Kościół? A może...

kamil2109

No cóż ci mogę powiedzieć. Nasz ksiądz uważa że jak się idzie do kościoła na siłę to jest większy grzech niż nie pójść wcale ;D więc ja wolę to drugie.

Pierre de Ronsard

Mal, PiS i Opus Dei będą się Tobie przyglądać.
kamil, a ksiądz z tego większego grzechu nie ma czasem pożytku?
Smile

Lill

Ja wierzę w Boga, ale nie wiem, czy uważam sie za katoliczkę. Poszukująca - to brzmi lepiej. Szukam prawdy, lepię własną wiarę, moją, jedyną. Do Kościoła skutecznie zniechęciło mnie parę sytuacji, które - ogólnie rzecz ujmując - podkreślają hipokryzję i materializm duchownych. I nie, nie jestem kolejną zbuntowaną małolatą, która nie chodzi do kościoła, bo tak jest fajnie i która przeszkadza na lekcjach religii. Lekcje są pozytywne - nasza katechetka rozumie, że nie każdy musi być (fanatycznym) katolikiem. Dyskutujemy o wierze, o poszukiwaniu tejże wiary i o tym, że nie musimy zgadzać się z tym, co narzuca nam otoczenie.

Brat mojej mamy nie ochrzcił syna, chociaż jest wierzący. Powiedział - "dziecko dorośnie, to samo decyduje, w co wierzy". Popieram.

Pierre de Ronsard

Najlepszy jest zakład Pascala Smile

kamil2109

Cień

W ostatnie wakacje praktycznie co niedzielę jeździłam na msze do okolicznych kościołów - ot, tak, w ramach wycieczki. I, chociaż w moim własnym kościele parafialnym tylko bym odliczała minuty do końca i narzekała, ile to czasu tracę, wtedy jakoś zupełnie mi ta "nuda" nie przeszkadzała. Jak powiedziałam, wycieczka. ^^ Moja mama niby mi przypomina, ale nie robi żadnej wielkiej afery, jeśli nie pójdę. W zimie nie byłam w kościele ani razu, w święta dopadło mnie przeziębienie. Teraz znowu od czasu do czasu chodzę na mszę; kiedy jest ładna pogoda, i tak siedzi się na zewnątrz, więc bardziej to dla mnie spacer, niż jakiś koszmarny obowiązek.

Cypisek

Zaczęłam chodzić do kościoła w sumie przez koleżanki. W drugiej klasie gimnazjum (wtedy się do tego gim. przeniosłam) chodziły co niedziele, na te wszystkie spotkania i inne dni świąteczne. Zaczęłam z nimi chodzić. Raz na miesiąc, potem coraz częściej. W trzeciej gim (czyli teraz) chodziłam do kościoła co niedziele, co tydzień na spotkania i na każde te te święta. Wierzę w Boga i chociaż czasem mam wątpliwości (nie co do istnienia, ale co do kościoła), to chodzę i wierzę/mam nadzieję, że robie dobrze.
Jak już ktoś wspomniał, księża trafiają się różni, chociaż coraz częściej spotyka się młodych, zabawnych, miłych księży.

Coin

W wieku od 8 do 11 lat chodziłam do kościoła regularnie, ale tylko dla tego, że wszyscy z mojego podwórka szli i piekielnie mi się samej nudziło. Później się przeprowadziłam i jakoś tak nie miałam tak zwanych 'bodźców'. Mojej mamie w sumie wisi moja 'wiara', do bieżmowania też zmuszana nie jestem i chociaż wszystkie święta obchodzimy, nikomu z rodziny [oprócz prababci] do kościoła w niedzielę się nie spieszy. A moje osobiste podejście do kościoła katolickiego dopiero się formuje, ale bardziej skłaniam się ku ateizmowi. Chociaż może byłoby inaczej, gdybym nie była takim wielki leniem.

Aniss

Kościół? Chodzę właściwie co niedzielę, ale tylko latem, bo latem mam bliżej. Jeżeli jestem w domu, oczywiście. Jednak coraz częściej łapię się na tym, że nie wierzę, że mi to "zwisa", że nagle mam strasznie dużo pracy, że kolano boli... Mimo że księdza mam bardzo miłego i wyrozumiałego, jakoś tak trochę pod górkę.

