Migawki - Ostatnia Pieśń [M]

Craig Liath

Hm, oto co rodzi się w głowie szalonego barda, zbudzonego bladym świtem.
Tekst świeży (wręcz dzisiejszy), jednak obawiam się, że gdybym dłużej zastanawiała się nad jego dodaniem - zwątpiłabym i wylądowałby na dnie szuflady.
Proszę o szczerą i brutalną krytykę^^".

"Ostatnia Pieśń"

Mężczyzna zaciągnął się dymem, przymykając lekko oczy. Nawet postronny obserwator, mógł zauważyć, że intensywnie myśli nad wyborem opowieści.
W niskiej, ale za to dużej jaskini tłoczyły się dziesiątki ludzi, łaknących fantastycznych krain i dzielnych książąt, ratujących niewiasty w opałach. Jednak w głębi serca, każdy z nich chciał innej historii. Takiej, która pozwoliłaby wykiełkować stłumionym na dnie duszy marzeniom i popchnęłaby do ich realizacji.
Fedro Złote Usta, zdawał sobie jednak sprawę, że zawarcie wszystkich tych pragnień w jednej pieśni graniczyło z cudem. Wiedział także, że nie ma wyboru, gdyż cena porażki była zbyt wysoka nawet jak dla niego.
W niewielkim otworze, nad głowami widać było niebo. To po jego kolorze obliczał czas pozostały do wschodu słońca. Pory, w której to ostatnie słowa miały wypłynąć z jego ust.
Zmęczonym wzrokiem powiódł po twarzach znajdujących się najbliżej ludzi. Powiadano, iż dobrzy bardowie, potrafią rozpoznać trawiące człowieka smutki i pragnienia po jednym wejrzeniu w oczy. A on, w swym fachu uważany był za najlepszego.
Odetchnął głęboko i szarpnął delikatnie strunami lutni.
- Pozwólcie zacni towarzysze, że dziś to ja będę ustami waszych marzeń i wszystkich pragnień pochowanych w najgłębszych zakamarkach duszy. Posłuchajcie mej ostatniej pieśni. Nie o dzielnym rycerzu, czy mądrym magu, żyjącym na skraju puszczy, lecz o człowieku takim jak każdy z was, którego jedyną troską było szczęście rodziny w nadmorskim kraju zwanym Aivall…
I tak toczyła się historia, której przyszłość tworzyła się wraz z następnymi słowami.
Przed oczyma zebranych powoli ukazywały się niezmierzone krainy poprzecinane wstęgami bystrych rzek wpadających wprost do zdradzieckiego morza gdzie słońce płakało słonymi łzami nad losem biednego rybaka. A wraz ze słońcem, płakali zebrani w jaskini ludzie, gdyż dla wielu z nich była to opowieść o nich samych.
Jednak, gdy tylko wątłe promienie świtu omiotły ściany pieczary, Fedro Złote Usta dostrzegł jedno niewzruszone serce w tłumie wzdychających nad losem bohatera ludzi. Jasnowłosa dziewczyna, przytulająca do swej piersi załzawioną staruszkę, wpatrująca się w niego ze smutkiem.
Och, w jej ciemnych oczach dostrzec można było cień współczucia dla mężczyzny po śmierci ukochanej żony i to, że wraz z nim przeżywała miłosne uniesienia ostatniej nocy. Jednak, jej serce skrywało tak odmienne pragnienia, iż bard zrozumiał, że nawet śmierć tysiąca niewinnych, nie poruszyłaby głębin jej duszy.
Ostatni raz zaciągnął się dymem ze swojej ulubionej fajki, który przybrał gorzkawy smak porażki.
Dopiero, gdy katowski miecz spadał na jego szyję, a oczy na krótką chwilę spotkały się z oczami dziewczyny, dostrzegł w jej spojrzeniu prawdziwy płomień.
Ponury dźwięk rogu rozbrzmiewający nad Aivall, niósł wiadomość o śmierci kolejnego śmiałka…

***
Jeden z mężczyzn siedzących w gospodzie machnął ręką i z powrotem pochylił się nad swoim kuflem.
- Marny z ciebie bard, dzieweczko. Weź się lepiej do roboty – zaśmiał się ochryple karczmarz, rzucając siedzącej na szynku dziewczynie, brudną szmatę.
Jasnowłosa ze złością zeskoczyła na podłogę przyozdobioną warstwą słomy i skierowała się ku wyjściu.
- Kto to widział, by kobita chytała się bajdurzenia…- dobiegł ją jeszcze czyjś śmiech nim drzwi karczmy „ Pod wydrwigroszem” zamknęły się z trzaskiem.

Bajkopisarz

Całość jest dosyć ciekawa, pełna niedomówień...

Dziewczyna - bard opowiada pewną dziwaczną historię... Kobieta nie spotyka się jednak z aprobatą słuchaczy, a w konsekwencji mężczyźni prawią jej seksistowskie uwagi (zresztą podobała mi się tutaj stylizacja językowa na typowego menela).

"Ostatnia Pieśń" to swoiste opowiadanie w opowiadaniu, dwa w jednym. (A nawet, jak się okaże potem, trzy w jednym) Wink

Jeżeli chodzi o "Złotoustego" to jest on kreowany na wspaniałego twórce tekstów lirycznych, który potrafi dosłownie z niczego stworzyć przecudowną balladę. W momencie, kiedy go poznajemy, coś zagraża jego życiu... Najprawdopodobniej bierze udział w jakimś konkursie... Musi tak zagrać na emocjach słuchaczy zgromadzonych w tajemniczej jaskini, aby doprowadzić ich do wzruszenia i łez. Początkowo Fredo ma poważny dylemat, próbuje odgadnąć gusta i upodobania odbiorców. Tutaj zaznacza się problem każdego twórcy piszącego w rzeczywistości - Czy pisać pod publiczkę, czy też podążając własną drogą? Smile

Bard wybiera to drugie i zawierza swojemu instynktowi, ostatecznie jednak ponosi śmierć, ale nie z powodu niedoskonałości swojej pieśni, lecz z winy słuchaczki, która ma serce z kamienia.

Jaka jest relacja między kobietą z karczmy, a Złotoustym? Wyczuwam tu wyraźny kontrast: bard - nieudacznik oraz bard - mistrz. Może właśnie dziewczyna opisuje swój ideał, może taka chciałaby być - poruszać ludzkie serca.

Patrząc jednak z szerszej perspektywy to autorka tworzy całą opowieść. Jest ona podobna w pewnym sensie zarówno do kreowanej bohaterki (między innymi jeżeli chodzi o płeć), jak i do bohatera, pisze bowiem własne teksty i pragnie ich aprobaty. Może "Ostatnia Pieśń" jest jeszcze bardziej przewrotna niż się na pierwszy rzut oka wydaje. Może jest ukrytą, żartobliwą autoprezentacją autorki, która odczuwa ze jej prace nie spotykają się z ciepłym przyjęciem (albo, że odbiorcy ich nie rozumieją), a jednocześnie chciałaby, aby opisywane przez nią historię poruszały dusze...

Ostatnia teza jest trochę ryzykowna, ale nie można jej odrzucić nie znając autorki i jej usposobienia...

Jest już dosyć późno, pozostałe uwagi, również krytyczne napiszę już jutro...

Hien

Wasza prywatna królowa hien zabiera się do roboty. Czas coś przeczytać.

Bajkopisarz

Szczerz mówiąc to bardzo denerwują mnie takie skrajnie niesprawiedliwe oceny, jak ta powyżej... Dla Pani Hieny (snobistycznie zwącej się królową) mam pewną radę: Zanim zaczniesz oceniać to przeczytaj choć dwa razy tekst. Zauważyłem, że nauczyłaś się kiedyś interpunkcji i teraz szpanujesz, ale nie potrafisz nawet zauważyć zastosowania tak oczywistych zabiegów jak stylizacja językowa. Pytanie typu: "Co znaczy chytać" jest przejawem ignorancji.

Korzystając ze sposobności wypowiem się o wszystkich "znawcach" literatury, co mają w głowie jedynie jeden szablon świata fantasy i do tego zgranego motywu porównują wszystkie opowiadania. Sęk w tym, że na każdy tekst trzeba patrzeć inaczej... Widzę, że na tym forum jedynie wielkie objętościowo opowieści fantasy mają szansę na pochwałę... To smutne...

Przypomina mi to podstawówkę, kiedy Pani oddając dyktando mówiła:

- Jasiu, tylko jeden błąd - 5
- Piotr, kilka błędów int. i jeszcze ze 2 ort- 1

Ludzie, to nie jest dyktando!

Na deser jeszcze kilka słów...
1. Opisywana historia wcale nie musi dziać się w świecie fantasy.
2. Opowiadanie jest bardzo dobre, a jeżeli ktoś ma problemy ze zrozumieniem tekstu pisanego to proponuje przeczytać ponownie.

Pozdrawiam

Mad Len

Uprzejmie proszę, by pan Bajkopisarz na przyszłość załatwiał takie sprawy na pw. Przypominam, że tutaj ocenia się cudze teksty i wypowiedzi, a nie samych autorów. Opowiadanie ma prawo się podobać, albo nie, jednego wprawi w zachwyt, innego zanudzi na śmierć. Póki opinia wyrażana jest w kulturalny sposób, nikt jest powinien się jej czepiać.

Co więcej: powyższa wypowiedź nic nie wnosi, nie ma nic wspólnego z opowiadaniem i była kasowana przed moderatora. Została po prostu uznana za zbędny offtop. Tymczasem pan Bajkopisarz uparcie wkleja ją od nowa, zmuszając do wyciągania sprawy na forum ogólne. Widzę, że już dwa ostrzeżenia ma na koncie, więc nowego nie daję, ale proszę o zrozumienie, że skoro mod coś wykasował, to widocznie łamało to regulamin i nie należy znów wklejać tego samego.

A tak przy okazji - jeśli komuś zachce się nazywać Czyngis Chanem, to nie można mu w Necie tego zabronić.
Na ewentualną odpowiedź czekam na pw. Od tej pory wszystkie wypowiedzi nie związane w żaden sposób z opowiadaniem, będą kasowane.
ML

I jeśli już się wypowiadam. Craig, ładna scenka, chociaż nie wzbudziła we mnie żadnych większych emocji. Mam wrażenie, że czegoś w niej brakuje, choć trudno mi dokładnie określić, o co takiego może chodzić. Styl całkiem niezły, nie widzę niczego, do czego można się przyczepić. Takie opowiadanie do przeczytania i zapomnienia, ale myślę, że to chyba nie miało być jakieś wielkie dzieło.

Craig Liath

Hm, nie spodziewałam się, iż ktoś w ogóle to skomentuje o.O
Cóż, dzięki Hieno za wskazanie błędów (eh, chyba nigdy nie nauczę się porządnie stawiać przecinków). Natomiast co do "chytać", jak zauważył Bajkopisarz, błąd był celowy.

Bajkopisarz

Owszem w opowieści dziewczyny jest wiele niedomówień, ale moim zdaniem to dobrze. Jedynie nakreślone miejsce akcji, można tylko przypuszczać, co dzieje się z głównym bohaterem... To wszystko sprawia, że odbiorca nie może przejść obok tekstu obojętnie. Osobiście skłaniam się do motywu konkursu na śmierć i życie, ale to nie jest chyba jedyny sposób interpretacji. Zarówno jego śmierć, jak i przewrotne zakończenie tekstu ukazaniem zdarzeń mających miejsce w karczmie, zaskakuje.

Taki sposób opisywania przez dziewczynę kreowanego przez nią świata jest po prostu konsekwencją przyjętego sposobu narracji. Moim zdaniem uwydatnia to najistotniejsze elementy opowieści: Konkurs, opowieść, śmierć barda... Dokładny opis jaskini może sprawiłby, że konwencja nie byłaby tak wyrazista.

Jeżeli chodzi o bohaterów to tekst odchodzi od konwencji przedstawiania bogatego życiorysu bohaterów, mamy okazję jednak zobaczyć ich zachowanie na pewnym krótkim odcinku, w sytuacji ekstremalnej. Fredo jest bliski śmierci, jednak mimo wszystko zachowuje trzeźwość umysłu, odwagę (przecież mógłby próbować ucieczki, ale tego nie czyni). Można powiedzieć, że w pewien sposób jest też dzielny, bo potrafi stawić czoła wyzwaniom. Wchodząc już na grunt moich personalnych odczuć to kojarzy mi się ze stereotypem filozofa, siwego, z brodą, palącego fajkę (chociaż wygląd nie został opisany). Co do dziewczyny to niewiele można powiedzieć... Wiadomo na pewno, że jest bardem, stara się zdobyć uznanie tłumu, co ostatecznie kończy się niepowodzeniem. Nie jest to bynajmniej jej wina, gdyż opowieść jest całkiem przemyślana, ale chodzi bardziej o usposobienie pijaczków, których chyba nie obchodzi nic oprócz kufla piwa. Ta niewdzięczna grupa słuchaczy ma też (jak większość ludzi prostych i niewykształconych) duże przywiązanie do stereotypów, nie uznaje kobiet parających się czynnościami tradycyjnie "męskimi".

Uważam, że to ciekawe i miejscami zaskakujące opowiadanie Wink