Sąsiadka [M]

Drew

Długo się zastanawiałam, czy coś dodać, ale stwierdziłam, że w końcu niczego nie tracę. Jedno z moich pierwszych króciutkich opowiadań. Jeśli w ogóle można tak je nazwać. (;

„Sąsiadka”

Przeszła przez ulicę i znalazła się pod blokiem babci. Po chwili już stała przed drzwiami do mieszkania i nadusiła dzwonek. Usłyszała kroki i nie minęło dużo czasu, kiedy babcia ukazała się w drzwiach.
-Witaj kochanie!
Uśmiechnęła się i przesunęła, żeby zrobić przejście Monice. U babci w mieszkaniu było zupełnie inaczej niż w domu. Panowała tutaj inna atmosfera. Taka... atmosfera dawnych lat.
W pokoju stała stara komoda, która zawsze robiła na Monice duże wrażenie. Zrobiona z drogiego drewna, z pięknie rzeźbionymi roślinnymi ornamentami. Na niej stały fotografie, przedstawiające ślub babci, chrzciny córki, a dalej zdjęcie z synem.
Babcia była bardzo sentymentalna i w całym mieszkaniu, oprócz nowych sprzętów stały przedmioty, które miały swoją historię.
-Jesteś głodna? Właśnie zamierzałam podgrzać sobie zupę pomidorową, chcesz?
-Bardzo chętnie.
Babcia potrafiła naprawdę świetnie gotować. Usiadły przy kuchennym stole. Zupa była pyszna.
Ale babcia dzisiaj była jakaś inna. Małomówna. To nie było do niej podobne.
-Coś się stało? – zapytała dziewczyna.
Babcia powoli podniosła głowę i spojrzała na nią. Spojrzała na nią bardzo przenikliwie. Monika nie wiedziała, co powiedzieć. Patrzyła tylko na babcię, czekając na to, co zrobi.
-Czego oczekujesz od życia?
Jej wzrok był taki poważny. To nie było ot, takie sobie błahe pytanie.
-Ja... nie wiem...
Babcia spuściła wzrok i oparł głowę o rękę. Po chwili znowu zapytała:
-Jak to nie wiesz?
-No.. chciałabym zdać dobrze maturę, dostać się na studia, założyć rodzinę...
-Tego każdy oczekuje – przerwała jej. – Nie masz żadnych oryginalnych planów?
Oryginalne plany? Jeśli marzenia są oryginalnymi planami, to oczywiście, że je miała, ale nigdy nie brała ich pod uwagę, bo... No bo czy marzenia mogą się spełnić? Kiedyś marzyła o tym, żeby zostać piosenkarką, być kimś sławnym, teraz chciałaby zostać dobrym lekarzem. Znanym lekarzem. Ale dlaczego babcia o to pyta?
-Mam marzenia, ale... czy one mogą się spełnić?
-Oczywiście – a po chwili dodała ściszonym głosem – musisz tylko bardzo tego chcieć.
-Babciu, ale dlaczego mi o tym mówisz?
-Bo chcę, żebyś była szczęśliwa.
-Ale ja jestem szczęśliwa.
-To dobrze. Ale dąż do spełnienia swoich marzeń.

Wyszła od babci nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć. Nigdy nikt nie zadawał jej takich pytań. Ona sama się nad tym nie zastanawiała. Nie lubiła wyprzedzać przyszłości. Żyła chwilą obecną.
Nagle drzwi naprzeciw mieszkania otworzyły się i Monika zobaczyła sąsiadkę babci.
-Dzień dobry.
Kobieta odwróciła się, ale nic nie powiedziała. Tylko patrzyła na dziewczynę takim wzrokiem, jakby zaraz miała zacząć prawić jej jakieś moralne kazanie. I kiedy ta staruszka tak się jej przypatrywała, Monika nagle zrozumiała, o co chodziło babci. Chciała, żeby jej wnuczka już teraz zaplanowała sobie życie. Sąsiadka babci była uważana za dziwaczkę. Nikt jej nie odwiedzał. Z nikim nie chciała rozmawiać. Chociaż, czemu babcia akurat dzisiaj zaczęła ją o to wypytywać?
-Jesteś wnuczką pani Klarowiak?
-Tak.
Staruszka odwróciła się i zaczęła iść w dół po schodach. Monika patrzyła, jak robi krok za krokiem. Trochę niepewnie stawiając nogi. Nagle się zachwiała i upadła. Dziewczyna podbiegła do niej i pomogła jej wstać.
-Dziękuję.
-Nie musi pani dziękować.
Pomogła jej zejść do końca. Sąsiadka babci spojrzała na nią uważnie. Uśmiechnęła się.
-Jesteś podobna do mamy.
Monika spojrzała na nią uważnie. Skąd znała jej matkę?
-Widziałam ją kiedyś jak wchodziła do mieszkania twojej babci.
Dziewczyna nie wiedziała, co zrobić. Czuła się trochę niezręcznie, przytrzymując staruszkę, która patrzyła na nią tak przenikliwie.
-Życzę ci szczęścia.
Skierowała się do wyjścia.
-I nigdy nie patrz na to, co myślą o tobie inni ludzie. To może wszystko zniszczyć.

25.05.2006

caislohen · 25.05.2006

Dawno nie witałem na forum, ale teraz znów znalazłem chęć i oto jestem. Od razu zajrzałem do Opowiadań, zatarłem rączki i stwierdziłem, że skomentuje jakieś opowiadanie. Mój wybór był jakże przypadkowy.
A teraz pewna sugestia, którą zawszę umieszczam przed najważniejszą częścią komentarza opowiadania:
UWAGA! Autorze, jeśli nie masz ochoty czytać krytyk na temat swojego opowiadania, nie czytaj tego.
Moje komentarze mogą zaboleć i doprowadzić do Twojego załamania twórczego. Mówię to teraz, aby mieć pewność, że czytasz dalej świadomie, a ja Cię, Autorze, ostrzegałem.
Na końcu znajdziesz wrażenia ogólne, więc one mogą wystarczyć jako samodzielna ocena.

Drew

Wielkie dzięki za ostrą ocenę, do której nie mam żadnych pretensji. Nic nie pomaga jak krytyka (i szczerze mówiąc nie liczyłam na miłe komentarze).

caislohen

Drew

Hien

Cóż, dla mnie to opowiadanie jest za krótkie i za proste. Przypomina mi kiepskie naśladowanie Coelha. Nie żeby coś, ale uważam go za grafomana, chociaż w wypadku dwóch książek prostota tam ma swój urok. Reszta to czysta grafomania. Z niby to mądrym przesłaniem, tendencyjne, a tak naprawdę nieprzekazujące niczego. Jakby czytelnik nie naciął się już na kilka opowiadań z podobną puentą.
I, jak wszędzie, brak mi porządnych opisów i dobrych bohaterów. Babcia jest kiepsko przedstawiona, sama Monika zaś jest sztywna i drętwa jak kawał drewna. Przypomina mi moją koleżankę z klasy z tą różnicą, że tamta ma jedną swoją indywidualną cechę. Ale poza tą jedną rzeczą jest koszmarnie bezbarwna i nijaka.
Krótkie opowiadanie naprawdę ma ogromne możliwości, jeśli chodzi o wywieranie wrażenia. I sądzę, że nie wykorzystałaś tego.