Wena, inspiracje...

Martwa

A ja mam chyba zupełnie inaczej.
Mam zły humor, przychodzę ze szkoły i robię wszystko, żeby się tylko nie uczyć. Kończę, siedząc przed kompem i stukając w klawiaturę moje twory. Jednak najlepsze wychodzą mi wtedy, kiedy złapałam w łapki ową wenę. A ona mnie przeważnie łapie w kościele, gdy liczę ilość "y" wypowiedzianych w kazaniu. Chociaż dzisiaj przyszła tak sama z siebie i narastała w ciągu całego dnia, aż musiałam ją przelać na plik w wordzie.

Sanai

Mi wenę często przynoszą jakieś książki, filmy lub piosenki. Czasem, jak dzięki jakiejś piosence mam pomysł na konkretną scenę, potrafię słuchać tej piosenki tak długo, dopóki nie opiszę całej sceny.

roślinawędrowna

Mnie wena nachodzi w sposób absurdalny poprzez długie konfabulacje na gg, gdzie powstają nowe motywy, które później rozbudowuję w miarę możliwości najbardziej wyczerpująco. Mówię całkowicie poważnie. Mają rację jak mówią, że jest sens rozmawiać. Później przyjaciele to czytają i dalej to wszystko rozpracowujemy na inne szalone sceny. Zwykle sama się zajmuję spisywaniem i poszerzaniem historii o moje pomysły, ale czasem na blogach innych również pojawiają się ciekawe wątki. Stąd właśnie pochodzi tekst - prawdziwa legenda jest najbardziej kolorowa.

noise

Mad Len

A ja się zgadzam z Roślinką;p GG może być prawdziwą kopalnią pomysłów. Wiele razy już mi się zdarzało, że po konferencji siadałam do pisania.

Ogólnie rzecz biorąc ostatnimi czasy mam prawdziwą manię pisania i inspirujące może być dla mnie wszystko. Nawet widok gołębia ziadającego frytkę przy Mc'Donalds w Krakowie. Mam aż za dużo tej weny i nie mogę się zdecydować, co powinnam pisać.

Lill

Też mam za dużo weny, ale wreszcie wiem, co chcę pisać. Za to inspiracje do kolejnych scenek przyłażą same bezczelnie i wcale nieproszone. A to jakaś notka na twitterze, a to chmura na niebie, dzisiaj złapałam się na tym, że obserwowanie sprzedawczyni wydającej resztę natchnęło mnie do kolejnego wątku.

I świeczka, świeczka mnie inspiruje. Dostałam od koleżanki piękną świecę w kształcie połówki pomarańczy, ona teraz (świeca, nie koleżanka) stoi na biurku, pachnie i nawet nie trzeba jej palić, bo inspiruje samą swą obecnością.

Napady weny definitywnie są piękne.

roślinawędrowna

Ogólnie różne słyszane słowa zawsze gdzieś nakierowują na coś, co nas potem wciągnie i dostarczy uciechy na pewien czas. Uwielbiam gadu-gadu wiele się tam czasami zmyśla, tak jakoś to pisanie wtedy przyspiesza, żeby nadążyć za drugą osobą. Tak się pędzi od pomysłu do pomysłu i wszystko potem czarno na białym jest gotowym planem lub dodatkiem (w moim przypadku, bo nigdy się niczego dokładnie nie trzymam) do jakiegolwiek zdania.
Mnie wena zwykle odwiedza tylko w trakcie pisania. Tak to mam jakieś koncepcje co sekundę, ale po nich zajmuję się następnymi, a potem jakoś nic nie zostaje, bo się pogubię. Ostatnio staram się wszystko poukładać sobie, ale to rzeczywiście za dużo roboty przy tak słabej pamięci i zwyczaju nieprzykładania wagi do własnych słów.
Często cytuję ulubione sformułowania moich znajomych, żeby mogli siebie później odnaleźć i jakoś zawsze to praktykuje.
Bardzo chciałabym mieć dużo skojarzeń odnośnie tego, co widzę przed sobą, tak jak jest u was. Nie daję rady, chyba dlatego że ogólnie mam słabą spostrzegawczość. Niekiedy tylko mnie przy rozmowach na gg zachęci do opowiadania o sobie monitor, ale to takie głupstewka o nim nagadałam, że teraz mi wstyd. Razz

Sparks

A ja nie uważam, że nie ma czegoś takiego jak wena (choć bez niej też da się pisać, a jej brakiem przy niepowstawaniu nowych utworów tłumaczą się podobno tylko beztalencia). Owszem, jest, ale u mnie bierze się ona z wielu rzeczy, więc jest bardzo często.

