Zaczarowane miejsce [M]

Martwa

Taka moja mała wariacja. Kumpela namówiła mnie, aby to tu opublikować, więc to robię. Mam nadzieję, że nie pożeracie w całości:P

Spokój i cisza, oto, jak można by opisać to miejsce.
Jest tutaj małe jeziorko o zaskakująco czystej wodzie, w promieniach słońca mieniące się kolorem turkusu. Obok, tuż przy brzegu, rośnie duża wierzba, smukłe witki moczy w gładkiej toni, mącąc ją trochę i tworząc koła, które rozchodzą się i nikną nam z oczu. Zielona trawa jest miękka w dotyku i zaprasza, aby usiąść i odpocząć. Obok korzenia drzewa stoi okrągły głaz porośnięty mchem niczym pluszem, przywodzący na myśl fotel. Wiatr wkrada się tutaj rzadko, a jeśli już, to delikatnie szumi w gałęziach wierzby i przynosi nowiny z zewnątrz.
Nie ma tu wiele, ale to co jest każdemu wystarczy w pełni, bo to jest właśnie takie miejsce, zaczarowane.
Dlatego przychodzę tutaj co tydzień. Siadam na trawie, wdycham świeże, rześkie powietrze. Rozwiązuję sznurówki glanów, ściągam skarpetki i zanurzam stopy w chłodnej wodzie, zupełnie już mącąc jej dostojny spokój. Opieram się plecami o kamień, palcami przebieram wśród zielonych kosmyków trawy. Przymykam oczy i słucham jak gdzieś kumka żaba, ptak wyśpiewuje ballady. Wdycham zapach, narkotyczny, który powoduje, że czuję się kimś zupełnie innym niż jestem. Bywa, że fruwam w przestworzach, wśród białych obłoków i uśmiecham się do was z góry. Czasem tańczę w płomieniach, albo bawię się w chowanego i włażę pod ziemię i aby mnie mimo wszystko znaleziono, stawiam krzyż na wierzchu, tuż nad moją kryjówką.
Może się wydawać, że jest tam nudno. Nic, tylko woda, trawa, drzewo, głaz i myśli, które cię tam łapią i obezwładniają. Ale to nieprawda, czasem mam towarzystwo i wtedy jest naprawdę cudownie.
Żeby zdobyć tam przyjaciela, wystarczy jedynie wyciągnąć z torby paczkę ciasteczek, koniecznie takich okrągłych, pszennych z kawałkami czekolady. Zawsze mam problem, żeby sama ich nie zjeść, ale tak po prostu nie można, bo wtedy nici z naszej operacji. Należy je położyć tuż obok siebie i poczekać kilka miłych sekund.
Po chwili słychać „pyk”. Można porównać ten dźwięk do wyciągania korka z butelki wina, ale to nie oddaje całego tajemniczego i odświętnego charakteru owego pyknięcia. Trwa bardzo króciutko i już nie jesteś sam. Z uśmiechem stwierdzasz, że ciasteczek za to nie ma.
Jest za to słoń. Duży, uśmiechnięty i pastelowo różowy. Na głowie ma czarny, matowy cylinder i ciągle masz wrażenie, że ten zaraz mu spadnie. Ale to nigdy się nie zdarza, bo to jest takie właśnie miejsce, zaczarowane.
- Cześć – mówi nosowym głosem słoń i należy mu wtedy grzecznie odpowiedzieć.
- Cześć, Różowy Słoniu – mówisz więc. – Jak ci się wiedzie? – pytasz, ale nie zdradzasz ciekawości, pluskasz nogami w wodzie, obserwujesz jak kropelki iskrzą się w słońcu.
- Ano, jak zawsze. Jestem już o krok od sensu życia – odpowiada ci twój nowy towarzysz i wzdycha przez swoją trąbę. Musisz go wtedy poklepać po różowej, twardej skórze, żeby mu pokazać, że jesteś z niego dumny i go wspierasz. On wtedy uśmiechnie się, ale oczami i zobaczysz iskierkę radości w ciemnej toni jego wzroku.
- Taki sens życia musi być bardzo daleko – stwierdzasz, tak na wpół refleksyjnie i całą twoją uwagę zabierają obłoczki na błękitnym niebie i obstawiasz w myślach, który wygra ten szalony wyścig.
Słoń milczy chwilę, wzdychając nad swą różową niedolą. Ale zauważa, że ty jesteś zajęty czym innym, więc stara się pozyskać kompana do rozmowy.
- Nie masz więcej ciasteczek? – pyta lekko kokieteryjnie, przekrzywiając łeb i prowokując swój kapelusz do upadku. W odpowiedzi kręcisz głową, a słoń znowu wzdycha, tym razem bardzo głośno i niezmiernie nostalgicznie. – Lubię ciasteczka – mówi w formie usprawiedliwienia.
- Ja też – dodajesz i teraz już wiesz, że masz wspólne zainteresowania razem ze swoim nowym przyjacielem. Aby przekonać się, czy inne twoje pasje słoń także podziela, mówisz – lubię też podmuchy wiosennego wiatru i zimowe prószenie śniegu.
- Śnieg jest fajny – zauważa słoń i uśmiechasz się, bo wiesz, że już jesteście przyjaciółmi na śmierć i życie.
Takie jest właśnie zaczarowane miejsce. Spokojne i ciche, od czasu do czasu pełne wzdychającego Różowego Słonia i myślę, że jest naprawdę cudownie. A tak niewiele potrzeba, by do niego dotrzeć. Wystarczy zajrzeć do drugiej strony lustra, dosięgnąć wysokiego kredensu babci, który w porównaniu z naszymi małymi wymiarami wydaje się Mont Blanc, i schować się w zapomnianej, niedostępnej szufladzie. Jest tak blisko, a mimo to niewiele osób o nim wie.
Zaczarowane miejsce to jest nasza tajemnica i tylko nasza, nie możesz jej nikomu innemu zdradzić, bo wtedy ono pryśnie, jak bańka mydlana. Wiem o niej tylko ja, Różowy Słoń wraz z swoim kapeluszem i ty.

Hien

Jak dla mnie prześliczne, ale to tylko zdanie starej, wiernej fanki. "Zaczarowane miejsce" jest takim spokojnym, łagodnym i pozytywnym opowiadaniem, no... mnie się bardzo podoba, jest jednym z twoich najlepszym, w sumie może nawet najlepsze.

Arturious

Bardzo ładne opisy na początku. Widać że potrafisz przekazać to co widzisz. Zamieszanie wprowadza co chwila zmiana pierwszej osoby. Raz mówisz o bohaterze jako ja a za chwile jako on. W jeszcze innym fragmencie używasz liczby mnogiej.
Poza tym jest OK

Airel

Hm... Uwagi?
W zdaniu

Martwa

Poprawiłam:)
Dziękuję za tak miłe opinie i różne pod względem narracji. Nie wiem w końcu czy jest zła, czy nie...
Ja lubię to opowiadanko, bo jest Różowy Słoń. I jest takie... Kubusiowe, w moim odczuciu.
Kubusiowe - przymiotnik, który właśnie utworzyłam. Oznacza kult książek "Kubuś Puchatek" i "Chatka Puchatka", które są moją biblią...

Hien

Wolę Muminkowe, ale skoro Zaczarowane Miejsce jest Kubusiowe, zacznę czytać o Puchatku.
Naprawdę ładny tekst, ale chyba nie mogę się wypowiadać w tym wypadku obiektywnie. Po prostu nie dam rady.