Z nieznajomym [M]

elsewhere

Deszcz mocno uderzał w parapety. Wiatr zawzięcie szamotał się z drzewami. Chłód wypełniał każdy, nawet najmniejszy, kawałek ulicy. Zimnej, brudnej i opustoszałej…

Gorące oddechy mieszały się ze sobą. Głośne jęki i krzyki rozkoszy rozpływały się we mgle ciemnej nocy. Zaszklone tęczówki, niczym migoczące gwiazdy, wyrażały niezmąconą namiętność. Nieokiełznane dłonie, błądzące po twojej aksamitnej skórze. Usta wyznaczające parzący szlak pożądania wzdłuż twojego brzucha. Puszyste, miękkie brązowe włosy na umięśnionej klatce mężczyzny. Język sprawnie doprowadzający na skaj uniesienia.

Okrągły księżyc bezczelnie zaglądał przez niezasłonięte szyby. Wiatr dobijał się niewidzialnymi piąstkami, a deszcz bezdennie przygrywał nową, bezimienną melodię.

Kilka szybkich, posuwistych ruchów. Niezmącona rokosz, niekiełznane pożądanie i dzika namiętność. Pokój utopiony w okrzyku apogeum uniesienia. Kilkanaście głębszych oddechów.

Zimny wiatr ochładza zaparowane okna, okalające dwoje nieznajomych mgiełką tajemniczości. Księżyc z zawstydzeniem chowa blade oblicze za ciemne chmurzyska. Deszcz z cichym chichotem opada na zmoknięty chodnik.

Dobrze zbudowany mężczyzny, którego imienia nawet nie znasz, zwleka się z twojego dużego łóżka. Jego jasne włosy wydają ci się jeszcze bardziej potargane niż w chwili gdy przekraczaliście próg małego mieszkanka. Niebieskie oczy wciąż roziskrzone pożądaniem, lica okryte lekkim rumieńcem, niedawnej rozkoszy. Ciemność tak słodko okrywa jego nagie ciało, kiedy je przyodziewa w czarne dżinsy i białą koszulę. Nie znasz jego imienia, nazwiska, twoja niewiedza nawet Cie nie przeraża. Nie jest przecież pierwszym, który bez słowa wychodzi „po”.

Dudnienie deszczu z chwili na chwilę staje się coraz słabsze. Wiatr zaprzestaje wojny z kilkoma dębami za oknem. Chłód na zewnątrz jakby gorętszy.

Kiedy do twoich uszu dociera cichy trzask zamykanych drzwi, czujesz dziwną pustkę i żal.
A gdzie twój książę na białym koniu. Gdzie to chrzanione „i żyli długo i szczęśliwie”? A miłość wypełniała każdy z ich kolorowych dni…

Księżyc nieśmiało oświetla twoją zmęczoną twarz. Krople niedawno opadłego deszczu spływają ku mokremu parapetowi, starając się prześcignąć wiatr, chcący je osuszyć.

Jak zawsze zapalasz papierosa, napawając się wszędobylskim dymem. Otulona ciepłą kołdrą siadasz na parapecie wpatrując się w obraz za oknem. Zaciągasz się uspokajającym tytoniem, wytężając wzrok, z nadzieją zobaczenia niknącej postaci. Niedopałek gasisz w białej popielniczce, po mężczyźnie ani śladu. Zmęczona ruszasz do łóżka, w którym jeszcze niedawno namiętnie kochałaś się z nieznajomym.
Nie robi to na tobie żadnego wrażenia. Nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz, gdy nieznajomy odchodzi pozostając bezimiennym… Już nawet nie chcesz tego zmieniać.

Jest to mój pierwszy tekst, więc mam nadzieje, że nie zostanę pożarta.

Hien

Martwa

Mi się podobało. Właśnie ta forma bezpośredniego zwrotu do czytelnika była ciekawa.
Też lubię blondynów. Ale o szarych oczach:P