Kamiru

U mnie jest tak... jako dziecko co tydzień chodziłem do kościoła.. z przymusu. Chociaż czasem to lubiłem. Ale w kółko powtarzane kazania mi się znudziły, a poza tym zawsze znalazło się coś z czym się nie zgadzałem, a katolicy mają tendencje do narzucania swoich poglądów. W gimnazjum przez dwie pierwsze klasy zbierałem wpisy do indeksu... w trzeciej jednak coś się we mnie ruszyło. "Cholera! Przecież ja tak naprawdę nie jestem katolikiem! Nie chcę przestrzegać ich zasad i być ograniczonym z góry narzuconymi poglądami!". Zbuntowałem się i nie poszedłem do bierzmowania. Chociaż wtedy przeszedłem wojnę z mamą. Wiele próbowała, stosowała szantaż emocjonalny itp. Teraz już w ogóle nie chodzę do kościoła. I czuję się znacznie lepiej będąc w pełni sobą Smile

. Wolę pomedytować sobie, być otwartym. Tak... i nazywam siebie samego.. "Wolnym Poszukiwaczem Prawdy". ;p

Pierre de Ronsard

Prawdy (i tak) nie znajdziesz, a Bóg Cię (i tak) kocha Very Happy

Katolikiem być nie musisz, bo to trochę sztucznohistoryczny podział. W religii chrześcijańskiej jest o tyle fajnie, że Boga nikt nigdy nie widział i możesz przyjąć, że np. taka moderatorka Mad Len lub Lill jest Bogiem. A nuż. Kto udowodni, że nie? Albo kwiatek z twojej doniczki, kto wie. Może to on cię stworzył. Nie trzeba zaraz wielbić starego dziadka z brodą a la Mikołaj Very Happy

Bałwochwalstwo? Wcale, bo szukasz w rzeczach rzekomo naturalnych, a nie stworzonych przez człeka.

Hien

Pierre, osiągnąłeś oświecenie i ostateczną mądrość. Mad, Lill i ja jesteśmy (nie)świętą trójcą.

Szczerze, monoteizm mi kompletnie nie pasuje. Buddyzm wydaje się o tyle ciekawy, że jest racjonalny, a przy okazji wplata się w moje stwierdzenie, że rzeczywistość kłamie. Ale buddystką bym być nie chciała, wolę ekstremalne emocje, święty spokój to chcę mieć od zewnątrz, nie wewnątrz.

roślinawędrowna

O buddyzm mnie interesuje, ale nie wszystko tam do końca jest racjonalne, jak się głębiej wczytać, to niezła heca jest z tym, co się dzieje po śmierci. : P Tekst lamy informował jak się zachować, żeby dobrze przez to przejść, na korzyść. Lepiej napisane od fantastyki, podobało mi się bardzo literacko. W sumie najbardziej mi pasuje ta filozofia. Religijna nie jestem i nie będę, za dużo mam zawsze podejrzeń, gdy w coś niepotwierdzonego muszę uwierzyć. Poczytać o buddyzmie lubię, wyobrażać sobie opisywane zjawiska, bardzo obrazowo to robią, ale większości życia nie przesiedziałabym absolutnie skoncentrowana, już wolę uważać, że po śmierci mnie nic nie czeka, dużo prościej, ale nigdy nie da się tak myśleć z całym przekonaniem, więc znowu czytam, co robić, po raz kolejny poddaje się i tak w kółko. Razz

Pierre de Ronsard

Kamiru

Pierre, z szukaniem prawdy jest podobnie jak ze szczęściem. Bo chyba naprawdę jesteśmy szczęśliwi w chwilach kiedy DĄŻYMY do szczęścia, a nie, kiedy je osiągamy, ponieważ wtedy tak naprawdę wyznaczamy sobie kolejny cel i to nas uszczęsliwia. Prawdy nie szukam, aby ją w pełni poznać.. przynajmniej wiem, że w tym życiu mi się to raczej nie uda. Ale wiesz.. kiedy widzę ludzi, którzy jej nie poszukują... to strasznie im współczuję. Mówię o takich zabieganych materialistach. Mówią, że nie mają czasu na sprawy duchowe, ponieważ muszą żyć! To tak jakby człowiek wchodził do niebezpiecznej dżungli z opaską na oczach i mówił, że nie ma czasu jej ściągnąć, bo chyba musi iść przed siebie! Buddyzm też mi jest bliższy niż Chrześcijanizm, ale z nimi tez do końca się nie zgadzam. ;p
A no i moje wyobrażenie Boga to nie jakakolwiek osoba. Moim zdaniem to jest energia, uświadomiona energia miłości. Ale i tak tego nie wiem... choć warto mieć pewne założenia.