Ulotność chwili [M]

Sanai

Ulotność chwili

Moje własne cztery ściany. Niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju azyl dla niespokojnej duszy. Cisza. Błoga cisza, melodia wspanialsza od każdej innej. Smuga słonecznego światła, wpadająca do środka przez jedyne okno. A w tej smudze tańczące drobinki kurzu, mieniące się niczym miriady diamencików.
Czym właściwie jest życie, jeżeli nie przerwą w śmierci? Jaki ono ma sens? Zastanawiam się nad tym, obserwując świat z okna. Jakże się różnię od tych wszystkich ludzi! Jakże jestem inna! Inna niż wszyscy - samotna, nieszczęśliwa, niekochana, niezrozumiana... Wrażenie, że nie pasuję do tego świata, potęguje się w mym sercu z każdym jego uderzeniem. Dlaczego tak musi być? Niepoprawna marzycielka, buntowniczka z przymusu, skrzywdzona przez los dziewczyna, na przekór całemu światu. Gdzież tu miejsce dla takiej? Czego szuka, czego pragnie?
Czego ja pragnę? Poznać w końcu definicję słowa „szczęście”. Osiągnąć ten stan. Tylko jak? Dzięki sile miłości?
Miłość... Cóż to za słowo? Pojęcie bardzo wszechstronne. Jednak w moim słowniku takowe nie istnieje. Samotność jest moją domeną, moim przeznaczeniem, moim delirium. Alfą i Omegą mojej egzystencji. Dotyk ukochanego mężczyzny, jego subtelny uśmiech, radosne oczy, patrzące na mnie z nieopisaną czułością... Wszystkie te chwile, tak piękne i tak ulotne, zaklęte w krystalicznie czystych łzach, które wylałam nad jego czarno-białą fotografią.
Pustka. Życie, kruche jak porcelana, toczy się dalej, lecz czas nigdy nie przemija. Czas jest wiecznością. A my tkwimy razem, zamknięci w jego głębokiej spirali.

noise

Pseudofilozoficzne, ale chyba każdy ma taki okres, w którym zadaje sobie te pytania i trochę się nad sobą użala.

Mnie się niestety nie podoba.

Aquedita

Niczym wpis z pamiętnika. Ma swój urok, choć intymny.
Podoba mi się sam wstęp ładnie dobrałaś słowa, no i przedostatni akapit o fotografii czarujący. Ale to porównanie z porcelaną pod koniec chyba jednak banalne.