Żal duszy w niebie

Miharunia

"Żal duszy w niebie"

Gdyby Bóg pozwolił mi wrócić,
gdyby na chwilę podarował mi skrzydła,
gdybym mogła zmienić bieg wydarzeń,
gdyby to się nigdy nie zdarzyło,
to nadal biegałabym po parku,
nadal chodziłabym do szkoły,
nadal miałabym wielu przyjaciół,
nadal czekałabym w domu na tatę,
ale wyszłam...
postanowiłam go poszukać...
zbyt długo nie wracał...
I znalazłam go - szedł w moją stronę...
Ale nie doszłam...
Cieszyłam się, że wrócił,
że znów będzie jak dawniej
i nie zauważyłam tych świateł,
tego warkotu silnika.
Obudziłam się tutaj.
Teraz codziennie spoglądam w dół,
patrzę na tatę.
Znów na niego czekam,
ale to już coś innego.

Broszka

Gdyby... pozbyć się tego "gdyby" i "nadal". Gdyby pozbyć się niektórych dosłowności. Gdyby wyrzucić te '...'. Gdyby to wszystko podzielić na zwrotki. Gdyby to wszystko uemocjonalnić. To... podobałoby mi się.

Sanai

Popieram - trochę za dużo tego "gdyby" i "nadal". Ale wydaje mi się, że to chyba był zamierzony zabieg. Co do samej treści, wiersz ten mówi o tęsknocie zmarłej córki za ojcem (nie mylę się?). Myślę, że zbyt mało w tym emocji. Ale i tak podoba mi się.