Joanne Harris

Hien

Znana dość autorka, w połowie Angielka w połowie Francuzka. Cenię sobie bardzo jej książki, zawsze mają coś, co mnie do nich przywiązuje. "Czekoladę" połknęłam i dzięki temu zwróciłam większą uwagę na czekoladę pitną i postanowiłam zrobić eksperyment. Eksperyment okazał się być dobrym pomysłem - polecam wam bardzo czekoladę z cynamonem. Pyszna rzecz.
No i oczywiście było tam wszystko, co w powieściach kocham: domorosła czarownica, cyganeria, rąbnięty ksiądz i walka z drobnomieszczańskimi uprzedzeniami.
Przeczytałam jak na razie poza "Czekoladą" jeszcze zbiór opowiadań "W tańcu" i mnie całkiem urzekły. Autorka daje sobie radę w nich wspaniale tworząc niezapomniane dla mnie krótkie historie.
Później zabrałam się za "Pięć ćwiartek pomarańczy" i myślałam, że będzie to pierwsza i jedyna książka pani Harris, której nie polubię. I szczerze mówiąc miałam rację. Ale nadal bym to z chęcią czytała - ta powieść miała pewien niezdrowy magnetyzm podobny do "Portretu Doriana Graya".
Teraz niedługo zabieram się za "Jeżynowe wino" i poluję na "Runy".
Czytaliście coś? Lubicie czy nie?

Airel

Czytałam "Czekoladę", i rzeczywiście, była piękna. Od samej czekolady jestem uzależniona, także pitną lubię, ale z braku smaku do cynamonu nie powtórzyłabym tego eksperymentu Smile

Inne książki nigdy mi w ręce nie wpadły.

Miya

Polecam "Dżentelmenów i graczy", historię chłopięcej szkoły z tradycjami, pisaną z punktu widzenia dwójki nauczycieli - jeden pracuje tam od wielu lat, a drugiego łączą ze szkołą dość pokręcone wspomnienia i wraca tam, aby się zemścić :> Książka wciąga jak odkurzacz, nie mogłam się od niej oderwać, a do punktu kulminacyjnego wracałam kilka razy, z opadniętą szczęką...

"Czekolada" była rzeczywiście przepyszna, rozsmakowana w niej obejrzałam też film, który różni się paroma istotnymi szczegółami, ale zachowuje klimacik i świetnie się go ogląda... Oj, nagle mnie apetyt ogarnął, i co ja teraz pocznę?

Airel

Gdyby między nami było nieco bliżej, pożyczyłabym ci film, bo mam na dvd. Swoją drogą, to różni się rzeczywiście kilka istotnymi rzeczami, ale zachowuje (przynajmniej dla mnie) ten sam magiczny, gęsty od czekolady i czarów nastrój.

Hien

Co do ekranizacji, zauważyłam, że, zdumiewająca sprawa, złego księdza książkowego zmienia się w filmie na burmistrza bądź sędziego. Chociaż "Czekoladzie" bardzo to nie zaszkodziło.
A j znów poczytałam "W tańcu", zbiór opowiadań i mogę powiedzieć tylko tyle, że chciałabym kiedyś pisać tak dobrze, jak pani Harris. Niesamowita siła rażenia, są po prostu świetne. Nawet te co średniejsze wśród nich są świetne. Czasami mają jasną wymowę, zaskakujące zakończenie, a raczej ukazanie narratora pod sam koniec, są w nich także przerażające wizje przyszłości, a to wszystko opisane tak wspaniale, że aż można w to uwierzyć. Nawet w jednym opowiadaniu gotowanie pani Harris podniosła do rangi doskonałego przedmiotu na horror - i jej się udało. To zdumiewające.

Cień

Czytałam "Czekoladę", którą też oglądałam, i "Runy". Obie znajdują się na liście moich ulubionych książek.

Hien

Polecam także Jeżynowe wino, mimo iż z trzech przeczytanych książek pani Harris, ta wydaje się mieć najsłabszą narrację. Sam pomysł jest niezły, ale korci mnie aż, żeby popoprawiać na marginesach. Historia sama w sobie jest świetna, bohaterowie genialni, a zakończenie przecudowne. I mimo iż myślałam, że ciężko mi będzie tę powieść przeczytać, szybko porwała i przepadłam. Polecam także, chociaż w dalszej kolejności niż poprzednie, chyba że chcemy znów spotkać część bohaterów Czekolady.

Martwa

Ja czytałam tej autorki "Czekoladę", "W tańcu" (obie książki pożyczone od Malarii) oraz "Dżentelmenów i graczy". I muszę przyznać, że chyba ta ostatnia zrobiła na mnie największe wrażenie.
I także jak osoba powyżej, która także wypowiadała się na temat tej akurat powieści, nie mogłam się od niej oderwać.