Wena bierze się z...
-muzyki- może dlatego, że muzyka towarzyszy mi zawsze i wszędzie, ale nie wyobrażam sobie tworzenia bez muzyki; jeśli tworzę coś co zakrawa pod wytwór schizofrenicznego umysłu przeważnie robię to prze reggae (Junior Stress, Bob One, NDK, Bob Marley itd.); jeśli piszę coś "normalnego", np. zwykłą fabularną scenę, słucham muzyki, której słucham na co dzień, czyli dość ciężkiej (Caliban, Coalition, Bad Religion, AFI, 1125, Pennywise, Złodzieje Rowerów, Faust Again itd.); natomiast jeśli wczuwam się w jakiś romantyczny nastrój, piszę scenę miłosną czy coś takiego słucham przeważnie Starego Dobrego Małżeństwa lub "Everything I do" Bryana Adamsa, "Dłoń" Natalii Kukulskiej albo Grzegorza Turnaua.

-tłumu- może to nie do końca normalne, ale ja np. lubię usiąść gdzieś w centrum handlowym albo przy przejściu dla pieszych i obserwować tłum, zawsze znajdzie się w nim jakaś anomalia, człowiek, który swoim wyglądem czy sposobem bycia naciśnie ten guzik w mojej głowie

-osób duchownych- to już moje osobiste zboczenie; na start uprzedzam, że nie jestem fanatyczką, co więcej nie chodzę nawet do kościoła (śluby, pogrzeby, msze okolicznościowe- tak, poza tym raczej mi się nie zdarza); po rozmowie (broń Boże, nie spowiedzi!) z księdzem zawsze mam w sobie jakiś taki pstryk do pisania; często też w moich tworach pojawiają się takie osoby

-(e) spacerów- samotnych, długich i koniecznie ze słuchawkami w uszach, nie wyklucza to też posadzenia tyłka na jakiejś samotnej ławce, stojącej w szczerym polu i gapienia się w horyzont

-niewyspania- po trzech- czterech nieprzespanych nocach człowiek zaczyna mieć takie loty, że nic, tylko usiąść i pisać jakiś psychodeliczny twór; dla mniej wprawnych są to góra dwie noce Wink

-zmęczenia- nie wiem, jak u Was, ale u mnie przebiegnięcie 5-7 km daje kopa, świeżość umysłu i patenty na pisanie

-Olsztyna- zwłaszcza dworca, Wysokiej Bramy, Starego Miasta (okolic Ambasadora i kina, parku), parczku na Mickiewicza

-wody- może być w postaci jeziora, ale osobiście wolę morze- godzinny spacer z okazyjnym moczeniem nóg gwarantuje przypływ pomysłów. Ale również prysznic, rodzice zawsze się dziwią co ja tak długo pod prysznicem robię, a ja tam po prostu wenę za nogi łapię i nowe pomysły dopracowuję Wink

-obrazów- czasem, gdy zobaczę jakiś obraz, kolor, kształt, to coś się we mnie rusza, mam jednak w tej kwestii swojego boga- Beksińskiego

-wierszy- niektóre wiersze, zwłaszcza Tetmajera, popychają mnie do napisania czegoś nowego

-(e) środków transportu- uwielbiam się przemieszczać, a do tego zauważyłam, że właśnie w autobusie czy pociągu przychodzą mi do głowy najlepsze pomysły

-zapachów- kadzidełka, świeczki, herbaty, aromaty- to wszystko mnie nakręca

Mówiłam, że trochę tego jest, więcej już chyba nie, albo nie zdaję sobie sprawy bądź nie pamiętam.

