Plagiaty

Pierre de Ronsard

Podobne plagiaty zdarzały się przy pracach habilitacyjnych Wink

Niestety, niewiele osób wie, że teksty w Internecie to czyjaś własność (intelektualna? nie znam prawnej definicji). Kradzież takowej nie będzie ścigana z urzędu, ani pewnie na wniosek pokrzywdzonego. Pozostaje nam, po ludzku, być w porządku. Wiem dokładnie, w czym jest problem - i zawsze będę potępiał przypisywanie sobie czyichś tekstów i zasług. No, ale niektórym nie zależy na rozwoju, ale krótkim uznaniu (bo powiedzmy sobie szczerze, na forum internetowym człowiek się nie dorobi, a i ma niemal samych swoich służących radą i krytyką. Ale nie zawracajmy sobie głowy, przeczytaliśmy (WY! Ja za późno tu przybyłem i się ze sprawą nie zapoznałem) ładny tekst, pani moderatorka wyłapała złamanie prawa, użytkowniczka pewnie za kratami, albo na innym forum kopiuje. Takie rzeczy zawsze będą miały miejsce, szczególnie jeśli ktoś potrzebuje dowartościowania, a jedyną drogą, jaką może sobie zaskarbić szersze grono jest Internet właśnie.
Gdyby du Bellay znał opcję kopiuj-wklej, pewnie by sobie wyciął nieznany lub mniej znany tekst Petrarki lub Ronsarda i dał ciemnemu ludowi do poczytania, a ciemny lud by kupił. Ronsard by się cieszył, ale to dałoby mu podstawę do napisania kolejnej samochwalczej krytyki. A Petrarka nic by nie zrobił, bo się urodził za wcześnie. Pech Wink

Ba, ludzie robili co innego. Gałczyński bowiem wymyślił sobie nieznanego angielskiego poetę i "jego" wiersze zanalizował i zinterpretował, przetłumaczył. I tak dostał jakiś stopień naukowy. Przy czym to były jego wiersze. Tacy byli ludzie ambitni.

Bo jeśli brak ambicji - a jest parcie na pozytywne komentarze, nic się nie da zrobić. Ludzie za bardzo przywyknęli do braku krytyki Wink

Mad Len

Pierre de Ronsard

Muuuuuućka

A ja znalazłem swoje opowiadanko - oczywiście znacznie przerobione - w jednym z tzw. "babskich" pisemek. Przerobione było na tyle, że w sprawie sadowej nie miałbym szans, ty niemniej kilkanaście zdań było wręcz identycznych, a końcówka - zerżnięta słowo w słowo ( z delikatną korektą szyku zdań).

Ten szmatławiec to chyba "Sukcesy i porażki".

EDIT:
PS. A od pewnego czasu regularnie przeszukuję neta w poszukiwaniu swojej twórczości - nigdy nie wiadomo, na co się natrafi Smile

Jedno z moich opowiadań (pierwsze, jakie w necie opublikowałem) ktoś wykorzystał w pracy magisterskiej, niestety nie mogłem wejść w linkę już (kopia też nie działała), więc nie znam więcej szczegółów Sad

Paya

Nie wiem, czy posiadam odpowiednie kwalifikacje do wypowiadania się w tym temacie - nikt mnie nigdy nie splagiatował (A może to zrobił? Nie wiem. Pisałam tylko jedno opowiadanie, które dawno porzuciłam.) Tak czy inaczej plagiaty nie wywołują we mnie takich emocji jak u niektórych osob w tym temacie. Co nie znaczy, że plagiat akceptuję. (co to, to nie.) Uważam, że osoba, która decyduje się na publikację swoich tekstów w necie powinna być w pełni świadoma zagrożenia płynącego z takiej decyzji. Internet to doskonałe źródło szybkiej popularności, ale trzeba się liczyć z faktem, że ktoś nas może perfidnie wykorzystać. Uważam, że osoby, które naprawdę cenią swoją twórczość (nie zrozumcie mnie źle - chodzi mi o konkretne plany związane z pisarstwem, a nie tylko hobby czy twórczość "po godzinach") powinny się dobrze zastanowić czy nie lepiej starać się o publikacje w prasie lub magazynach literackich. Wiem, że to trudne, ale moim zdaniem bezpieczniejsze.

Soba

Hien

Tia, podobną sytuację też tu mieliśmy, że przyszedł osobnik, wkleił tekst - autorki, którą znam przelotnie z innego forum, ale świat przedstawiony, styl, wszystko było z jej już jakiś czas i od paru opowieści ciągniętego uniwersum, a ten się uniósł gniewem, że to ona go splagiatowała i że to wobec niej powinny zostać wyciągnięte konsekwencje, bo on swój tekst pielęgnuje od iluś tam lat i taka mu teksty i pomysły kradnie.

Lill

Zastanawiam się ostatnio, gdzie przebiega cienka granica między solidną inspiracją i plagiatem. Zastanawiam się, bo spotkało mnie coś, co można podciągnąć - w zależności od zapasu dobrych chęci - pod jedną i pod drugą kategorię.