Hien

Pożyczywszy od Martwej "Dżentelmenów i graczy" - przeczytałam. I jak wcześniej myślałam, że moje uwielbienie do pani Harris wynika z doskonale dobranego zestawu postaci w "Czekoladzie" (prosto w mój gust - wędrowne dusze, drobne czary, Cyganie i zły ksiądz...), ale po tym...
Nie, nie siedziałam z otwartym pyszczkiem. Nie. Co to, to nie. Zachowywałam się jak kibic na meczu - a wierzcie mi, rzadko mi się to zdarza. Wprawdzie oglądając filmy popłakuję we właściwych momentach, ale nigdy bardzo nie emocjonują mnie losy bohaterów. Nawet kibicując Ahonenowi nigdy się tak nie zachowywałam, zawsze tylko uśmiech na mordkę i ewentualnie potrząśnięcie łapkami jak radosna różowa panienka. Ale nie było takich pisków i wrzasków "Tak!!!", "Co ty robisz?!", "Co?!" i "On żyje!".
Cóż za wspaniały styl, wszystko się ciągnie jak krew z nosa, spokojnie i bez pośpiechu, ale miałam wrażenie, jakby akcja gnała galopem jak szalona, nie mogłam wyjąć nosa z książki. Przewrotność, majstersztyk, arcydzieło.
Mistrzyni.
Mrah. Mru. Mrrr.
*naturalny haj*

killercola

Czytałam "Czekoladę" i "Jeżynowe wino", dwie inne są właśnie w drodze z księgarni wysyłkowej. Pani jest po prostu magiczna.

Alice

Też właśnie niedawno połknęłam "Czekoladę" i - ach, ach - mam ochotę na więcej. Poza tym, że książka jest po prostu genialna i zakochała mnie w tarocie mam z nią tyle osobistych wspomnień (Praga, czekolada na gorąco, "Morphine" ach...) że chyba nigdy się nie wyzwolę tak do końca spod jej czaru. Bardzo chętnie zapoluję na inne dzieła J. Harris, ale muszę przyznać, że "Czekolada" jest jedyną książką, którą przeczytałam dwa razy pod rząd.
Bez przerwy pomiędzy czytaniem.
Jestem zdecydowanie na tak.

Martwa

Sięgnęłam po "Jeżynowe wino". Malario, napisałaś, że narracja ci się nie podobała. Moim zdaniem sam pomysł osadzenia w roli narratora butelkę wina jest genialny, choć niestety pani Harris nawiązuje do tego raz na kilkadziesiąt stron... Podoba mi się także delikatne nawiązanie do "Czekolady" poprzez Lansquenet, taki lekki powiew nostalgii za świetną lekturą.
W tym wątku wspomniałabym także, że jakiś już czas temu natknęłam się w bibliotece publicznej na pierwszą książkę pani Harris. Niestety nie pamiętam tytułu, była o wampirach, mnóstwo nawiązań do obrazów prerafaelitów (to plus!), akcja pędziła, że hoho... Ciekawy przerywnik od ambitnych tomów, ale cieszę się, że Harris szybko dojrzała jako pisarka.

Hien

Nie napisaliśmy, że nam się nie podobało. Napisaliśmy, że było najsłabsze ze wszystkiego pani Harris, co przeczytaliśmy, a to i tak plasuje tę powieść bardzo wysoko w naszym prywatnym rankingu.

Alice

Dawno, dawno temu, dostałam "Błękitnookiego chłopca" (chyba już gdzieś o tym wspominałam). Książka zupełnie inna niż znana mi "Czekolada". Mroczna, lekko psychodeliczna, przyprawiająca o dreszcze. Składa się z wpisów różnych osób, umieszczanych na stronie internetowej. Od połowy zaplątałam się w nagłych zmianach w akcji, autorka w sposób zupełnie niefrasobliwy zmienia rzeczy, które w innych powieściach pozostają zawsze w tej samej formie - na przykład nagle odkrywamy, że narrator wcale nie jest tym za kogo się przez kilkaset stron podawał. Byłam tym tak zbita z tropu, że musiała mnie ta książka zachwycić. Dodatkowy plus to opisy: bohater widzi każde słowo z własną barwą i zapachem, pomysł jak dla mnie genialny.
Joanne Harris - tak, tak, tak!

Martwa

Zobaczywszy blekitnookiego chlopca w ksiegarni chcialam go niezwlocznie kupic, by na kilka wieczorow zniknac ze swiata, ale niestety portfel okazal sie pusty. Szukam w bibliotekach, ale nie widac...
Skonczylam za to juz, dawno temu zreszta, owo 'jezynowe wino' - dawno nie czytalam ksiazki, ktora mozna sie tak delektowac.
Za to zakonczenie nie zrobilo na mnie takiego wrazenia, jak np zakonczenie 'dzentelmenow i graczy' - to byl majstersztyk!

(przepraszam za brak polskich liter, ale po prostu na wyjezdzie wlazlam do kafejki internetowej i od razu na forum;P)