Masir [Władca Pierścieni][M]

Biały Wilk

Masir czekał. Patrzył na masę orków kłębiącą się pod murem. Ale nie myślał o nich. Jeszcze kilka dni temu jego oddział pod dowództwem Haldira ruszył z Lorien, aby wesprzeć Helmowy Jar. A teraz stał na jego murach, czekając na dopełnienie swojego losu. Czy dane jest mu przeżyć ? Z zamyślenia wyrwał go orkowy bełt. Zaczęło się.
Elf nie czekając nałożył strzałę na cięciwę i już po chwili czuł radość i ulgę, widząc padającego orka. "Może i znalazłem się tu po to, by zginąć, lecz tak łatwo życia nie oddam." Uśmiechnął się na tę myśl, jednocześnie odsyłając w zaświaty kolejnego orka. I tak, jak w jakimś dziwnym transie niemal automatycznie sięgał po strzały i posyłał je pod mury w celu chociaż częściowego oczyszczenia świata. Lecz i ten trans został przerwany. Bez żadnego ostrzeżenia balista trafiła w mur obok niego. Rozejżał się i zobaczył, iż nie jest ona samotna. Przez głowę przebiegła mu błyskawiczna myśl-"Muszę ostrzec resztę, zanim wszyscy zginiemy !"-
i ruszył biegiem po murze, uświadamiając i elfy, i ludzi o nowym zagrożeniu. Gdy tak biegł, Uruk-Hai nie ustawali z pracą. Zaczęto stawiać drabiny. Nim Masir się zorientował, drogę zastawił mu olbrzymi Uruk berserker, z wielkim mieczem w rękach i od razu ciął poziomo, na głowę. Elf na szczęście uskoczył i ostrze jedynie zarysowało mu napierśnik, lecz nie uniknął by następnego ciosu, gdyby nie pewien Rohańczyk, który wbił swój toporek w pusty czerep bestii. Masir, przechodząc nad truchłem i wyciągając miecz, spytał: -Jak ci na imię, dzielny człowieku?-
-Zwą mnie Garrwed, panie-odpowiedział
-A więc Garrwedzie, uciekajmy stąd-powiedział elf, kończąc żywot orka zaczajonego za wojownikiem-nie jest tu już bezpiecznie. Ruszajmy bronić twego pana, tam bardziej przyda się nasza siła niż tutaj.Nikt by się niespodziewał, że był to początek wielkiej przyjaźni.

To moje pierwsze opowiadanie, więc proszę o krytykę sensu, nie pisowni Very Happy

Mam nadzieję że komuś się spodoba Razz

Craig Liath

Bry

.
Biorąc pod uwagę fakt, że pisać trzeba z sensem a estetyka zdań również oddziałuje na ogólne wrażenie, to pozwolisz, że tekst skomentuję pod oboma względami^^.
< nuci pod nosem mantrę>
Okej, jako, że to Twoje pierwsze opowiadanie będę hm...Miła? Łagodna? W każdym razie coś w ten gust.

Tak więc od początku.
Tekst jest krótki, strasznie krótki. Czyli prościej mówiąc ZA krótki. Na podstawie połowy strony Worda, nie da się konstruktywnie skomentować ani pomysłu ani wykonania. Na przyszłość proponuję wstawiać "nieco" dłuższe fragmenty.
Stylistycznie totalna klapa.
Masa powtórzeń. Naliczyłam:
5x "orków"
4x "mury"
Wykonanie, co będę ukrywać. Leży 3 metry pod ziemią i póki co jest mu tam dobrze. Opis walki jest suchy, skrócony do minimum i nijaki. Podczas gdy powinien porywać czytelnika tak aby ten oczami wyobraźni towarzyszył i czuł to co Masir. Dodatkowo zupełnie "olałeś" klimat. Tak skupiłeś się na głównym bohaterze, że zapomniałeś wprowadzić odbiorcę w miejsce akcji. To jest walka, gdzie więc zgubił się ten dreszczyk emocji, który daje np. zaciągnięte burzowymi chmurami niebo, przeciągły odgłos rogu albo mrożące krew w żyłach okrzyki wroga? Proponuję abyś najpierw uważnie przeczytał parę książek zawierających opisy bitew, zanim sam się za to weźmiesz.

Jako bonus, błędy których nie daruję:

Airel

O ile wiem, balisty nie trafiają w mur... A reszta stojąca na murze też powinna to zauważyć, prawda? Tak mi się wydaje. Poza tym, Rohańczycy używali toporków? To raczej krasnoludy... Moim zdaniem, powinien być lepiej zarysowany początek owej przyjaźni międzyrasowej.
Nota bene, to raczej fan fic filmu, a nie książki.
Ale fakt, króciutki fragmencik, króciutki. Poprosimy dłuższe :)