Bo co powiedzieć, kiedy znajomy (w tym przypadku znajoma) po przeczytaniu powieści umieszcza w swoim opowiadaniu kilka zdań łudząco podobnych do tego, co przeczytała? Zastanawiające podobieństwo sytuacji, reakcji bohaterów, a nawet słownictwa, co w ogóle mnie wpędza do grobu. Używam niekiedy specyficznych, moich określeń i dziwnie się czuję, kiedy potem odnajduję je w czyjejś twórczości.

Czy kilka niemal żywcem przerżniętych zdań i podejrzane podobieństwo fabuły to już plagiat w miniaturce czy jeszcze inspiracja? Czuć dumę (inspiruję ludzi!) czy zacząć się martwić?

Al Maretta

Czy zdarza wam się coś ściągnąć z innych powieści ?

czika · Wysłany: Czw 20:56, 01 Mar 2012 PRZENIESIONY Sob 8:37, 21 Lip 2012 Temat postu:

Trzeba pozyczad obre pomysły, inspirowac się nimi, ale nie mozna oczywiście posuwac się w tym za daleko.... Bo wiesz wiecie jak to sie nazywa.... Smile

roślinawędrowna

Ogólnie zawsze analizuję, w jaki sposób coś mogło powstać, by samej się nauczyć pisać. Tak naprawdę większa radość, gdy robi się coś nowego, jednak trzeba podpatrywać od najlepszych, żeby wiedzieć, w którym momencie u nas wreszcie powstanie coś dobrego. Ale tak na chama całkiem się wzorować, sięgać po te same motywy i tworzyć dla oryginału rodzeństwo, jest trochę żerowaniem na cudzej wyobraźni, kiedy mamy zaprezentować własną, a nie kogoś okradać. Chociaż oczywiście w pewnym stopniu nie wszystko jest od początku do końca nasze, trochę korzystamy z tradycji, mimo że da się zawsze odbić i pokazać własną wizję twórczości. Większość pewnie bazuje na tym, co już powstało, tylko czasem się pojawi autor, który się nie przejmuje jak go odbiorą i może nie raz odnieść sukces, gdy napisze ciekawie, a potem inni będą naśladować.
Czy roślina się wzoruje? Obecnie stara się możliwie jak najbardziej dokonać skrętu i odbić od wszystkiego, co łączy się z HP, mimo że go lubię, jednak jeden w zupełności wystarczy. Mi łatwo w sumie wymyślać oryginalne fabuły, bo mam bardzo głupie pomysły i każdy by je tylko wypychał z pamięci, żeby nie zaśmiecały głowy, a mi się niekiedy chce je modyfikować, aż w końcu mi się spodobają wszystkie ustalenia dotyczące szczegółów i przyczyn.
Trzeba mieć trochę odwagi, by być oryginalnym, zwłaszcza jak się w świecie literatury jest takim malutkim-początkującym i chce się tylko dorównać innym, więc ciężko ze swojego amatorstwa aspirować aż do samego mistrzostwa i człowieka o ponad przeciętnej wyobraźni.
Przede wszystkim roślina w ogóle niekiedy nie ma odwagi nic napisać, ale ostatnio po raz kolejny oglądałam HP i się śmiałam, jak ciamajdy biją na głowę nieustraszonych pogromców wampirów, więc samemu też można przynajmniej innym poprawić nastrój. Ogólnie zmagania górą, ale już chyba tracę wątek. Serdeczne pozdrówka z zamarzniętego Krakówka (jeszcze dwa lata i się wyprowadzam, yeah!).

Hien

Żadnego ściągania. Co to, bozia własną wyobraźnią nie obdarzyła? To się wtedy nie próbuje pisać. Owszem, wszystko już było i oryginalność to puste słowo, ale jeśli naprawdę celowo się kopiuje niewiele zmodyfikowany pomysł... to my bierzem łopatę i życzymy takiemu kopiście miłej z nią znajomości.
Inspiracja okej. Za ściąganie łopatą.
No tak. Tylko gdzie jest ta granica inspiracji i zżynania, hm? Może ktoś ma jakiś pomysł?

vyvy

"Owszem, wszystko już było i oryginalność to puste słowo" - Oj, z tym nie mogę się zgodzić. Zawsze znajdzie się ktoś z oryginalnym pomysłem, ewentualnie sposobem zapisu/przedstawienia. Świat jest wielki, O G R O M N Y.
No!

Hien

Ciekawy sposób przedstawienia - owszem. Ale poza tym nie ma niczego absolutnie oryginalnego, czego jeszcze nie było. Można ukazać od innej strony, wybrać mało wyeksploatowany aspekt i wtedy można mówić o tej oryginalności. Ale dążenie do niej nie ma sensu, lepiej skupić się na tym, by nawet coś już mocno zjechanego ukazać w sposób interesujący.

Pierre de Ronsard