Opowieści z Narnii

Mad Len

Liczące sobie siedem tomów Opowieści z Narnii Lewisa są uważane za klasykę literatury dziecięcej. Co wy sądzicie o tych książkach? Naprawdę przeznaczone są właśnie dla dzieci? Macie jakiegoś swojego ulubionego bohaetera, co sie wam w nich podoba, a co nie...

Aylya

Myślę, że w sam raz dla dzieci, trochę starszych, oczywiście, ale jednak przede wszystkim dzieciaków XD.
Wstyd się przyznać, ale po Narnię sięgnęłam dopiero po obejrzeniu w kinie zwiastuna filmu. Przyznam się, że byłam troszeczkę rozczarowana. Całość wydała mi się być zbyt naiwna. Ale to moje prywatne odczucia.
Przeczytałam je jednak wszystkie - myślę, że będę je czytać mojemu kuzynowi, kiedy podrośnie - w końcu to chłopak, i opisy walk nie powinny mu przeszkadzać.
Najbardziej podoba mi się pierwsza "Lew, czarownica i stara szafa", a także "Siostrzeniec czarodzieja" - taki kaprys.
Z pierwszoplanowego rodzeństwa najbardziej lubię Edmunda. Piotr jest niemożliwe wręcz doskonały, nie przepadam za ideałami - "zwykłymi" chłopcami, którzy w kilka dni potrafią świetnie wojować mieczem, a do tego są szlachetni, odważni itede, itede. Edmund jest ludzki - błądzi, trudno jest mu się przyznać do błędu, ale umie też wyciągać wnioski.
Poza nimi zaś Pan Tumnus Wink

Mad Len

Ja nigdy nie polubiłam tych dziaciaków. Wszystkie były wręc niemożliwe - odwazny Piotr, Edmund nawrócony zdrajca, urocza, taka strasznie dziewczęca Zuzanna i słodka Łusia. Niee. Choć ta ostatnia była najbardziej "możliwa". Lubiłam natomiast samego Aslana i księżniczkę z "Koń i jego chłopiec" (hm. Pamietam, że był Bri i Kor, ale jak ona się zwała?).

Dziecinne trochę, miejscami wszystko szło zbyt idelanie, ale Narnia ma sporo ciekawych nawiązań i cyzta się miło.

Nefhenien

Ja uwielbiałam Narnie, jak byłam troszeczkę młodsza. :)) Zaczytywałam się godzinami i wielokrotnie. Najbardziej podobał mi się pierwszy i ostatni tom. Jakoś tak, nie wiem dlaczego. A ulubioną bohaterką była zdecydowanie Łucja. Jejku, jak ja ją wtedy kochałam! Nawet trzecie imię mam po niej ;)

Arianna · Wysłany: Czw 7:35, 29 Mar 2007 Temat postu:

Ja uwielbiam tą książkę, moim zdaniem jest bez konkurencyjna. Cóż należę do grona jej wielbicieli. Uważam, że nie jest to książka tylko dla dzieci. Dorośli mogą wypatrzeć głębię symboliki chrześciańskiej w nie.
Czy postacie dzieci sązbyt niemożliwe? Hmm a mi się wydaje, że są raczej uniwersalne - każdy może się z którymś z nich utorzsamić. Choćby motym tego, iż Zuza odwróciła się od Aslana i przez to nie trafiła do prawdziwej Narnii - każdy wątpi, odwraca się, lecz za to spotkają go konsekwencje.
Dla mnie Narnia to uniwersalna książka, którą czytając dziecku nie zanudzimy się sami, a i maluchowi sprawimy niebywałą przygodę.

Migdal · Wysłany: Sob 22:51, 31 Mar 2007 Temat postu:

"Narnia", podobnie jak "Kubuś Puchatek", to książka, którą można przeczytać dwa razy i za każdym razem będzie o czym innym. Za pierwszym raziem - jako dziecko i wtedy będzie to piękna opowieść, baśń. Za drugim - już jako dorosły i dostrzec można wówczas rzeczy, których wcześniej się w ogóle nie podejrzewało. Naprawdę warto.

mARCIA

Ja także uwielbiam Kroniki Narnijskie. Przeczytałam wszystkie części i lubię Edmunda i Zuzannę, której mi żal. Czy ma ktoś na zbytku którąś z tych części:'Podróż Wędrowca do Świtu" , "Srebrne krzesło", "Koń i jego chłopiec",
"Siostrzeniec Czarodzieja" lub "Ostatnia bitwa" PRZEKłAD ANDRZEJA POLKOWSKIEGO, WYDAWNICTWO PAX, Z OK. 1985r., ILUSTR.: PAULINE BAYNES? mARCIA Very Happy

[/b][/i]

