Pan Lodowego Ogrodu

Mad Len

Od czasu Wiedźmina chyba rzadka książka polskiego autora nie wciągnęła mnie tak, jak I tom Pana Lodowego Ogrodu - po zakończeniu lektury w panice wybiegłam z domu, by kupić tom II zanim zamkną księgarnię. Bardzo długo się zbierałam do kupienia tego cyklu, zachęciło mnie w końcu piękne, nowe wydanie i nie żałuję poświęconych pieniędzy.

Tym, co mnie zachwyciło w cyklu był przede wszystkim styl, wizja świata i pomysł - w przyszłości Ziemianie odkrywają inną planetę, na której istnieje życie. Planetę, na której ponadto istnieje magia. Główny bohater wyrusza z misją ratunkową po kilku naukowców, których zadaniem było badania tej nowej cywilizacji. Fabuła wprawdzie dość przewidywalna, ale kompletnie nie zwracałam na to uwagi.

Czytał ktoś? Jeśli nie, wielbicielom fantastyki szczerze polecam...

Na zachętę recenzja pierwszego tomu wygrzebana w Internecie:
[link widoczny dla zalogowanych]

Hien

Wiesz, Mad, nawet mieliśmy w łapach w bibliotece i nawet chcieliśmy przeczytać, ale rezerwacja trafiła nam się w bardzo niedogodnym czasie, a czekać na tę knigę trzeba długo, bo wszyscy ją chcą... yh. Ale skoro polecacie, to może sięgniemy po raz drugi? Fabuła się w miarę zamyka w pierwszym tomie, czy ciągnie się to ratowanie dalej i dalej?

Hermi

Airel

Mój brat i mówi, że niezłe. Zważywszy, że ciągle namawia mnie, żebym wreszcie pożyczyła od niego ten cykl i przeczytała, to chyba naprawdę tak myśli. Póki co nie miałam powodu nie wierzyć w jego gust literacki, powiedział też, że postawiłby razem z Wiedźminem i to dwie najlepsze polskie cykle/książki fantastyczne, co jak widzę, zgadza się ze zdaniem Mad.

Hermi

Zgadzam się z tym, że "Pan Lodowego Ogrodu" jest jednym z najlepszych polskich cykli fantastycznych. Każdy miłośnik fantastyki powinien go znać. Przeczytałam wszystkie cztery tomy. Bywa, że autor, który dobrze zaczyna źle kończy, ale "Pan Lodowego Ogrodu" do końca utrzymał początkowy poziom.

Hien

Nam trochę trudno przez to brnąć, bo może winą korektorów, a może autora zęby nas bolą od pseudofińszczyzny poupychanej w pierwszym tomie. Po prostu jako fennista nie możemy zdzierżyć, że Fin ma w nazwisku D, które normalnie w fińskim nie występuje, czy że imię postaci kalevalicznej jest zapisane z dwoma błędami, a także pojawia się w kompletnie do owej postaci niepasującym otoczeniu. Po tym, jak wykłuto nam ślepia tymi błędami, po prostu nie możemy jakoś czytać tego z początkowym entuzjazmem, bo samego tego Drakkainena przez D jakoś byśmy przełknęli.

Inaya

Ja byłam absolutnie zakochana, dopóki nie wyszedł ostatni tom... Jakoś tak wszystko pogmatwane, chaotyczne. Nie przebrnęłam, a żałuję.... Skusiłam się na jego Księgę jesiennych demonów i mi humor poprawiło Smile