Co lubicie pisać, a co nie?

Ewelina

Najbardziej lubię pisać, opowieści obyczajowe. Stworzenie bohaterów, ich postaci, to coś faszynującego. Często jeszcze przed zaśnięciem wpada mi jakiś pomysł do głowy, dotyczący moich bohaterów. Bywa tak, że są w mojej głowie cały dzień i po prostu muszę zacząć pisać. Ponieważ, boję się, że zapomnę coś znacznego. Jestem romantyczką, więc tematy miłosne nie są mi obce.

vyvy

Nigdy nie piszę romansów i kryminałów. Reszta tak.

Lill

Mam ostatnio skłonność do pisania... wszystkiego. Jasne, kryminały kocham, najbardziej lubię je tworzyć, bo powieść bez intrygi kryminalnej jakaś nie takaś jest... ale zaczęłam pisać i obyczajówki, i (półtora roku temu) political fiction. Okazuje się, że politykale w dużym stopniu są jak kryminały, jest intryga, trup zdarza się niejeden, motyw na tacy, tylko nie chodzi o sprawcę, a o okoliczności państwowe Wink

Hien

I właśnie dlatego politykal to dobra rzecz. Kryminał to kryminał - raczej niższa półka, ale gdy dodać politykę - od razu robi się lepiej. Nawet my ostatnio - przez was! - dodajemy szczyptę tego i owego z tego dziwnego świata polityki i władzy. Ale wam to przynajmniej na zdrowie wychodzi - macie opowieść nieosadzoną w żadnym gatunku, gdzie przeplata się mnóstwo wątków... taak, może nawet zbyt wielkie mnóstwo xD

Lill

*prych, prych* Niższa półka? To chyba tylko ogólne przekonanie ;P Jest mnóstwo kryminałów na poziomie znacznie wyższym niż literatura ze średniej czy nawet wyższej półki.
Oj, wiem, wiem, mam na was zły wpływ. Ale przyznajcie, że wątki polityczne są takie urocze! Można pomordować, potruć, obalić nie tylko wódkę...

Soba

Tak fajnie sobie poczytać o swoich przekonaniach sprzed x-lat :p w cytatach listopad 2010

Hien

Tak, Lillchen, wiemy, co jeszcze można obalić. Wiemy. I po Akuninie nie wrzucamy kryminału tak szybko na niższą półkę. Ale obaczcie - co można nabyć w sklepikach i kioskach? Romanse i kryminałki. To tworzy pewien obraz gatunku.

Soba, scen erotycznych wcale a wcale nie trzeba. Z pewnością natomiast konieczny jest ogrom odwagi, by stworzyć dzieło bez scen erotycznych. Ta chęć szokowania, gdy w twojej powieści nie ma ani jednego wątku ewidentnie romantycznego. Albo co gorsza postać, która w ogóle nie manifestuje swojej seksualności. Toż to skandal na pół świata zachodniego będzie.

A my sami nie wiemy, co lubimy pisać. Wszystko, co tylko nam przyjdzie do łba. I tyle. A nie lubimy... nie lubimy... nie lubimy chyba tego, co nam nie przyszło samo do łba, tylko się wciska jakaś obca maniera, która marudzi nam nad uchem, żeby bardziej się do czytaczy łasić.

Soba

Ja zawsze takie sceny dawałam, ale w nowym projekcie nie ma jeszcze ani jednej, i nawet jak sobie myślę "trzeba by dać" to i tak kończy się na niczym, bo jej nie potrzebuję. W ogóle moja bohaterka stała się bardzo aseksualna, mimo zę zazwyczaj były one bardziej. i stwierdzam, że to raczej dla treści lepiej.

Pierre de Ronsard

Ja tam zawsze improwizuję Smile

A scen erotycznych nie zawieram, gdyż wyprzedził mnie pewien Rosjanino-Amerykanin, niejaki pan Nabokov.

klonik

Lubię pisać krótkie opowiadania, niestety wiersze nie moja bajka

Bartek173

Od czasów podstawówki pisanie przychodziło mi nader łatwo. Zawsze miałem czwórki i piątki z opowiadań, rozprawek itd. Najbardziej fascynuje mnie pisanie powieści. Niestety, jestem leniem i zwykle zajmuje mi to dużo czasu. Confused

Mucha

Ja mogę opisać cokolwiek, pod jednym warunkiem. Że mam wenę. Czasami jest tak, że siadam i w jeden wieczór mam napisany jeden rozdział. Bo opowiadanie pisze się samo. Czasami jednak potrzebuję kilku dni przerwy. Łatwo mi jest stworzyć akcję dynamiczną, z grozą i z dużą mieszanką czarnego lub nawet bardzo czarnego humoru. To jakoś na podstawie pracy zawodowej wychodzi mi najłatwiej. Problem jest u mnie gdzie indziej. Nagrać to z ukazaniem barwy emocji w głosie, gdzie mikrofon błędów nie wybacza - oooooo to już inna bajka. Czasami podchodzę do nagrywania swojej twórczości po kilka razy. Ale i na to jest metoda Smile