. Póki co Twój tekst jest dla mnie jednym z najlepszych jakie tu przeczytałam.
Mógłbyś napisać dalszą część? Bardzo proszę. Czasami również piszę miniaturki o pisarzach, o pisaniu. Po prostu siadam, próbuję coś napisać i po chwili zaczynam tworzyć coś zupełnie innego, jakby historię o sobie i moim zmaganiu się z pisaniem.

Laj-Laj

Dalszą część? Nie wiem czy miałoby to jakiś sens... Ale dla pocieszenia powiem, że już kiedyś napisałem miniaturkę o pisaniu:) Właściwie jest zupełnie w innym stylu niż ta, więc może przypadnie Ci do gustu:P W każdym razie ja ją bardzo lubię, chociaż nie wszyscy podzielali moje zdanie Wink

A oto link:
Mańkut

Cedalia

ostatnia

Podoba mi się. Nieczęsto zaglądam na opowiadania innej treści niż HP, ale nie żałuję. Emocje świetnie ukazane, a najbardziej podobała mi się końcówka. "Weź mnie":> Uwielbiam takie teksty i nawet fakt, że to miniaturka mi nie przeszkadza.

Laj-Laj

O... dziękuję za wygrzebanie mojej miniaturki z forumowych czeluści Smile

Właściwie już o niej zapomniałem, więc przeczytałem ją sobie jeszcze raz. Pamiętam w jakich okolicznościach powstawała i wówczas wydawała mi się o-taka-sobie, ale patrząc z dystansu trochę bardziej ją doceniam.

A jak Ci się podobało, ostatnia (dziwny nick, swoją drogą Razz

), to myślę, że "Tekst Amandy" też polubisz, bo z tego co pamiętam, chyba podobne twory:)

xoskix

tekst nie jest zły

nie rozumiem tylko tego

Laj-Laj

Przyznaję się - to błąd (a przynajmniej niejednoznaczność). Powtórzony zresztą dwa razy:) Zauważyłem go niedługo po opublikowaniu, ale zastanawiałem się, czy ktoś go zauważy... Długo czekałem ;P
Chodziło mi nie o zdanie w sensie gramatycznym, tylko takim wypowiedzianym przez jednego z bohaterów. Jako część monologu, tudzież dialogu.
Nie do końca wiem jak to inaczej nazwać. Jakieś propozycje? Cool

A skoro już coś napisałeś, to może się ciut bardziej szczegółowo wypowiesz oprócz "tekst nie jest zły"?

xoskix

Może po prostu "od dialogu"

tekst nieźle się czyta, ale takie, na marginesie, uwagi

1. Nie wiem, czy narrator za bardzo nie przesadza z "geniuszem". Opis książki Hektora wskazuje raczej na zgrabną historyjkę, która może zapewnić trochę rozrywki: fabuła się rozwija, zaskoczenie czytelnika

KarolinaBas

Laj, witaj! Musze przyznać - co czynie bardzo chetnie - że Twój tekst zrobił na mnie wrazenie. Nie skupiłam sie na błędach i je pomijam, poniewaz zainteresowała mnie treść. Nade wszystko treść, bo ciekawy pomysł na taki krótki szkic. Scena budujaca napiecie, choc z poczatkiem tekstu nie miałam takiego wrażenia. Ale potem... potem było interesujaco, zaskakujaco i drapieznie.Tekst, mogę smiało rzec - przynajmniej dla mnie - z pazurem! Wzbudzasz emocje, to pewne i nie pozostaje mi nic innego, jak Ci pogratulować. Pozdrawiam!