Achaja

Mad Len

Trylogia autorstwa Andrzeja Ziemiańskiego.
Trzy równoległe historie: księżniczki, czarodzieja i dwójki oszustów. Wielka polityka, przekleństwa, a także specyficzny humor.

Pozwolę sobie zamieścić fragment:
„Wszyscy oni dnia dzisiejszego postanowili targnąć się na żywot własny, co niniejszym uczynili. Pięciu z nich zastrzeliło się z własnych kusz, w tym trzech za pierwszym razem nie wycelowało dobrze i musieli ponownie założyć bełty, by nimi się razić. A jeden to strzelił do siebie aż cztery razy, zanim wycelował dobrze i się ubił...
Jeden natomiast z obcokrajowców musiał czuć do siebie szczególny żal. Najpierw sam raził się z kuszy, chcąc pewnie ugodzić się w samo serce, ale nie wycelował dobrze, raniąc swą nogą od tyłu w łydkę. Następnie zaczął okładać się kolbą kuszy, a potem zadał sobie siedemnaście ciosów własnym nożem, godząc w klatkę piersiową, ale głównie właściwie, to w plecy...”

Czytał to ktoś? Jeśli tak, to jakie wrażenia?

Craig Liath

Czytałam, czytałam...
Dwa pierwsze tomy z prawdziwym zapałem, jednak przy trzecim zaczęłam przysypiać.
Według mnie, jest to pozycja naprawdę warta uwagi. Ciekawie rozwinięta akcja, spójnie splecione wątki, aż miło się czyta. Wracając jednak to tomu trzeciego, jak na mój gust za dużo opisów taktyki wojennej a za mało samych wydarzeń ^^.

Airel

Na opisy taktyki narzakć nie będę, bo w końcu to mnie interesuje Smile

Może już nie pamiętam za dobrze (a książki zabrał brat), ale moje wrażenie było następujące: czyta się dobrze i całkiem sympatycznie, niektóre pomysły zaskakujące, ale wiekopomne nie było. Cóż. Może to kwestia mojego podejścia do tej gałęzi polskiej fantastyki. Albo ogólnie, podejścia do polskiej fantastyki.

Miya

Achaja? Pamiętam jak mi ja pan w empiku kategorycznie odradzał jako dzieuo wysoce antykobiece. Sęk w tym, że już sobie wtedy ząbki ostrzyłam na trzeci tom...
Powiem tak: nie wiem jak by mi się toto czytało, gdyby mi wcześniej przyjaciółka nie rozkręciła głupawki, rzucając co bardziej fazowymi kawałkami (ach, Sirius z kokardką *__*). I ta głupawka towarzyszyła mi przez 2 pierwsze tomy, a w trzecim głównie z rozpędu, bo napisany się okazał tak trochę bez składu _^_ Oł łel... Bluzgi, rąbanka i czysta głupawka, nawet trzecioosobowy narrator momentami bluzga, a jak się jeszcze jest fanem mangi, to się można ciekawych rzeczy dopatrzeć... Dotąd nie mam pojęcia, co wątek Mereditha ma właściwie wspólnego z resztą historii, za to Sirius i Zaan to bez wątpienia moi faworyci. Na początku przepadałam też za Biafrą, ale potem tylko chlał i chlał, i służył za obiekt westchnień Achai. Z kolei Tragicznymi Przeżyciami tej ostatniej można by spokojnie obdzielić co najmniej kilku głównych bohaterów jakichkolwiek innych opowieści :>
Widać, że autor miał pomysł, ale widać też, że w trakcie pisania ten pomysł mu się rozpaćkał _^_

Airel

Albo też sam od początku zrobił z niego kleik Razz

Busqueros

Pierwszy tom czytałem naprawdę z zachłannością godną łakomczucha widzącego górę pączków. Historia Siriusa i Zana naprawdę genialna - to moi faworyci tej lektury. Kolejne tomy słabsze. Trzeci to już chyba tylko dla kasy i kontynuacji samej z siebie. Polecam pierwszy tom, a po następne sięgniecie z pewnością, choćby z samej ciekawości.

Tikami

Nie czytałam, gdyż nie znam miejsca, skąd mogę wypożyczyć.

life-s-good

Czytałam, kocham ;D Naprawdę, pan Ziemniański bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Jako ogólnie entuzjastka polskiej fantastyki dość dlugo szykowałam się na przeczytanie "Ahai", ale kiedy już się za nią zabrałam wszystkie trzy tomy pochłonęłam z wielkim entuzjazmem.

Jedyne, co zepsuło mi przyjemność czytania to moment, w którym Ahaja stała się demonem. Dużo lepiej czytało mi się tą książkę, póki bohaterka była śmiertelna.

