Deszcz [M]

Cera

Krople deszczu spadały z ciemnego, zasnutego czarnymi chmurami nieba. Uderzały o liście, które szeleściły cicho, uginając się pod ich ciężarem. Krople zatrzymywały się na ułamek sekundy, a potem grawitacja ściągała je w dół.
Niżej były inne liście. Rytm się powtarzał.
A jeszcze niżej znajdowała się ziemia, gdzie krople z pluskiem łączyły się z innymi kroplami, tworząc kałuże.
Niektóre krople spadały na dach. Spływały do rynny, a stamtąd na ziemię. Ich podróży towarzyszył miarowy szum.
Jeszcze inne krople rozbijały się o szybę, bębniąc cicho.
Deszcz wygrywał swoją melodię, kołysząc ludzi do snu.
Aressanmare raczej z niego wybijał.
Jej życie nigdy nie było wolne od ponurych wspomnień. Zawsze była ich więźniem, tak jak więził ją ten dom. Ale taka noc przypominała nadejście kata.
Wszystko zaczęło się – a może skończyło – pewnej deszczowej nocy, kiedy zza strug wody niemal nie było widać świata i żaden rozsądny człowiek nie wychodził z domu.

*

Bębnienie deszczu o metalowy dach irytowało coraz bardziej. Zimno i wilgoć przenikały do szpiku kości. Ise zastanawiała się, jaki, u licha, diabelski podszept nakłonił ją do objęcia akurat tego stanowiska. Przecież mogła siedzieć teraz w ciepłej, suchej karczmie, zaledwie dwa kroki stąd…
Tyle, że Ise jeszcze bardziej niż deszcz, działali na nerwy pijacy.
Poruszyła się ostrożnie, żeby rozruszać zesztywniałe od siedzenia w tej samej pozycji mięśnie. Trzy godziny. Doprawdy, istniały ciekawsze sposoby spędzania czasu. Szczególnie w deszczową noc.
Wytężyła swoje czułe uszy. Inny człowiek nic by w tym deszczu nie usłyszał, ale ona wyłowiła odgłos kroków. Szybki, nerwowy stukot kobiecych obcasów o kamienie.
Nareszcie.
Ise cicho wyślizgnęła się z kryjówki wprost pod strumienie deszczu. Ale teraz to już nie miało znaczenia. Jeśli się jej uda, za chwilę nie będzie jej już groził żaden deszcz.
Nie mogło się nie udać.
Dziewczyna była niewysoka, owinięta w obszerny przeciwdeszczowy płaszcz. Szła szybko w kierunku Ise.
A Ise była jej zgubą.
Wojowniczka obrzuciła tęsknym spojrzeniem płaszcz dziewczyny. Dużo by dała, żeby móc się pod nim schronić. Szybko odsunęła te myśli. Musiała skupić się na zadaniu.
Podeszła bezszelestnie do dziewczyny. Uniosła pałkę i zamachnęła się.

*

To pewnie Agher, pomyślała ze znudzonym rozbawieniem, kiedy obok niej niemalże znikąd pojawiła się jakaś kobieca postać.
Chyba jej nie doceniał.
Kobieta zamachnęła się, celując w jej głowę.
Na pewno nie spodziewała się, że dziewczyna, zamiast upaść, zręcznym unikiem odsunie się poza zasięg pałki i zaciśnie drobną dłoń w czarnej rękawiczce na jej nadgarstku.
Uścisk był żelazny.
Pałka wysunęła się z ręki napastniczki. Dziewczyna z łatwością powaliła ją na mokry bruk. Wyjęła sztylet i dotknęła ostrzem szyi kobiety.
Uśmiechnęła się, chociaż nikt nie mógł tego zobaczyć.
– Powiedz tylko jedno słowo – wyszeptała. – Kto?
– Wal się, suko.
Dziewczyna przycisnęła ostrze odrobinę mocniej. Deszcz natychmiast zmył krople krwi.
– Co za godna podziwu lojalność – powiedziała.
Szybkim ruchem wbiła sztylet aż po rękojeść.
– Agher – mruknęła, patrząc jak kobieta wije się w konwulsjach. Spokojnie wyciągnęła sztylet i schowała go.
I wtedy rozpętało się piekło.
Wyskoczyli na nią zewsząd, nie dając najmniejszej szansy na ucieczkę. Broniła się zaciekle, ale co z tego. Co z tego, że jednemu rozpłatała gardło, a drugiemu przecięła tętnicę.
Było ich po prostu zbyt wielu.
A kiedy już wisiała bezbronna w ich ramionach, nadszedł Agher.
Był piękny. Nawet teraz nie potrafiła temu zaprzeczyć. Piękny i groźny, chociaż o tym wiedzieli tylko nieliczni. Wyglądał jak anioł. Wydawało się, jakby od jego doskonałej twarzy i jasnych włosów biła złocista poświata.
A może to oczy dziewczyny odmawiały jej już posłuszeństwa.
Podszedł do niej powoli i delikatnie dotknął jej policzka. Dziewczyna nie umiała się temu sprzeciwić. Nie stać jej było na pogardę. To był anielski dotyk.
Oczy mężczyzny wpatrywały się w nią z uwagą, spokojnie. Miała ochotę kląć, ale nie była w stanie oderwać od nich wzroku.
– Twoje imię.
Nie, pomyślała. Proszę, powiem ci wszystko, ale nie to.
Milczała.
Agher czekał cierpliwie. Wiedział, że w końcu powie.
Dziewczyna pokręciła powoli głową.
Zadarła z nim i teraz musiała za to zapłacić. Imię to była władza. Jeśli pozna je on, ten demon o anielskiej twarzy, czeka ją wieczna niewola.
– Twoje imię – powtórzył spokojnie. Nie była w stanie dłużej się opierać.
– Aressanmare – wyszeptała. Zamknęła oczy. Spod jej rzęs wypłynęły łzy rozpaczy.
Zdradziła.
Już nigdy nie będzie mogła spojrzeć sobie w twarz.
– Nienawidzę cię, Agher – wyrwało się z jej ust.

*

Aressanmare nie mogła spać. Wstała i podeszła do okna. Oparła czoło o chłodną szybę.
Jej więzienie. Odkąd zdradziła mu swoje imię.
– Nienawidzę cię, Agher – powtórzyła.

Hien

Po pierwsze: GDZIE jest oznaczenie? Przeczytałaś regulamin działów twórczych? Bo nie wydaje mi się.

Mad Len

A ja się nie zgadzam.
Mam wrażenie, że jednak te powtórzenia były zabiegiem celowym. Może oprócz tej pałki. Specjalnie zresztą nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Co do imienia Arrasemare nie odbiega wcale specjalnie od innych imion fantasy.

A jeśli chodzi o fabułę... to początek. Trudno stwierdzić, czy dalej będzie lepiej czy gorzej, ale moim zdaniem jak na razie: nie jest źle. Jestem zainteresowana i to, czy zostałabym stałą czytelniczką byłoby uzależnione od tego, jak przedstawiać będzie się kolejny rozdział. Styl natomiast jest na pewno lepszy niż w setkach historii fantasy jakie czytałam.

(PS. Malario, większość niezłych tekstów z gatunku fantastyki jakie czytałam z początku jest niezrozumiała. To jak dla mnie urok wielu htego typu historii)

Hien

Powtórzenia bardzo mi przeszkadzały, i jak na mój gust, jest ich za dużo, żeby je uznać. Poza tym oceniłam to jako krótką formę, jako że brak tu jakiegokolwiek oznaczenia, które mówiłoby co to za twór.
Może i jest to lepsze niż większość tekstów fantasy, ale ogólnie nie przepadam za tym gatunkiem, a te kilka książek, z którymi się zetknęłam, spaliłam na stosie. Z wyjątkiem Tolkiena. Jak dla mnie stwierdzenie, że jest wiele gorszych tekstów nie usprawiedliwia autora nieco lepszego tworu.
Ok, pojawia się kilka ładniejszych sformułowań, ale jak dla mnie ten tekst wygląda po prostu na pisany kompletnie nieuważnie i niesprawdzony po napisaniu.

Cera

Po pierwsze: Aressanmare. A-res-san-ma-re. Po drugie: powtórzenia są zamierzone. Oprócz nieba zasnutego kroplami, gdzie się pomyliłam. Miały być chmury. Po trzecie: opowiadanie zostało po napisaniu przeczytane. I po czwarte: Malario, jeśli nie lubisz fantasy, to po cholerę czytasz?

