Wigilia

neko

mój debiut na forum.

Wigilia
Sprzątanie, gotowanie
Jak co roku
Podzielimy się opłatkiem,
Usiądziemy przy stole.

Potem przyjdzie czas na prezenty
kolędy.
Pośpiewamy,
Posprzątamy ze stołu,
Porozmawiamy,
Pokłócimy się.

A gdy już kłótnie się skończą
pójdziemy na pasterkę.
Jeszcze cztery godziny…

Wtedy odezwie się
Ktoś ważny,
Zapomniany na chwilę.
Dziewięćdziesięcioletni dziadek?
Nie.
Telewizor.

Będziemy oglądać powtórki programów,
Seriali,
Świąteczne reklamy Coca-Coli,
Które puszczają już od listopada.

W końcu pójdziemy na pasterkę,
Wrócimy zmęczeni,
Pójdziemy spać.

Rano wstaniemy,
Marudząc, że nie ma co robić,
Że wszystkie sklepy zamknięte.
Włączymy telewizor.

Będziemy dojadać pierogi,
Kutię, kluski z makiem.
Będziemy zamrażać, co się da,
By Wigilia trwała dłużej.

A gdy już zamrozimy,
Włączymy telewizor,
W oczekiwaniu na następny dzień,
Kiedy otworzą sklepy.

A za rok
Znów usiądziemy,
Znów porozmawiamy
Znów podzielimy się opłatkiem
I znów włączymy telewizor.

Pierre de Ronsard

Gorzkie (choć tak naprawdę ile mieści goryczy w rzeczywistości?) spostrzeżenie. Wigilia jako zwykły, powszedni dzień z nieco innym rozkładem. Bo to o rozkład (patrz na dwuznaczność słowa!) się rozchodzi. Ty widzisz pewien cykl, na pewno nie jest to błędne koło, ale prawidłowość. Tak to jest ze skłonnością do przesady: coś sobie wyidealizujesz, przeżyjesz, porównasz z tymi, którzy mają tak samo lub inaczej. Wniosek? Ten telewizor kiedyś włączyć trzeba. Desakralizacja. Deheroizacja wigilijnej nocy, tego nie uczą w szkołach. Nie ma wyidealizowania czasu, wydarzenia czy miejsca. Hermetyczny wiersz nie jest, napisany językiem prostym i codziennym, kolokwialnym (że nawet słowo "telewizor" chcę zmienić na rzadziej używany, staromodny "odbiornik", żeby bardziej poetycko brzmiało). Czas przyszły wskazuje na odczuwaną przez autora monotonię i nudę, bo jak inaczej to określić? Brak drugiego dna w wierszu, na pierwszy rzut oka, że aż prosi się on o zakwalifikowanie go do tych butnych i cepokonstrukcyjnych. Ja tu widzę patologię i wcześniej wspomniany rozkład. XX wiek, jego kultura [zachodnia] (gdzie przecież wszystko się cudownie świeci i epatuje ciepłem) spowodowała, narzucona odgórnie, że tak bardzo staramy się przyporządkować jej jeden moment, zapomniawszy o tym, co rodzinę otacza. Telewizor jako słowo-klucz jest ekwiwalentem zerwanej więzi rodzinnej. Wiersz jednak zawiera treść przewrotną: wszelkie czynności, nad którymi ubolewa podmiot [zamrażanie, odgrzewanie, dojadanie potraw] nie są w żaden sposób szkodliwe. W jakiś sposób przeciwstawiają się jednak ogólnemu zarysowi, ideałowi, którymi powinny być święta. Opozycja grup: "Tesco, telewizor, Kevin, Coca-Cola" kontra "Święta, Choinka, Dziadek, Opłatek" itd., można wymieniać w nieskończoność. Idea drugiego zbioru jest wyświechtana, nie istnieje. To działa na zasadzie trądu i trędowatego: gdy wyczekiwane (II gr.) zetknie się z czymś niepożądanym (patrz I grupa) - od razu zanika, nie jest żadnym nośnikiem sacrum. Szkoda tylko, że poeta nie używa bardziej skomplikowanego języka...

Hien

To nie jest miejsce na ankiety. Ani na przywitania. Ankieta poleciała.
Mal.