Vampire

A mnie zainspirować może dosłownie wszystko. Chociaż nie ukrywam, że kopalnią pomysłów są sny, a to już moja osobosta fascynacja.
Lubię też obserwować zachowania, i to niekoniecznie tylko ludzkie; niejednokrotnie zdarzyło mi się przesiedzieć kilka godzin obserwując parkę kotek, włóczącego się psa, wędrującego po łące bociana, a raz nawet obserwowałam ambitną próbę ucieczki ze stawu hodowlanego pstrąga. Rozmowy z ludźmi, przeprowadzone czy podsłuchane, także są szalenie inspirujące. Mogłabym tu wymieniać bez końca. Ale może jeszcze coś, co też często owocuje pomysłem - bajki Disney'a (kocham! a już szczególnie "Mustanga z dzikiej doliny" i "Dzwonnika z Notre Dame'') i odpływanie w poezję śpiewaną, a konkretniej w muzykę Starego Dobrego Małżeństwa; to służy raczej wyciszeniu, skutkiem czego jest właśnie inspiracja.

Sanai

Na wenę jest dobra gorąca czekolada albo kakałko, o! xD

cheeza

Tyle czynników może mieć swój wpływ na to czy mam wenę czy nie.. Czasem wystarczy rozmowa, pewien odpowiedni dobór słó w jakiś nietypowy sposób. CZasem opadający liść, kołyszący się na wietrze, Czasem parę zdjęć.. No i ludzie, ludzie i jeszcze raz ludzie... ich zachowania, gesty, wypowiedzie.. Wszystko.. wystarczy posiedzieć i poobserwować, a pomysły same wpadają do głowy.
Zdecydowanie do czołówki wenotwórczych bodźców należy muzyka. Odpowiedni utówr, wystarczająco wymowny i mogę siedzieć całą noc i pisać..

Sanai

A ja mam jakiś taki dziwny dar, że jak leżę w łóżku i usypiam, to pojawiają mi się przed oczami konkretne słowa, które potem zapisuję na komórce O.O
A poza tym ostatnio zaczęłam mieć pomysły dzięki drobnym pracom domowym, których wręcz nienawidzę...

Atanvarne

Do mnie wena przychodzi najczęściej z muzyką. Słucham czegoś i widzę całą historię...
I góry. W górach "znajduję" tyle postaci i wątków, że muszę szybko pisać, żeby nic nie wymknęło się z pamięci Smile

W pisaniu i wymyślaniu pomaga mi jeszcze czekolada bakaliowa Smile

Jasmin

Mój wen przychodzi najczęściej z muzyką. Klasyczne utwory to dla niego prawdziwy raj. Czasami do pisania może mnie pchnąć zwykłe, codzienne wydarzenie, czasami coś od tak przychodzi mi na myśl. Zawsze po przeczytaniu książki, obejrzeniu filmu bądź anime w głowie kreuje mi się postać należąca do poznanego świata. Całe miesiące w głowie same układają się dla niej historie i zawsze korci mnie, by je opisać jednak nigdy tego nie robię. Wystrzegam się fanficków jak ognia. Czasami poproszę przyjaciółkę, by dała mi dwie postacie, a ja wymyślam ich historię.
Gdy już zaczynam pisać zawsze muszę mieć podkład muzyczny, piosenkę pasującą do konkretnego momentu. Pomaga mi to, jednak stwarza jeden duży problem. Tekst nie jest tak samo wartościowy, gdy czyta się go bez muzyki, przy której został napisany. Wypada wtedy o wiele gorzej.

Cosette

Inspirację czerpię zazwyczaj z obserwacji otaczających mnie ludzi. Z książek, teatru, kina... z własnych fantazji, z fantazji innych (nie, nie mylić ze ściąganiem pomysłów xD ) A, i z muzyki. Jeżeli o te ostatnie źródło weny chodzi, pomysły na opowiadania daje mi muzyka Epiki oraz ta ze sztuki Upiór W Operze, Andrew'a Lloyd Webber, a także z innych musicali.