Interpretacja wiersza

Proust

WISŁAWA SZYMBORSKA - KONSZACHTY Z UMARŁYMI

W jakich okolicznościach śnią ci się umarli?
Czy często myślisz o nich przed zaśnięciem?
Kto pojawia się pierwszy?
Czy zawsze ten sam?
Imię? Nazwisko? Cmentarz? Data śmierci?

Na co się powołują?
Na dawną znajomość? Pokrewieństwo? Ojczyznę?
Czy mówią, skąd przychodzą?
I kto za nimi stoi?
I komu oprócz ciebie śnią się jeszcze?

Ich twarze czy podobne do fotografii?
Czy postarzały się z upływem lat?
Czerstwe? Mizerne?
Zabici czy zdążyli wylizać się z ran?
Czy pamiętają ciągle, kto ich zabił?

Co mają w rękach – opisz te przedmioty.
Zbutwiałe? Zardzewiałe? Zwęglone? Spróchniałe?
Co mają w oczach – groźbę? Prośbę? Jaką?
Czy tylko o pogodzie z sobą rozmawiacie?
O ptaszkach? Kwiatkach? Motylkach?

Z ich strony żadnych kłopotliwych pytań?
A ty co wtedy odpowiadasz im?
Zamiast przezornie milczeć?
Wymijająco zmienić temat snu?
Zbudzić się w porę?

Jakie macie przemyślenia związane z tym wierszem?

Pierre de Ronsard

Jedyne, co mi przychodzi do głowy na dzień dzisiejszy to średniowieczne zdanie odnoszące się do antyku: "Jesteśmy karłami niesieni na barkach gigantów (...)". Szacunek dla starszych pokoleń i ich dorobku. Z tym, że dziś następuje odcięcie się od przeszłości, próba zakopania tego, co było i skupienie się na przyszłości.

EmmaZ · Wysłany: Śro 9:28, 23 Mar 2011 Temat postu:

To jeden z nielicznych wierszy Szyborskiej za którym nie przepadam. Jest bardzo prosty stylistycznie i gdyby wiersz napisał jakiś nieznany nikomu autor to na pewno nie miał by takiego uznania. Poza tym jest jedna nieścisłość gdzie Szymborka pisząc o zmarłych przytacza :
"Ich twarze czy podobne do fotografii?
Czy postarzały się z upływem lat?
Czerstwe? Mizerne? "
Po czym dodaje
"Zabici czy zdążyli wylizać się z ran? " - skoro się z ran wylizali to nie są martwi. Śmierć mogła ich zmóc dopiero w wieku starczym.

Wiersz można interpretować na różne sposoby a ten w szczególności. Może autorka nie miała aż tak zawiłych myśli jak to się zazwyczaj w wierszach człowiek doszukuje. To normalne myśli sentymentalne o zmarłych, które wzubdzają w niektórych z nach nutę strachu. To bardziej przemyślenia na bazie powojennej, bo mowa tu przecież o ranach i starych, czarno-białych fotografiach, o zabijaniu kogoś.

Bajkopisarz · Wysłany: Pią 12:16, 25 Mar 2011 Temat postu:

1. W tym wierszu nie ma sprzeczności, a już na pewno nie kolidują ze sobą przytoczone cytaty.

2. Podmiot liryczny stawia odbiorcy wiersza osobiste pytanie o jego sny o zmarłych. Następnie zadaje pytania dodatkowe, szczegółowe. W tym właśnie kontekście należy podane cytaty rozpatrywać.

Przykłady: Jan ginie w pożarze, ale w snach znajomych pojawia się jako zdrowy mężczyzna, a nie jako zwęglone szczątki (odnosząc się do wiersza - jako "zabity"). Może w takiej sytuacji metaforycznie powiedzieć, że "się wylizał".

Oczywiście jako "zabici" mogą się pojawiać osoby zmarłe (w rzeczywistości), które są martwe we śnie i leżą nieruchomo w trumnie.

3. Autorka chciała wejść w interakcję z odbiorcą, skłonić go do zastanowienia się na treścią jego snów i tyle. Nic więcej tam nie ma.

Zefir

ten strumień pytań przywodzi na myśl sesję z psychologiem (: