Durne wygłupy [M]

Kuma

Pisane tak, ot...

Betowała Aribeth. Dziękuję Ci, kochanie. :*

Dla Pani o błękitnych oczach i pełnej dolnej wardze...

Durne wygłupy

Durne wygłupy, powiadają. A my się śmiejemy, bo przecież się z tym zgadzamy, prawda? Nie jesteśmy dorosłe, jesteśmy jeszcze dziećmi, nie musimy być poważne, mamy prawo do zabawy. Moje wargi na ułamki sekund lądują na twoich, miękkich, wilgotnych... Po chwili spoglądasz na mnie, śmiejąc się szczerze, a ja dołączam się do tego śmiechu.

Bo przecież to nic nie znaczy...

Ludzie patrzą na nas pobłażliwie, widząc nasze złączone dłonie. Śmiejemy się radośnie, splótłszy ze sobą ze sobą długie palce. Twoje są bardzo szczupłe i giętkie, wydają się takie delikatne. Ściskam je mocniej, gładząc niby to od niechcenia kciukiem twoją ciepłą skórę. Idziemy pewnie przez miasto, trzymając się za ręce i nie zamierzając się puścić. Nie jesteśmy dorosłe, logicznie rzecz biorąc jesteśmy jeszcze dziećmi, choć temu zaprzeczamy. Nie musimy być zawsze poważne. Możemy chodzić za rękę.

Bo przecież to nic nie znaczy...

Patrzymy sceptycznie na trzy łóżka, na których musimy pomieścić się w czwórkę, wraz z koleżankami. Jedno spojrzenie na twoją twarz i już wiem, jak to będzie wyglądać. Dziewczyny patrzą na nas z niedowierzaniem, kiedy kładziemy się obok siebie na wąskim łóżku i przykrywamy puchową kołdrą. Na jej białym, nieskazitelnym tle twoje włosy wydają się jeszcze jaśniejsze, a twarz jeszcze bledsza. Kładziesz się tyłem do mnie, a ja odwracam się do twoich pleców i obejmuję cię w pasie, przyciągając do siebie. Chwytasz moją dłoń i unosisz do twarzy, kładąc ją sobie pod rozgrzanym policzkiem.
- Dobranoc – szepczesz, ziewając i po chwili zasypiasz.

Bo przecież to nic nie znaczy...

Jesteś z nim szczęśliwa, widzę to w twoich jasnobłękitnych oczach. A ja nie chcę odbierać ci tej radości. Opowiadasz mi z przejęciem o nim, o waszych planach, o was, a ja słucham, zaciskając zęby i starając się tak naprawdę nie słyszeć. Teraz jesteście wy, nie ma nas i czuję, że moje marzenia ulatniają się, rozpływają w powietrze, uciekają. Nie powinnam, ale to robię. Krzyk, kilka wyzwisk, łzy, trzask drzwi... Koniec przyjaźni. Dlaczego? Ponieważ jestem słaba, bo nie powiedziałam ci... Nie zrozumiałabyś.

Bo przecież to nic nie znaczy...

van Gogh New

Hm, hm, hm... jak dla mnie, to zastosowałaś tutaj zbyt szybkie rozwiązanie akcji. Zdecydowanie za szybkie. Mogłaś się jeszcze tym tekstem podelektować i wtedy mógłby on być całkiem niezły! Stylistycznych błędów raczej Ci nie powytykam, aczkolwiek:

Hien