Mimo to gorąco polecam i trylogie i "Toy Wars" oraz "Breslau for ever"

Airel

Achaja, proszę, przez "ch". W końcu jest tam tyle odniesień do nazw greckich, że należałoby to uszanować. I Ziemiański. Fakt faktem, że czyta się łatwo i szybko.
A o "Toy Wars" i "Breslau..." słyszałam, że dobre, ale zupełnie mnie nie pociągają.

life-s-good

Ja o "Breslau" słyszalam (czytałam) natomiast źle, ale na szczęście już po przeczytaniu i zdecydowanie nie zgadzam sie z tą opinią Wink

A za "Ahaję" przepraszam, literówka Wink

Płomień · Wysłany: Czw 17:40, 12 Mar 2009 Temat postu:

Achaja jest niesamowita!!! Sam byłem zaskoczony że można było coś takiego napisać. A cytat przytoczony na początku jest moim ulubionym i wszyscy moi znaojmi pospadali z krzeseł gdy to usłyszeli. Najbardziej jednak urzekły mnie nawiązania do historii i charakterystycznych wydarzeń z naszego świata. Jedyne o co można mieć żal do Ziemiańskiego to fakt iż u niego każdy od świniopasa i chlora zza rogu po wielkich książąt i cesarzy klnie tak samo i są równie wulgarni i ordynarni.

Mad Len · Wysłany: Czw 20:24, 12 Mar 2009 Temat postu:

Cóż, po takiej ilości przeczytanych książek zaskoczona nie byłam, choć wrażenie po lekturze były zdecydowanie dobre. A niektóre fragmenty zaiste zrzucają z krzesła

Co do przekleństw... no, nie powiedziałabym, żeby można było tak powiedzieć. Ojciec Achai czy Orion nie klęli jakoś przesadnie, podobnie jak wiedźma Arnne bodajże (z początku przynajmniej) czy jej matka. A że inni klną? Co się dziwić. Wojsko, chłopi, prości ludzie, takie czasy. Mnie tam to nie przeszkadzało, choć inni mogą tak to odbierać.

Delilah · Wysłany: Czw 22:04, 12 Mar 2009 Temat postu:

Ja z kolei jestem zaskoczona tymi zachwytami... Ale przecież nie będę nikogo nawracać Smile

osobiście bowiem uważam, że Achaja jest prosta, napisana bez polotu, a postaci są wyjątkowo pozbawione realizmu. I nie, nie chodzi nawet o to, że jest to książka antykobieca, bo do feministki mi daleko... Potrafię znieść największą obrazę narodu ludzkiego, jeżeli zostanie zachowane jakieś prawdopodobieństwo charakterów i przyczynowo-skutkowej zależności. W Achaji tego mi brakowało i przebrnięcie przez dwa tomy uważałam za mordegę, a trzeci przerwałam w połowie.

cheeza

Achaja..
Hmmm.. Fakt od trylogii wrecz nie mogłam się odczepić, jak już zaczęłam ją czytać.. Ale bez większego zachwytu.. Ostatnia część jakby pisana trochę na siłę. Jednakże preczytać warto, chociażby po to by wyrobić sobie własne zdanie na ten temat.

Kometa

Dobrze, przyznam się, Achaję lubię, choć nie zaliczam jej do literatury wysokich lotów.

Achaja jest napisana językiem dość prostym, oczywiście stylizowanym odpowiednio aby nadać klimatu opowieści fantasy, ale jak przychodzi co do czego to czytelnik nie czuje ciężkiej i mrocznej atmosfery magii oraz mistycyzmu, ale ryczy ze śmiechu na całe gardło, albo wykrzywia usta z niesmakiem. Proza Ziemiańskiego jest łatwa, lekka i przyjemna, miejscami ociera się o prymitywność, główna bohaterka często biega roznegliżowana, klnie jak szewc i wypija morze gorzały (Bogiem a prawdą to w dalszych tomach chodzi permanentnie napruta, że nie wspomnę co wyprawia Biafra - potencjalna para do bohaterki - ten to dopiero leci po bandzie ile się da. Ale w sumie za to go uwielbiam xD), ale jest coś urzekającego w tej opowieści, czego sama do końca nie umiem określić. Dzieje się naprawdę dużo, wartka akcja z humorem i wielowątkowość oraz mnogość bohaterów. Sama bohaterka bywa irytująca, ale znośna, choć naprawdę dziwi mnie to że mężczyźni tak postrzegają kobiety silne i wyzwolone...

W dodatku całkiem przyzwoicie prezentują się pozostałe postaci. Duet ryzykantów-oszustów czyli Zaan i Sirius, spragnieni wrażeń i chwały, z dna wędrują na same szczyty, od zera do bohatera, mącą w polityce kraju dla zwykłego ubawu, wygrywając bitwy i wojny. Równie intrygująca jest para niewolników których Achaja spotyka na swej drodze czyli Hekke i Krótki. O Biafrze już nie wspomnę, wielbię tego sukinsyna za bycie tak doszczętnie zepsutym i niereformowalnym.

Ogólnie rzecz biorąc książka mi się podobała, ale nie jest to pozycja dla osób wymagających, spragnionych literackich popisów i głębokich przesłań. Tu chodzi o przygodę i dobrą zabawę. I o nic więcej.