Cierpienia..[M]

Zebra

To moje pierwsze opowiadanie które wstawiam na forum. Nie jestem doskonała wiec tez nie pisze doskonale. Prosze o wskazanie błędów i o krytyke. Wink

))

***

Powiedziała nie. Nie miała już ochoty. - Stop. W końcu krzyknęła. Ból ciągle rozdzierał jej serce. Powoli traciła nadzieje ze kiedykolwiek przestanie o nim myśleć. Jej dusze pochłaniała depresja. Zadawała sobie pytanie. - Czemu ja.? Czy ktoś inny nie może cierpieć zamiast mnie.? Ja już nie mogę.! Ostatnie zdarzenie. Ostatni pocałunek. Ostatnie słowo. To już było i nigdy się mi nie powtórzy. Chciała. Tak bardzo chciała mieć go przy sobie. Tulic i mówić mu te kochane słowa. Tak tego chciała i pragnęła. Wiedziała jednak ze to się nie spełni. Świat. Ten okrutny i bezlitosny zesłał na nią ogromne cierpienie. Brak szczęścia i miłości. Ona ,taka mała istota na świecie, chciała być tylko kochaną. Ciężko oddychała. Płakała. Ciągle myślała.. Myślała o samotności. Zadzwonił telefon. Z niechęcią wstała i odebrała. Usłyszała szum. Nikt nic nie mówił.
- halo.
Powiedziała w końcu. Dobiegły tylko śmiechy dużej liczby osób. Rozłączyła się. Chcąc znów się położyć przerwało jej pukanie do drzwi. Podeszła do nich. Chciała zobaczyć przez wizjerek kto to, lecz został zasłonięty przez osobę pukająca. Przez chwile odczuła pewne uczucie które mówiło do nie żeby nie otwierała. Ona jednak tego nie posłuchała. Otworzyła drzwi. W nich ujrzała go. Cudownego, ale tez raniącego bruneta. Niezwykłego bruneta. Bruneta o niebieskich oczach. Pana d.d. Zamarła. Nie widziała kompletnie co robić. Znów ją opętał, ten wzrok. Nie potrafiła oderwać od niego oczu. Uśmiech pojawił się nagle na jego ustach.
- Nie. -powiedziała sama do siebie. Nie pozwól, żeby znów cie w sobie rozkochał. Zamknij drzwi. Już to miała zrobić, kiedy on przerwał jej to.
- Nie zamykaj drzwi.- Powiedział, patrząc jej głęboko w oczy.- Chce tylko porozmawiać.
- Nie wierze ci i nie mam ochoty z tobą rozmawiać. Zaprotestowała najlepiej jak potrafiła.
- Bym ci uwierzył, gdybym nie wiedział, że nadal mnie kochasz.
- Ja ciebie nie kocham! Przestań mówić takie bzdury. Odejdź . Nie chce żebyś tu był i wdarł się do mojego serca, które zostało przez ciebie wiele razy zranione.!
- Daj mi tą ostatnią szansę.- Powiedział patrząc się z politowaniem. Nie potrafiła mu odmówić.
- Ale nie zranisz mnie kolejny raz.?
- Nie.- powiedział stanowczo i bardzo przekonywując.
-Obiecujesz.?
- Tak obiecuje.
- Dobrze, a więc wejdź...
**
Dała mu szanse. Nie dotrzymał słowa. Zostawił ją kolejny raz. Była naiwna. Znowu. Jednak nadal nie potrafi oderwać od niego wzroku. Muszę to zrobić inaczej będę do końca życia przez d..d raniona. Nie wytrzymam tego kolejny raz. Mój czas się skończył. Przykładając sobie pistolet do głowy wymawia ostatnie zdanie - Już ci nie zaufam!

Bajkopisarz

Tragedia nieszczęśliwej miłości widziana oczami (i sercem) bardzo wrażliwej dziewczyny.

Plusem niewątpliwe jest subiektywne przedstawienie doznań bohaterki i przekonywujące oddanie jej stanu emocjonalnego- smutku (rozpaczy) oraz walki z samą sobą.

Nie możesz natomiast zapominać o zasadach interpunkcji i składni. Wydaje mi się, że niepotrzebnie stawiasz kropki przed wykrzyknikami i znakami zapytanie (chyba, że miał to być wielokropek, ale wtedy powinnaś postawić trzy kropki). W obrębie zdania powinna być ujęta cała myśl, nie możesz oddzielać kropkami jego poszczególnych, logicznie powiązanych, część. Unikaj rymów.

Ogólnie rzecz ujmując to nie są mankamenty wielkiej wagi, gdyż nie zakłócają poważnie przekazu tekstu.

Zastanawiam się, czy sytuacja powstała od początku do końca w Twojej wyobraźnie, czy też inspirowałaś się (chociażby w części) obserwacjami świata rzeczywistego...

No to wypada mi życzyć powodzenia w tworzeniu kolejnych opowiadań Very Happy

KamoFreak

Moim skromnym zdaniem, stawianie kropek w każdym wolnym miejscu, zdecydowanie pogarsza odbiór tekstu. Do tego przed niektórymi kropkami znajdowały się jeszcze niepotrzebne spacje.

Hien

Na początek muszę się poskarżyć na zapis. To nie poezja, gdzie wszystko jest dozwolone, a ten tekst wygląda, jakbyś na chybił trafił wstawiała jakiekolwiek znaki interpunkcyjne metodą hurtową. Nie mówiąc już o tytule, który zawiera dwie kropki - jakby waćpani nie wiedziała, jest to błąd. Albo trzy albo jedna - pośrednich wyjść nie ma, abstrahując już od tego, że po tytułach kropek nie zwykło się dawać. Literówki, przecinków albo nie ma, albo wciśnięte kropki, albo spacja przed nimi, ogonków często brak, kropek nad ż i kresek nad ć także. Nie, nie, nie. Tego się nie da niestety czytać. Najpierw zadbaj o formę i poprawność, a potem dawaj ludziom do czytania, bo wrzucanie tekstu tak najeżonego i strzelającego błędami jak z karabinu, to obraza dla czytelnika. I to poważna. Nie szanujesz czytelników, nie chce ci się nawet sprawdzić, czy Word czegoś na czerwono nie podkreśla, to lepiej nie publikuj. Prosisz o wskazani błędów? Wrzuć tekst do Worda i przejrzyj podręcznik do interpunkcji, bo chcąc błędy wytknąć, musiałabym przekopiować cały tekst.

Tematycznie także nie zachwyca, co więcej sprawiłoby, że miałabym ochotę rzucić klawiaturą przez okno, gdybym nie przywykła. Czym może zachwycić kolejna historia Wertera, który jest tak żałosny, że nie potrafi nawet w minimalnym stopniu wziąć życia w swoje ręce? Ile już było takich historii? Abstrahując już od koszmarnej lakoniczności czy faktu, że facet jest tylko niebieskimi oczami i czarnymi włosami, a nie cechami charakteru chociażby. Pannica w tekście jest niczym innym, jak tylko pustą nieszczęśnicą na siłę, która z zapędami masochistycznymi po prostu chyba lubi miauczeć, a nawet nie pofatyguje się, żeby poznać swojego faceta. Pfef!