Z sensem o bezsensie

ZŁAMANA

Zawsze próbowałąm stać wyżej
Ponad szarymi jednostkami
Wyróżniać się
Z bezkształtnego tłumu

Prowadziłam bezkompromisową politykę
Wobec ośrodka buntu i chaosu
Tłumiłam powstania
Zabijałam nadzieję
Odgradzałam grubym murem

Lecz nawet największa twierdza musi kiedyś paść
Moja padła
Przed człowiekiem innym niż wszyscy
Przed mężczyzną nie będącym księciem
Przed chłopakiem nie znającym wstydu

Moje serce pozwoliło się uwolnić
Wbrew moim przestrogom
Pozwoliło się zabrać
Nieznajomemu z niebieskimi oczyma
Pozwoliło się rozgrzać przez puste słowa
Dało się skrzywdzić i porzucić.

Wróciło okaleczone i odepchnięte a ja
Zamknęłam moją twierdzę.
Na zawsze

Craig Liath

Nieszczęśliwa miłość...Strasznie trudno napisać coś na jej temat, co poruszy innych.
To jak recykling. A w poezji, nie zawsze jest on wskazany.
Wiersz przeciętny. Nie zaskakuje ale też nie odpycha.
Napisany całkiem zgrabnie, bez większych potyczek.
Podoba mi się druga zwrotka, która może zarówno odnosić się do miłości jak i do innych rzeczy. Jest tak uniwersalna ale jednocześnie dosadna, że najchętniej wycięłabym resztę i zostawiła tylko ją.
Jest nieźle.