Myszka[M]

Saphira

- Myszka…? Myszka, odezwij się.- Chodził po pokoju nie zapalając światła. Czułam jego badawczy wzrok, chociaż , logicznie rzecz biorąc, nie był w stanie zlokalizować miejsca mojego pobytu. Zdawało się, że ciemność gęstnieje z każdą chwilą, a cisza boleśnie rani umysł. On chyba też to wyczuł. Zdezorientowany podszedł do okna i oparłszy dłonie na parapecie, wyjrzał na zewnątrz. Niebo zasnuły ciężkie, ołowiane chmury, pierwsze krople deszczu równo uderzały o szyby. Zagrzmiało. Jasna błyskawica oświetliła pokój.
- Boję się…- szepnęłam, kuląc się w swojej kryjówce. Ściana pod biurkiem dawała oparcie, którego potrzebowałam, więc przylgnęłam do niej najmocniej jak potrafiłam. Chłopak ukląkł i zaciekawiony, zajrzał w szczelinę.
- Prawdziwa z ciebie Myszka. - powiedział z uśmiechem- Ale teraz wyjdź z tej norki. Co właściwie tam robisz?- patrzył uważnie, oczekując odpowiedzi. Milczałam, drżąc na całym ciele. Paweł musiał to wyczuć, bo przysunął się bliżej. Poczułam na ramieniu jego silną, a jednocześnie delikatną dłoń. Pod wpływem dotyku jeszcze mocniej zadrżałam.
- Co jest?- Pawłowi oczy rozszerzyły się ze zdumienia, tak, że przypominały teraz dwie ogromne, czarne dziury. Wstał i nie pytając o pozwolenie włączył światło. Dopiero teraz, wśród jasności, mógł wyraźnie dostrzec moją zwiniętą w kłębek postać.
- Myszka, chodź do mnie, porozmawiamy…- dopiero teraz dotarło do mnie, że po raz kolejny użył tego dziwnego zdrobnienia, przezwiska właściwie.
- Dlaczego mówisz do mnie w ten sposób?- spytałam, powoli wychodząc z kryjówki.
- Myszki lubią strychy i ciemne zakątki, poza tym są małe i bezbronne, zupełnie jak ty- z uśmiechem pomógł mi wstać. – Powiesz, co się stało?
Usiedliśmy na kanapie, właściwie Paweł usiadł, ja zwinęłam się w kłębek tuż obok niego. Zaczęłam opowiadać. Mówiłam powoli, nieskładnie, wciąż łykając łzy, jednak nawet nie zauważyłam, kiedy opowiedziałam Pawłowi wszystko po kolei. O bracie, który po raz kolejny użył najbardziej wyszukanych inwektyw, jakie zna polski słownik i ojcu, któremu posłużyłam jako worek treningowy. Mój przyjaciel patrzył zdziwiony. Wyraźnie nie wiedział, co powiedzieć, więc tylko przytulił mnie do siebie. Podziwiałam w duchu jego odwagę. Wiedział, że się boję, ale nie zrezygnował, a ja też z nim nie walczyłam. Siedzieliśmy przytuleni, a nad nami przewalały się kolejne fale nawałnicy.

noise

Mnie się spodobało, tylko szkoda, że nie ma jakiegoś wprowadzenia do tego pseudonimu Myszka.

Przypomina mi to taką zachętę do przeczytania książki, jaką umieszcza się z tyłu na okładce. Nie chciałabyś rozwinąć tej miniaturki ? Ja strasznie żałuję, że to już koniec.

Saphira

być może zostanie rozwinięta, choć to raczej opis pewnej rzeczywiście zaistniałej sytuacji i wolałabym, aby nigdy nie musiała zostać dopisana kolejna część

Mad Len

Mi natomiast specjalnie się nie spodobało.
Po pierwsze, Naoise ma rację, to pojedyncza scenka wyrwana z większej całości.
Po drugie, rzeczona scenka choć napisana w miarę poprawnie, nie wzbudza we mnie żadnych emocji. Nic, zero, nada. Tematyka poruszana już wiele razy i owszem, może zrobić wrażenie na czytelniku nawet za tysięcznym razem, ale jeśli o mnie chodzi - opowiadanie musi być naprawdę bardzo dobre. To natomiast jest zwyczajne. Mamy przeciętny styl, oklepany pomysł i bohaterów, o których nie wiemy właściwie nic.
Na osłodę powiem, że dość ciekawa wymiana zdań odnośnie bycia Myszką, która chowa się w norce i lubi ciemne zakątki. Piszesz poprawnie i sądzę, że jeśli nie przestaniesz, będziesz w stanie stworzyć coś ciekawego. Ale ta miniaturka po prostu do mnie nie przemawia.

Saphira

Dziękuję. Co do pisania, na pewno nie przestanę, zważywszy na jakie studia wybieram się od października. Jest jeszcze kilka moich prac, lecz nie wiem, czy mam je publikować

Enigmatyczny

Sam nie piszę bezbłędnie, ale kilka potknięć zauważyłem, czego raczej w tak krótkim tekście nie powinno być.