Tutaj (M).

Cavv

Witaj, nieznajomy.
Proszę, podaj mi rękę. Nie bój się, przecież jestem tylko małą dziewczynką. Chodź ze mną, chce ci coś pokazać.
Widzisz tą huśtawkę kołysaną przez jesienny wiatr? To tam samotnie spędzałam popołudnia. Kiedy unosiłam się w górę na tym kawałku drewna, wyobrażałam sobie, że moje życie wcale nie jest takie okropne. Mamusia mogłaby czytać mi bajki o złych smokach i pięknych księżniczkach. Tatuś wracałby na noc do domu i całował mnie w nosek na dobranoc. Miałabym przyjaciółki, z którymi bawiłabym się lalkami ubranymi w kosztowne sukienki.
Spójrz tam, na ten ogromny dąb. Czasami wdrapywałam się na niego i patrzyłam z góry na cały świat. Tak przynajmniej mi się wydawało. To zabawne, obserwować śpieszących się ludzi, wiedząc, że na ciebie nikt nie czeka.
W tym parku goniłam za motylami. Bardzo podobały mi się ich barwne skrzydełka i niezwykła lekkość. Zawsze chciałam latać tak jak one. Bez trudu unosić się w powietrzu, nie myśląc o niczym. Tu też bawiłam się letnimi liśćmi. Kochałam jak świat pogrążał się w ich ciepłych barwach.
A ta kamienica? Tutaj spędzałam noce. Musiałam porzucić marzenia i spojrzeć prawdzie w oczy. Nie zawsze świat jest taki, jak byśmy tego chcieli.
Rozejrzyj się po tej ulicy. To tu umarłam.
Tam, na cmentarzu jestem ja.
Michelle MacLean.
1998r. - 2006r.
___
Podejście drugie.

roślinawędrowna

Całkiem w niezłym stylu napisane, w sam raz na dziewczynkę i jednocześnie na osobę, która wspomina jak to fajnie było żyć, nie ważne, że nie wszystko układało się po myśli, ale prawie. Tylko szkoda, że tak szybko kończy się ta historia, bo zaraz pojawiają się pytania, co się stało wtedy na tej ulicy, chociaż piratów na drogach jest masa (ostatnio zginął w mojej okolicy jeden w sutannie, gdy wyprzedzał na jednopasmówce, wokół roboty ziemne, chociaż sama sobie tak wyobrażam jego wizerunek, ponieważ podobno ubrał się po cywilnemu). Obrazek parku cudny, wiadomo gdzie się udać, kiedy pojawia się smutek.
Dobrze było, tylko mi mało. Błędów żadnych nie wypatrzyłam, ani na niczym nie zaryłam w piasek, zgrzytów brak.

ana

Bardzo mi się podoba. Krótkie ale z charakterem. Swietnie stworzony mistyczny klimat, świetny pomysł. Pięknie ujęta natura i realizm. Realistycznie i prawnie stworzony portret dziewczynki, przekaz jej myśli ukazanie jej świata. Pomysłowe zakończenie datami

KarolinaBas

Cavv witaj! Zrobił na mnie wrażenie owy króciutki szkic,ale tak wyrazisty, tak charakterystyczny;bez zbędnych upiekszeń,ale z kolorowymi, nostalgicznymi wspomnieniami... i tak brutalny. Boli ta śmierć.Pozdrawiam serdecznie i gratuluje realizacji pomysłu!

Laj-Laj

Muszę przyznać, że ta króciutka miniaturka ma swój urok. Styl bardzo dobrze dopasowany do bohatera. A najbardziej mi się podoba to zdanie: "To zabawne, obserwować śpieszących się ludzi, wiedząc, że na ciebie nikt nie czeka". Jeśli sama to wymyśliłaś, to moje najszczersze gratulacje, bo takie perełki windują tekst na wyższy poziom.

Pierre de Ronsard

Trzy zarzuty:
1. Amerykanizacja świata przedstawionego. Myślałem, że minęły czasy, gdy Hollywood miało monopol na kino, książkę i telewizję, a nazwisko bohatera inne niż anglofońskie nie wchodziło w grę. To takie cool. Niemniej, to tylko jeden, niewielki element. Szkoda, że nikt nie wpada na to, aby pogrzebać dalej i postać swoją nazwać Simao, Xiyang, Arweładze, Santos Smile

2. Narracja: wszystko ładnie, pięknie. Nie ma błędów, nie ma się nawet czego przyczepić. Ja rozumiem język pisany, odpowiedni rejestr, narrację. Ale tu mamy zero realizmu, narrator zupełnie nie pasuje do swojego języka. Mamy piękny opis baśniowy, ale nijak nie można go powiązać z dzieckiem. Może martwe są mądrzejsze?
3. Przewidywalność: dużo już tego było Smile

Poza tym wszystko OK. Ale skoro mamy wytykać błędy, doszukujemy się negatywów Wink

Aszka

Przede wszystkim: dlaczego tak krótko?! Ja świetnie rozumiem, że czasami więcej nie znaczy lepiej, ale w tym wypadku aż się prosi o to, żebyś się bardziej rozpisała, rozwinęła poszczególne elementy opisu. Niewiele, ale na tyle, żeby tekstu było, myślę, ze dwa razy więcej. Nie wiem, czy to czujesz, ale są takie przeogromne luki między jednym zdaniem, a drugim. Potraktuj to jako komplement, ostatecznie oznacza to, że czytałabym Cię więcej i więcej.

Ale wracając: fakt, motyw powtarzany, nic oryginalnego. Szczególnie 'nieznajomy' i szczególnie patologia (bo dobrze zrozumiałam...?) w rodzinie. Boli mnie trochę to zdanie: