Biblią i fasonem domorosłym na niższy gatunek

Pierre de Ronsard

Skąd biorą się pożałowania godne litości i popłakiwania nad rzekomym nędznym losem tych, które do nędznego losu powinny być predestynowane? Degrengolada wartości tradycyjnych ma miejsce, a powodowana jest heretyctwem, sobiepańskim odejściem od reguł tradycyjnego i twardego przechrześcijaństwa.
Rzekł Bóg do apostoła Piotra: zabijaj i jedz. Pan nakazał, mówiąc najprościej jak się da zabijać i jeść zwierzęta, czyli ideologicznie ujmując rzecz, podistoty. Wyjaśnienie tej kwestii leży w samym dogmacie, z którym heretycy nie zgadzają się w sposób wygodnicki i wybiórczy. Człowiek stworzony na podobieństwo boskie posiada duszę, której niższe gatunki, jemu podległe, są pozbawione. Wobec tego wszelkie czyny, które z ludzkiego punktu widzenia wyrządzają zwierzęciu krzywdę, nie wyrządzają im jej w rzeczywistości. Niekompetencja i niekonsekwencja biologów, którzy klasyfikują zwierzęta jako "niskie" tudzież "niższe", a zapominają skonkludować, że układ nerwowy również funkcjonuje w pojęciach niższych sensacji, na przykład bólu, wcale nie pomaga w zrozumieniu na pozór kontrowersyjnego problemu cierpienia zwierząt. Niemniej, ludzki umysł błądzi w ideach czysto ludzkich zapominając, iż zwierzęta mają służyć człowiekowi, a nie powstrzymywać go od czynienia chwały Najwyższemu.
Krwią baranka naznaczono prawdziwy Lud Boski. Wartość Hioba mierzono przecież, między innymi, w straconych przezeń bezpowrotnie stadach bydła. Jedynie Szatan wykazał jedność, solidarność i współczucie zwierzętom bezrozumnym podając się za węża w Raju. Sklasyfikował tym samym zwierzę jako najniższy istniejący rodzaj, bo też do wyższych nie miał żadnego dostępu. Zwierzę raz na zawsze przyjęło za atrybut szatańskość, dzikość, nieokiełznanie, niskość, podległość i klęska. Daniel w jaskini lwów próbował swych sił w starciu ze zwierzętami śmiercionośnymi i krwawymi, których celem była eksterminacja. A i w tejże przypowieści Bóg nie pozwolił na to, aby rządca padł ofiarą bezmyślnego i nierozumnego okrutnika. Była to bodaj ostateczna forma okiełznania i triumfu nadistoty nad podistotą. Gdy sięgniemy wstecz, do czasów wyjścia z niewoli egipskiej widzimy, iż wizerunek zwierzęcia dokonał olbrzymich spustoszeń moralnych. Złoty cielec był przyczyną przynajmniej rozpadu braterstwa Aarona i Mojżesza. Zwierzę stało się, tuż po odebraniu boskich praw przez ludzkość, przyczyną najbardziej haniebnego z ludzkich upadków. Lud oddał cześć zwierzęciu, wywyższając je do rangi boskiej, co pociągnęło za sobą katastrofalne skutki.
Błędnie interpretuje się przypowieść o Noem jako o amatorze zwierzęcych wdzięków i wielkim dobroczyńcy tych nieskomplikowanych i bezdusznych organizmów. Jego wysiłek włożony w próbę ratowania rodzaju animalis to czysty pragmatyzm z jego strony, żeby nie rzec: utylitaryzm. Nie było innych zamiarów w instrukcjach boskich, by ratować zwierzęta przed zagładą niż ten, z jakim Adam zapoznał się w Raju dzięki Jahwe. Warto dodać, iż pierwszą ludzką czynnością w ogóle było nadanie imion zwierzętom, co świadczy o patriarchalno-feudalnych związkach człowieka z naturą, a jednym z pierwszych zaleceń Najwyższego dla człowieka było… posiąść ziemię i władać podległymi mu istotami. Podobnie błędnie interpretuje się postać Świętego Franciszka z Asyżu, którego miłość do zwierząt przywoływana jest w sytuacjach skrajnych, gdy presja ze strony heretyckiego świata wywierana na Instytucję konserwatywną jest ogromna. Czytelnicy łatwo skojarzą fakt, że istniał w średniowiecznej Italii pewien świątobliwy młodzian wywodzący się z rodziny łowieckiej, który z przyjemnością patroszył króliki i obezpierzał bażanty, o czym się nie mówi głośno, z wiadomych względów.
Zwierzę nie czuje. Od zawsze prowadzone są próby udomowień, od zawsze to człowiek, jako istota wyższa i sprawująca władzę dyktuje warunki. Błędem jest okazywanie troski zwierzęciu bardziej niż ono tego potrzebuje. Wówczas człowiek staje się zakładnikiem czy też więźniem tego ohydnego buntownika. Pryzpomina to nadopiekuńczą matkę, która zbiera żniwo w postaci krnąbrnego dziecka-potwora, którego wychowanie stoi pod wielkim znakiem zapytania, a jednocześnie wielkie wykrzyknienie narzuca się nad pojęcie „strata”. Bezpowrotnie gwałcone są ścieżki konserwatywnego świata, a meta jest, lub zdaje się pozostawać, na manowcach.
Biada Hemingwayowi, który ośmielił się rozważania o przemijaniu sprowadzić do poziomu zwykłej ryby! Biada Dino Buzzatiemu, którego pasją było przyrównywanie świata ludzi do świata zwierząt pod namową XVIII-wiecznego bufona, Buffona. Co jeszcze bardziej karygodne, świat zwierzęcy śmie przewyższać w tych żałosnych opowadaniach ten doskonały ludzki ład, na który pracujemy od zawsze. Heretyctwo doprowadziło do zbiologizowania człowieka i przyrównywania go do istot o niższych potrzebach, funkcjach, właściwościach i budowie. Nie wspomnę o języku i rowziniętej komunikacji werbalnej, który to problem bagatelizują z dzikim uśmiechem na ustach biolodzy. Pełnym prawem nazważ można ten świat animaleską. Żałosną denominalizacją, degrengoladą, którą dotknięte zostały wartości. Człowiek jest tylko zwierzęciem. Jakże żałosny jest to koniec człowieka, o jakim nie śnili najwybitniejsi profeci z Janem od Apokalipsy na czele!

Lill

Aż się chce powiedzieć: amen. W Biblii niższym, nieczystym gatunkiem staje się również kobieta. Dlaczego? Cóż... kto pisał Biblię? Mężczyźni. Człowiek tym zwierzęta przewyższa, że nauczył się pisać i od czasu do czasu wypisuje różne bzdury tudzież bzdurki.

witas

masakra

Luiza

Świetny...

robb

Co to za odpowiadanie jednym wyrazem?!

cyl

Nie wiem jak to skomentować.

Chrumka34

Tego nie da się skomentować ludzieeee

Arkel

Czytam twój drugi artykuł i drugi mnie zaciekawił, oby tak dalej Smile