Martwa

A Ty, skoro nie podoba Ci się krytyka, nie powinnaś publikować swoich tworów.
Jest obok tytułu znaczek [m], a on, o ile się nie mylę, oznacza miniaturkę, czyli opowiadanie dość krótkie. A jak na coś takiego, to Twój twór, mym zdaniem, jest kiepski.
Nie ma żadnej myśli, ani praktycznie pomysłu.

Hej, hej, spokojnie dziewczyny, co?
Cero: Malaria ma pełne prawo krytykować. Od tego jest to forum.
Matwa: nie wydaje mi się, żeby twój komentarz był tutaj potrzebny, bo na temat tekstu powiedziałaś tylko dwa zdania. I obie jeśli chcecie kontynuować tą rozmowę, przenieście się na pw.
A tak PS. W sumie Malaria w jednym punkcie ma rację na pewno. Ten tekst miałby rację bytu jako coś dłuźszego. Teraz dopiero dodałaś oznaczenie M, albo je przeoczyłam: byłam święcie przekonana, że to ma mieć ciąg dalszy. Jako miniaturka niestety naprawdę nie ma większego sensu, bo mamy tu jedynie jedną scenkę, dziejącą się w świecie, o którym nic nie wiemy, z udziałem nieznanych nam bohaterów. ML

Cień

Nie mam nic przeciwko krytyce, tylko nie rozumiem ludzi, którzy czytają coś, czego nie lubią.

1. Nienawidzę parkingu Luna/Harry, a czytam opowiadania, w którym są parą. Czemu? Bo mam nadzieję, że trafię na coś ciekawego. (I trafiłam, choćby S&S)
2. Ile razy mam prosić żeby nie offtopować?
3. Będę wdzięczna za wyjaśnienie mi, czy Cera i Cień to jedna osoba, czy tylko dwie koleżanki. Na pw, nie tutaj.
ML

Milva

Początek był ciekawy. Lubię historię zaczynające się od dokładnego opisu przyrody, albo jej elementu, czyli w tym przypadku deszczu. Trochę przeraziło mnie imię bohaterki - jak już zostało tu powiedziane, przydługie i trudne. Moim zdaniem imiona głównych postaci powinny być łatwe do zapamiętania. Można się później "pobawić" przy drugoplanowych.
Dalej widać wyraźne zainteresowanie autorki literaturą fantasy. Rozumiem, że to opowiadanie miało takie być, a przynajmniej ocierać się o te klimaty.
Niestety zakończenie mnie rozczarowało. Nic nie z niego wynika. Ciągle nie wiem, jak i dlaczego bohaterka jest uwięziona, czy mowa tu o uwięzieniu rzeczywistym, czy może bardziej psychologicznym. Być może chciałaś zostawić czytelnikowi większe pole do własnej interpretacji, ale ja osobiście wolę bardziej konkretny koniec historii. Nawet w krótkim opowiadaniu można bardziej rozwinąć fabułę.

Cień

Powiedziałam, co miałam do powiedzenia o "Proroctwie Krwi", to teraz tutaj. Tak, "Deszcz" jest mój. I "Aniaveri" też. Jakie licho kazało mi to robić pod nickiem Cera - sama nie wiem. Mam swoje kaprysy i dziwactwa, o czym wspomniałam już na samym początku.
Raz zapominalska Cienista zapomniała, że jest niewłaściwie zalogowana i napisała coś pod "własnym" nickiem. Problem polega na tym, że gdyby nie zapomniała, nie napisałaby tego. Bo Cera to... inna osoba. Nie bierzcie poważnie moich postów napisanych przez "Cerę". Nie mają nic wspólnego z prawdą.
Okej, teraz o "Deszczu", żeby było na temat.
Jak to zwykle bywa, w pewnym momencie stwierdziłam, że zgadzam się z krytykami i sama nie wiem, o co właściwie miało w tym chodzić. Napisałam więc nową wersję, chyba trochę bardziej sensowną. Pojawi się tu kiedyś, tak myślę. Ale jeszcze nie teraz. Jeśli za miesiąc nadal będzie mi się wydawała znośna.

Zdaje się, że po raz kolejny będę musiała wprowadzić zmianę w regulaminie.
Wydawało mi się, że to, że dwóch kont mieć nie można jest jasne - jak się okazuje, jednak nie. Nie dość, że miałaś dwa konta, to jeszcze na pytanie, czy tak jest odpowiedziałaś przecząco. Na razie leci ostrzeżenie. Jedno z kont zostanie też usunięte - sama zdecyduj które.
Mad Len.