Tina

Ja bardzo lubię "Opowieści z Narnii". Sięgnęłam do nią dopiero po obejrzeniu filmu, a teraz bardzo żałuję, że nie znałam jej wcześniej. Chciałabym aby kojarzyła mi się z dzieciństwem. Poza tym to była druga po Harry'm Potterze seria książek które przeczytałam i przez jakiś czas czytałam tylko je. Potem dopiero przekonałam sie do innych książek.
Uważam, że "Opowieści z Narnii" są bardzo ciekawą i lekką lekturą. Niektóre opisy miejsc są fantastyczne. Ja polubiłam wiele postaci, ale nie mam raczej jakiejś ulubionej. Za każdym razem jak czytałam(czyli chyba z pięć razy) podobała mi się inna część. Np. na początku podobał mi sie "Siostrzeniec Czarodzieja", a najmniej podobała mi sie "Podróż Wędrowca do świtu", zaś za drugim razem było całkiem na odwrót.
Nie uważam żeby te książki nadawały się tylko dla dzieci. Czytałam taki przewodnik po Narnii dla dorosłych i wyczytałam tam wiele interesujących rzeczy. Jak będę dorosła to zamierzam przeczytać jeszcze raz ta serię i zapewne zobaczę ją w zupełnie innym świetle.

Paya

Pan Tumnus ! ! !

....

I to znowu mogłoby być wszystko, ale troszkę się tu rozpiszę.
Ja przeczytałam książki przed filmem (Ha!) ale byłam wtedy w pierwszej gimnazjum (albo drugiej?), więc o książce z dzieciństwa nie ma mowy.
Za to już wiem na pewno, że moim dzieciom będę czytać te książki do poduszki.
A fragment rozmowy między Łucją i panem Tumnusem podczas ich pierwszego spotkania znam na pamięć Very Happy

mARCIA

I znowu ja! Very Happy

Wracam do Madlen. Myślę, że Piotr jest trochę nie możliwy, no i jeszcze Zuza, ale Lucja i Edmund nie. Ale, jak mówi Aylya, są ludzcy.

Co do tego, czy [Kroniki] są dla dzieci. Styl tekstu jest może dostosowany do dzieci, ale tematyka jest odpowiednia każdym wieku.[/i][/list]

Hien · Wysłany: Sob 22:45, 01 Mar 2008 Temat postu:

"Opowieści z Narni" czytałam kilkakrotnie, później po filmie jeszcze raz. Ogólnie uwielbiam ten świat narnijski, ale jednak większym zachwytem napawają mnie Muminki. Choćbym czytała Narnię po raz dziesiąty, zawsze czytam chętnie i doceniam jakąś inną część tych opowieści.
Najmniej chyba lubię jednak "Srebrne krzesło". A jak byłam mała, to się zbuntowałam i zamiast do Boga chrześcijańskiego modliłam się do Aslana. Taka byłam, o!

Nitocris · Wysłany: Pią 9:58, 14 Mar 2008 Temat postu:

powiem tylko tyle, że uwielbiam tę książkę

Selena

Po "Opowieści z Narnii" sięgnęłam po raz pierwszy w wieku sześciu lat, kiedy dopiero uczyłam się czytać. Widziałam wtedy w nich wspaniałą baśń, a Łucję i Zuzannę rysowałam na każdym kawałeczku papieru. Ostatnio postanowiłam zajrzeć do tych książek ponownie. I odkryłam zupełnie nowy świat. Świat aluzji, zwrotów i zakodowanych symboli. Łucja i Zuzanna (mimo, że imienniczka) wydały mi się teraz nudne i bezbarwne. Polubiłam Edmunda i Arawis, która wydawała się być z zachowania moją bliźniaczką.
Książka bardzo podobna do "Kubusia Puchatka" i "Małego Księcia", za każdym razem i w czasie każdego etapu życia zobaczymy w nich, co innego.

Hien

Cóż, ja jakoś specjalnie nigdy nie lubiłam Zuzanny ani Łucji. O wiele bardziej przepadałam za Ryczypiskiem (moja ulubiona postać, jest cudownywspaniałyiwogóletakiniesamowity). Lubiłam też bardzo Błotosmętka i konia imieniem Bri. Nawet nauczyłam się wymawiać jego imię!

Magija

Jako dziecko uwielbiałam - jedne z wielu książek, które czytali mi rodzice, jeszcze zanim sama nabyłam tę jakże cenną umiejętność. Jednak kiedy podrosłam, nigdy nie czułam potrzeby wracania do Narnii.

A teraz ciekawostka - nigdy nie przeczytałam ostatniej części. W momencie, gdy usłyszałam, że osła przebrano za Aslana, tak się przestraszyłam, że zakazałam kończenia mi ,,Ostatniej Bitwy''. Później przyszedł czas na inne książki, o ,,Opowieściach..." zapomniałam, no i tak zostało...