Zraniona Miłość

kiotrek

"Miłość zraniona"
Najbliższa osoba zadaje ci cios
Coś w duszy twojej boleśnie pęka
Słyszysz w głowie swojej samobójczy głos
Żyjesz dalej, choć to udręka

Wybaczyć nie umiesz, mimo, że byś chciała
On żałuje, prosi Cię byś z nim została
Wiecie dobrze, że bez siebie nic nie znaczycie
Jednak przez zdradę żyć razem nie potraficie

To co kiedyś łączyło, różniącym was staje się murem
Dnia każdego borykasz się bez efektu z tym bólem
Lecz ty wciąż go kochasz i wiesz, że on kocha Ciebie
Tak blisko i tak daleko jak gwiazdy na niebie

Ale jest to miłość zraniona
Nie widzisz dla niej przyszłości
Jesteś rozdarta, zagubiona
Nie stanowicie już jedności

Wspominasz te wszystkie razem spędzone chwile
Zanosisz się płaczem, możesz już tylko tyle
Miłość ta była dla Ciebie wszystkim, całym światem
Najpiękniejszym jaki pielęgnowałaś kwiatem

Straciłaś to co uważałaś za najcenniejsze
Nie wiesz co robić, co było by odpowiedniejsze
Jego brak na każdym kroku odczuwasz wszędzie
Myślisz o tym co było i o tym co będzie

Towarzyszem stałym staje się cierpienie
Zapomniałaś już co to jest ukojenie
Wewnętrznego spokoju nadal szukasz
Do niczyjego serca nie zapukasz

Nic cię nie cieszy, popadasz w rutynę samotności
Żyjesz dalej, bo musisz, jednak już bez miłości

kasieńka

Hm. Cały sens wiersza jest dobry. Przekaz też. Rymy niby też ok. Ale szału nie ma. Chodzi mi o estetykę. Chciałeś/łaś sprawić, żeby to było takie dramatyczne. I niby jest. Ale rymy typu 'Ciebie - niebie' czy 'światem-kwiatem' są zbyt oczywiste. Takie się nadają bardziej do, nie wiem. Czegoś co ma mniejsze znaczenie. A Ty tu opisujesz Zranioną Miłość! Taka mówi zawsze przez złamane serce. Takie rymy są zbyt banalne. Jeszcze żeby to całe było takie... za mało czy za bardzo, to bym zostawiła to w spokoju. Niech inni Cię mieszają z błotem albo wychwalają. Ale to jest coś co mogłoby być świetne. Masz to coś co sprawia, że Twoje utwory oddychają. Ale ten akurat się zachłysnął. Nic bym nie napisała. Gdyby nie zakończenie.